Έντονες αντιδράσεις αλλά και προβληματισμό προκάλεσε, το πρωί της Πέμπτης, το βίαιο... επεισόδιο μεταξύ του βουλευτή της Χρυσής Αυγής, κου Κασιδιάρη, και της βουλευτού του Κ.Κ.Ε., κας Κανέλλη, σε τηλεοπτικό στούντιο. Πόσο εντύπωση όμως μπορεί να μας προκαλεί αυτό το περιστατικό και ποιος άραγε φταίει για το «κακό το ριζικό μας»;
H βία στο ελληνικό -και όχι μόνο- κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι έχει ποικίλες εκφάνσεις. Αν θέλουμε να συμφωνήσουμε σε κάτι, αυτό είναι πως, σε δημοκρατικά πολιτεύματα, η βία είναι καταδικαστέα, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Πάνω σε αυτή τη βάση, όλοι οι πολίτες και όλοι οι πολιτικοί φορείς οφείλουν να καταδικάζουν τέτοια περιστατικά. Η βία δεν έχει χρώμα και δεν κάνει διακρίσεις!
Παρόλα αυτά, μια μικρή μερίδα (ευτυχώς) πολιτών επικρότησε την βιαιοπραγία του εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής. Τυφλοί οπαδοί, οι περισσότεροι, που με ιδεολογικές παρωπίδες κρίνουν την πολιτική πραγματικότητα, αδυνατούν να κατανοήσουν το μέγεθος του προβλήματος. Ίσως δε θέλουν κιόλας. Όμως δεν είναι μόνο αυτοί. Πρόθυμοι να τους ακολουθήσουν στο άλογο «κρεσέντο» βίας και πολιτισμικής παράλυσης είναι και όσοι θα έπαιρναν ανάλογη θέση αν στη θέση του θύματος ήταν κάποιος –εν κοινή παραδοχή- αντιδημοφιλής πολιτικός, όπως ο κος Παπανδρέου, ο κος Πάγκαλος, κ.α. Σε αυτό το υποθετικό σενάριο θα «ξεγυμνώνονταν» οι υποκριτές δημοκράτες, θα έβγαζαν το προσωπείο που, πολύ προσεκτικά, φροντίζουν πάντα να φοράνε, και θα αποκαλύπτονταν οι πιο ζωώδεις μας συμπεριφορές.
Έτσι και αλλιώς, η κοινωνία μας στο παρελθόν –το πρόσφατο μάλιστα- αποδείχθηκε ανίκανη να ελέγξει τα αγελαία της ένστικτα. Όλοι θυμούνται την βίαιη επίθεση στον Κωστή Χατζηδάκη, που παρολίγον να μετατραπεί σε «τροφή» για τις ορέξεις μερικών πιθηκανθρώπων. Όλοι θυμούνται τις, κατά καιρούς, επιθέσεις με καφέδες, ποτήρια και ότι βρισκόταν εύκαιρο, σε πολιτικούς. Όλοι θυμούνται το σύνθημα «Να καεί το μ…ο η Βουλή» που με τόση ευκολία χιλιάδες πολίτες υιοθετούσαν –και υιοθετούν. Όλοι θυμούνται, τέλος, την προτροπή ορισμένων οικογενειών που ξεδιάντροπα παρότρυναν τα παιδιά τους (μερικά εκ των οποίων δεν βρίσκονταν καν στην εφηβεία) να διαμαρτυρηθούν στο Σύνταγμα, το 2008, για τον δολοφονημένο μαθητή, Αλ. Γρηγορόπουλο, χρησιμοποιώντας, ακόμα και αυτά, ως μέσο για τα δικά τους απωθημένα.
Η βία δεν γεννάται από τη μία μέρα στην άλλη. Εκκολάπτεται αργά, σαν το αυγό του φιδιού, τρέφεται από την κοινωνική αδιαφορία και την σταδιακή αποδοχή, ώσπου να φτάσει η στιγμή να κατασπαράξει οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα της, χωρίς να κάνει διακρίσεις!
Πρέπει συντεταγμένα να αποφασίσουμε τι θέλουμε να είμαστε, που θέλουμε να ανήκουμε, ποιοι θέλουμε να μας εκπροσωπούν. Αν αυτό που μας ταιριάζει είναι ο Μεσαίωνας και τα ήθη άλλων εποχών, σε αντιδιαστολή με τον πολιτισμό και τη Δημοκρατία, θα φανεί λίαν συντόμως…
