Γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και φυσικός κληρονόμος του, πήρε το Κίνημα από τον Κώστα Σημίτη το 2004, σε φάση απόλυτης κατάρρευσης. Από το ξεκίνημα σχεδόν αμφισβητήθηκε έντονα, και μετά την ήττα στις εκλογές του 2007, η αμφισβήτηση αυτή πήρε διαστάσεις απόπειρας εκδίωξής του από την ηγεσία.
Το παπανδρεϊκό imperium ωστόσο δεν ήταν εύκολο να ανατραπεί. Έτσι, αναβαθμισμένος μετά την επικράτησή του επί των εσωκομματικών αντιπάλων του, κατάφερε να μαζέψει το “μαγαζί”, και στις εθνικές εκλογές του 2009, να ανέλθει θριαμβευτικά στην εξουσία.
Το Μνημόνιο, οι άστοχοι χειρισμοί, το δημοψήφισμα, η αυξανόμενη κοινωνική δυσφορία, η σύγκρουση με την υπόλοιπη πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όλα αυτά μαζί οδήγησαν τον Γιώργο Παπανδρέου στην έξοδο. Αρχικά από την πρωθυπουργία και το Μέγαρο Μαξίμου, και στη συνέχεια από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και την Ιπποκράτους.
Τα όσα ακολούθησαν, αποτελούν σχεδόν ζώσα πραγματικότητα. Στα χέρια του Ευάγγελου Βενιζέλου, το ΠΑΣΟΚ μόλις και μετά βίας ξεπέρασε το όριο του 10% στις εκλογές της 6ης Μαϊου, και αντίστοιχη αγχώδη μάχη δίνει και για την αυριανή αναμέτρηση, της 17ης Ιουνίου.
Στο περιθώριο της αναμονής μιας πρωτοφανούς συντριβής, των συζητήσεων για τη δημιουργία νέου κόμματος στα… δεξιά του ΠΑΣΟΚ, την πρόθεση του Ευάγγελου Βενιζέλου να προχωρήσει στην αυτοδιάλυση του Κινήματος, τις προειδοποιήσεις για… εκκαθαριστικές επιχειρήσεις έναντι των διαφωνούντων, και τις φωνές περί “βίαιης” εφεδρείας του Γιώργου Παπανδρέου, εφόσον το ΠΑΣΟΚ δεν βγάλει βουλευτή στην Αχαϊα, ο τελευταίος των Παπανδρέου δεν μπορεί παρά να γυρίζει πίσω το ρολόι της μνήμης.
Τότε που, το 1995, πριν η “ομάδα των τεσσάρων”, την οποία και ο ίδιος στήριξε, αλώσει το ΠΑΣΟΚ, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει μια ιστορική ρήση: Το ΠΑΣΟΚ δεν τεμαχίζεται, δεν διαμοιράζεται σε τιμάρια, δεν κληρονομείται. Ήθελε να πει ότι… το ΠΑΣΟΚ διαλύεται.
