Δυο Ελλάδες διαφορετικές, αντιμέτωπες.
Από την μια η Ελλάδα που αγωνίζεται αντιστέκεται και στο τέλος, σε πείσμα όλων, νικά.
Από την άλλη η Ελλάδα της αδιαφορίας, του παρτακισμού, που καίει και καταστρέφει ότι φτιάχνει η πρώτη.
Το μεγάλο πρόβλημα , δυστυχώς , είναι ότι αυτές οι δυο Ελλάδες συνυπάρχουν μέσα μας.
Είμαστε, ταυτοχρόνως, και αγωνιστές και αδιάφοροι.
Το ίδιο δημιουργικοί και το ίδιο καταστροφικοί.
Να πω διχασμένες προσωπικότητες ;
Να πω ανώριμοι και με έλλειψη αυτογνωσίας ;
Όλα μέσα μπορεί να είναι.
Είναι όμως και κάτι πιο σημαντικό.
Αυτό που έλεγε, με σατιρικό τρόπο, ο Σουρής :
‘’Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει’’.
Ίσως αυτό είναι που δημιουργεί αυτή την αυτόνομη, την ελεύθερη και ανεξάρτητη σκέψη.
Το που οδηγεί, στις μέρες μας, αυτή η ιδιαιτερότητα, ίσως, ήρθε η ώρα να το μάθουμε.
Γεγονός, πάντως, είναι ότι, πέραν του φρονήματος, χρειάζεται και μέθοδος και σχεδιασμός.
Και το σημαντικότερο σκληρή, πολύ σκληρή, δουλειά και αστείρευτη προσπάθεια.
Αλλιώς, η σκέψη μόνο δεν φτάνει.
