Θέλω καλά δημόσια σχολεία υψηλού επιπέδου για όλα τα παιδιά που ζουν στη χώρα, μεταναστάκια κι ελληνάκια, θέλω τα... μεταναστάκια να νοιώθουν την Ελλάδα μάνα και δεν θέλω ταελληνάκια να νοιώθουν τη μάνα Ελλάδα μητριά.
Δεν θέλω οι νέοι Ελληνες να φεύγουν εκ νέου μετανάστες εκεί στην ξένη. Θέλω συνεπώς δαπάνες για την παιδεία, την έρευνα, την τεχνολογία, δεν είναι μόνον παραγωγικό, είναι κυρίως ανθρώπινο.
Είναι ζωτικό για το μέλλον της χώρας.
Θέλω λοιπόν η χώρα μας να αποκτήσει στρατηγική και τακτική για το μέλλον με στόχους, σχέδιο και πρόγραμμα. Συνεπώς εκ παιδείας άρξασθαι.
Δεν θέλω να ντρέπομαι για τους βετεράνους με το σκυμμένο κεφάλικαι τις πετσοκομμένες συντάξεις. Δεν αντέχω να πονούν οι συμπατριώτες μας που δεν βρίσκουν φάρμακα, θέλω νοσοκομεία να θεραπεύουν και να λειτουργούν σαν πεντάστερα ξενοδοχεία, θέλω να ξαναλάμψει ο γιατρός στα μάτια της κοινωνίας, ως ο καλός άνθρωπος θεραπευτής, θέλω το κύρος του δάσκαλου και του καθηγητή νακαταυγάζει, θέλω να ξαναγίνουν σεβαστά τα ουσιώδη.
Γίνονται αυτά;
Γίνονται!
Με τι λεφτά; θα ρωτήσουν οι εκπρόσωποι αυτών που μας ληστεύουντόσα χρόνια.
Με τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, όταν δεν ληστεύονται.
«Με το σπαθί και το άροτρο» όπως έλεγαν οι Ρωμαίοι. Με τον νόμο δηλαδή που θα προστατεύσει τον εργάτη, τον μικρομαγαζάτορα, τον γεωργό, τον επιστήμονα, τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας.
Θέλω να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Χωρίς κάθαρση δεν μπορούμε να συνεχίσουμε, να προχωρήσουμε, τοανεξιλέωτο άγος τρέφει και αναπαράγει τα λαμόγια, τους αεριτζήδες, τουςκρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, την κομματική πελατεία.
Οσοι έφαγαν από τη σάρκα του λαού πρέπει να συλληφθούν και να δικαστούν.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να ζει άλλο υπό το καθεστώς της Υβρεως από τη μία και της ήσσονος προσπάθειας απ’ την άλλη.
Θέλω μια κοινωνία που να θαυμάζει τους κοπιώντες και να απαξιώνειτους άτιμους και τους καπάτσους.
Θέλω τον γεωργό να ζει στο επίπεδο του αστικού τρόπου ζωής, υπερήφανος και επαρκής, όχι ζήτουλας και κακομοίρης - εξαρτημένος από επιδοτήσεις και δημαγωγούς.
Θέλω στην παροχή υπηρεσιών και στην παραγωγή προϊόντων νατιμάται και να ανταμείβεται ο τίμιος επιχειρηματίας που παράγει πλούτο. Θέλωδίκαιο φορολογικό σύστημα και διαρκή καταδίωξη των φοροφυγάδων.
Γίνονται αυτά;
Σε μια κοινωνία που ξέρει τι της γίνεται, γίνονται. Σε μια κοινωνίαΔιαπλοκής και Διαφθοράς, μας λένε ότι αυτά δεν γίνονται - ως πότε;
Θέλω να ζω μέσα σε έναν πολιτισμό της εργασίας. Δεν θεωρώ την ανεργία ούτε φυσικό φαινόμενο, ούτε πληγή του Φαραώ. Ξέρω ότι είναι τοκαλύτερο και πιο αποτελεσματικό όπλο του καπιταλισμού εναντίον μου.
Ξέρω ότι με θέλουν φοβισμένο, εργασιακό άθυρμα, «ευέλικτο»! δεν φοβάμαι! σε αυτήν τη ζούγκλα δεν θα ζήσω.
Με αυτούς που με θέλουν σκλάβο, που κλέβουν απ’ τους νέους μας τηνελπίδα τού σήμερα και του αύριο, είμαι σε ανειρήνευτον αγώνα, ταξικό αγώνα.
Θέλω συλλογικές συμβάσεις, θέλω να έχω λόγο στην αναδιανομή του πλούτου επί το δικαιότερον, ξέρω ότι δεν έχω τα μέσα παραγωγής στα χέρια μου, αλλά ώσπου αυτό να αλλάξει, δεν θα υποταχθώ στον νόμο του τοκογλύφου, ούτε στην τρομοκρατία των ξεπουλημένων μίντια, δεν θα γίνω ποτέάτομο, θα παραμείνω πρόσωπο, δεν θα αδιαφορώ για τον πλησίον μου και θα στηρίζομαι στον σύντροφό μου.
Δεν θέλω τη χώρα μου Προτεκτοράτο, ούτε Φόρου Υποτελή, ούτε υπό Καθεστώς Εντολής, δεν είμαι ούτε «τεμπέλης», ούτε «διεφθαρμένος» δεν δημιούργησε ο λαός το χρέος που καλείται τώρα να πληρώσει έως τετάρτης γενεάς.
Θέλω να ζω αξιοπρεπής.
Ούτε αυτό γίνεται;
Γίνεται!
Διότι αν δεν γίνεται αυτό, ουδέν άλλο έχει αξία ή κάποια σημασία.
Θέλω η χώρα μου να αντιμετωπίζει τα προβλήματά της από θέσεως ισχύος, δηλαδή πολιτισμένα.
Δεν θέλω μελανοχίτωνες στους δρόμους να βαράνε, να βρίζουν και να φονεύουν όποιον γουστάρουν σαν θηρία, δεν θέλω μια χώρα εκφασισμένη, τρομοκρατημένη όπου νόμοςγίνεται ο υπόνομος από μια μιλιταριστική παρακρατική δράκα μισότρελων, αγράμματων, σμπίρων, λούμπεν εγκληματιών.
Είμαι Ελληνας, δηλαδή Ιταλός, Ισπανός, Πακιστανός, Σλαβομακεδόνας, Αιγύπτιος, Γερμανός, Τούρκος και είμαι υπερήφανος για αυτό, για τον Ομηρο και τον Καβάφη, τον Σαίξπηρ και τον Τολστόι, δεν είμαι εθνικιστής, είμαι πατριώτης, για αυτό είμαι υπερήφανος για τα παιδιά όλου του κόσμου, που αύριο θα πάνε στα άστρα.
Οχι μόνον δεν θέλω το μίασμα του φασισμού στη χώρα μου, αλλά θα παλέψω εναντίον του με αυτό που το σκοτώνει: τα γράμματα και την ευνομία.
Δεν θέλω την αυτοδικία,θέλω αστυνομικούς να προστατεύουν τους πολίτες.
Γίνεται;
Ναι γίνεται!
Ξέρω ότι ποτέ δεν θα συμφωνήσουμε όλοι για όλα, μας χωρίζουν οιτάξεις. Για αυτό θέλω ο ταξικός αγώνας να σπρώχνει το εκκρεμές της δημοκρατίας προς την πλευρά του λαού, όπως αυτός ο ίδιος κάθε φορά αποφασίζει και επιτάσσει.
Για αυτό είμαι εχθρός εκείνων που φαλκιδεύουν τη δημοκρατία, όταν βλέπουν ότι δεν μπορούν ναχειραγωγούν τον λαό. Εκείνων που φθείρουν το πολίτευμα συσκοτίζοντας τη διάκριση των εξουσιών με Ανεξάρτητες Αρχές και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, εκείνων που ρέπουν στην τυραννίδα, δηλαδή των Πολυεθνικών, των Τραπεζών – ευθύς αμέσως μόλις το «εκσυγχρονιστικό», πολυπολιτισμικό και μεταμοντερνικόμοντέλο τους παρουσιάσει τις πρώτες ρωγμές.
Σιχαίνομαι τους «αριστερούς» που έχουν υπηρετήσει με τον πιο ειδεχθή τρόπο την Ολιγαρχία του χρήματος, τον κρατισμό των Δυνατών, δίνοντας τα τελευταία χρόνια στις λέξεις και τις έννοιες μια οργουελιανή παρένδυση που οδηγεί τους απλούς στην απόλυτη σύγχυση.
Θέλω την κάθαρση της Αριστεράς απ’ το μέρος εκείνο των «αριστερών» που έπαιξε σε δυο ταμπλώ, υπηρετώντας τις ελίτ με διακεκριμένημισανθρωπία, αλαζονεία και εξυπνακισμούς - ίσως αυτό να μη συμβεί ποτέ, αλλά οι καλοί άνθρωποι, αριστεροί και δεξιοί, πάντα θα το επιδιώκουν.
Θέλω μια χώρα που να με θέλει.
Η ζωή είναι σύντομη, δεν ξέρω αν θα το πετύχω.
Θα αγωνίζομαι όμως, όσο ζω, για να μην ντρέπομαι μπροστά σταπαιδιά μου, αλλά να δώσω απολογία υπερήφανος, όπως ήταν ο πατέρας μου για μένα.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, κυρίες και κύριοι, καλό βόλι! Με σθένος και περίσκεψη. Η Ελλάδα μετράει. Αυτό που αρχαιόθεν μας έμαθε,πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος.
