το «αυγό του φιδιού». Ανιστόρητες ανοησίες που λέγονται προκειμένου να αποκτήσει «πλοκή» του αφήγημα της Αριστεράς.
Ε, λοιπόν ούτε «αυγά» υπάρχουν αλλά ούτε και «φίδια». Αυτό που σήμερα εκφράζει η «Χρυσή Αυγή» είναι μια ριζοσπαστική εθνικιστική Ακροδεξιά, που υπήρχε από το κίνημα των επιστράτων της εποχής του Γούναρη και σήμερα αποτελεί μια πραγματικότητα. Είναι το κόμμα της Ακροδεξιάς, που όπως σ’ όλη την Ευρώπη έτσι κι εδώ, φιλοδοξεί να εκπροσωπήσει συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά.
Πέρα απ’ την αισθητική πλευρά του πράγματος- αναφέρομαι στους «φουσκωτούς»- η «Χρυσή Αυγή» είναι ένα αντιδημοκρατικό κόμμα που δεν πιστεύει στον κοινοβουλευτισμό- απλώς τον χρησιμοποιεί όπως και το ΚΚΕ ως μέσο προκειμένου να πετύχει το στόχο του- πιστεύει στο «Εθνικό Λαϊκό Κράτος» και αξιοποιεί τους μετανάστες- που πράγματι αποτελούν μείζον πρόβλημα- για να προσελκύσει τους αγανακτισμένους πολίτες.
Υπάρχουν λοιπόν συμπολίτες μας που είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει εμφορούνται από τέτοιες απόψεις. Υπήρχαν πάντα. Αδιάψευστος μάρτυρας οι μετακινήσεις ψηφοφόρων από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, ακόμα και από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ προς τη «Χρυσή Αυγή». Είναι υποκρισία να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε πως όλοι αυτοί ψήφιζαν άλλα κόμματα πριν την εμφάνιση ενός «καθαρόαιμου» ακροδεξιού εθνικιστικού κόμματος, όπως είναι η «Χρυσή Αυγή», στο πολιτικό σκηνικό.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και οφείλουμε να την αντιμετωπίσουμε με πολιτικά επιχειρήματα, όπως αντιμετωπίζουμε και αντίστοιχα κόμματα από τα άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος. Όπως δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνονται ανεκτές πράξεις που στρέφονται κατά της Δημοκρατίας από την ακροδεξιά, έτσι δεν πρέπει και να κάνουμε τα «στραβά μάτια» σε αντίστοιχες πράξεις της ακροαριστεράς. Τα χαστούκια στη Λ. Κανέλλη προκάλεσαν την ομόθυμη καταδίκη όλων των κομμάτων. Ο άγριος ξυλοδαρμός του δημοσιογράφου του ΣΚΑΙ Κ. Μπογδάνου από ακροαριστερούς στα Εξάρχεια πέρασε στα «ψιλά». Γιατί; Ένας λόγος είναι η δύναμη της τηλεοπτικής εικόνας. Ο κυριότερος όμως λόγος είναι ότι η Αριστερά απολαμβάνει ενός «σεβασμού» με αποτέλεσμα οι πράξεις της να παραγράφονται.
Επί της ουσίας η Ακροδεξιά έχει πλέον το κόμμα της. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, αφού τα κόμματα που στέγαζαν όσους συμπολίτες μας πιστεύουν σ’ αυτές τις ιδέες, απαλλάχθηκαν από την παρουσία τους. Επιπλέον τους ξέρουμε και μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε. Θα ήθελα ειλικρινά να συνέβαινε το ίδιο και με την Ακροαριστερά την οποία δεν «ξέρουμε», αφού δια της μεθόδου του «εισοδισμού» είναι παντού, από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το ΚΚΕ, ενώ δεν θέλουμε να την αντιμετωπίσουμε αφού έχουν κομματική κάλυψη.
Η αντίδραση της Δημοκρατίας με κραυγές και δαιμονοποίηση της πραγματικότητας, εκτός από ανώφελη και αναποτελεσματική, επιπλέον είναι και επικίνδυνη. Τέτοιες αντιδράσεις ενισχύουν τα άκρα. Αντιθέτως η ποιοτική αναβάθμιση των θεσμών σε συνδυασμό από ένα ευρύ μεταρρυθμιστικό πλαίσιο στη λειτουργία του κράτους και την αλλαγή του Συντάγματος, θα συμβάλλουν στην αναδιαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, υποχρεώνοντας τα αντιδημοκρατικά άκρα να αναπροσαρμοσθούν στη νέα πραγματικότητα προκειμένου να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις.
