Το Δίκαιο, η αίσθηση δικαίου, μέσα από πράξεις, και, η -κατά κάποιον τρόπο- διδασκαλία μιας αλτρουιστικής φιλοσοφίας, πρέπει να αποτελέσουν για τη...
διαφαινόμενη αλλαγή από την αριστερά, χρέος και βάση, προκειμένου το πρώτο βήμα της προσπάθειάς της να πραγματοποιηθεί με τον πιο ανώδυνο τρόπο.
Με βεβαιότητα, οποιαδήποτε προσπάθεια κατάργησης, ή επαναδιαπραγμάτευσης απαράδεκτων «συμφωνιών» που πλήττουν μεταξύ άλλων εργασία, ήθος, οικονομική και εδαφική κυριαρχία, κρίνεται χρήσιμη και πρέπει να ξεκινήσει άμεσα. Η συνύπαρξη μνημονίων που τσαλακώνουν κάθε ίχνος ατομικής αξιοπρέπειας, που σπρώχνουν στον πάτο δίχως ανάσα τις βασικές αρχές της δημοκρατίας και που ξεφτιλίζουν το ίδιο το σύνταγμα, είναι αδύνατη με την ευημερία, την ανάπτυξη και την εκκίνηση ενός υγιούς πολιτισμού και της πολιτικής εκείνης, που επιτέλους θα απέχει από σαδιστικές τακτικές αρρωστημένων ντοβλετιών που χτίστηκαν -με την υποστήριξή μας-, κατά τη μεταπολίτευση. Τούτες οι αλλαγές απαιτούν όμως χρόνο, απαιτούν γερές και ανεπηρέαστες κράσεις των τιμονιέρηδων, απαιτούν υπομονή και πίστη. Ειδικά δε, τα ζητούμενα αυτά (πίστη και φιλότιμο), για τον εξαθλιωμένο πολίτη είναι λογικό να φαντάζουν ακόμη και ως «πολυτέλειες», εφόσον δε δημιουργηθεί τις πρώτες κιόλας ημέρες το ανάχωμα αίσθησης του δικαίου.
Γιατί, δίχως δικαιοσύνη, εξαλείφεται κάθε πιθανότητα ενεργοποίησης του φημισμένου "Εθνικού φιλότιμου", του στοιχείου εκείνου δηλαδή που ενδεχομένως θα λειτουργούσε απαλυντικά και θα αρκούσε για την αρχή της μεγάλης αλλαγής, διεκδικώντας παραλλήλως και το χαρακτηρισμό του κύριου παράγοντα, προωθητή και εγγυητή για την ηθική ανάταση, απαραίτητη για την ομαλή αποκατάσταση ορθής επαναλειτουργίας του αποσυνθεμένου κοινωνικού πλαισίου, ακόμη και αν δεν αναβαθμίζονταν άμεσα και σε αξιοπρεπή ρυθμό η ζωή για τις ζωές μας.
Αν η αριστερά, εντάξει στους πρώτους της στόχους την εξάλειψη του πολιτικού ελιτισμού, την εξάλειψη του αναθέματος που έχει πέσει στον πολιτισμό και την τοποθέτηση σοβαρών ιδεολογικών υποβάθρων, απέναντι στη νέα τάξη πραγμάτων (μέσα από τη ρέουσα πραγματικότητα) και όταν εμείς συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να λειτουργήσουμε -επιτέλους- ως πολίτες, επιλέγοντας πολιτικούς υπέρ των πολιτών και όχι ραγιάδες και οσφυοκαμπτικούς αντιπροσώπους ξένων αρχών, τότε μονάχα θα δοθεί η ευκαιρία για τη δημιουργία ενός κράτους νόμου, ενός κράτους δικαίου, με απρόσωπη διοίκηση, που θα έχει μπροστά της κυρίαρχους εμάς τους ίδιους. Σε άλλη περίπτωση, «απαγκιστρώσεις» και «διαπραγματεύσεις» εις το διηνεκές, μάλλον αφήνουν περιθώρια στην αιωνόβια παράδοση της ντόπιας φαυλοκρατίας και της καταστροφικής αυθαιρεσίας των κυρίαρχων, των «δυνατών» και των εγχώριων πολιτικών αντιπροσώπων τους.
Η επιλογή που θα κάνουμε στις 17 του Ιούνη, δεν πρέπει να απέχει από την «Αίδεση» του Αρχαίου Αττικού Δικαίου και του «Οστρακισμού», για τους πολιτικούς εγκληματίες του σήμερα. Η λαϊκή επιλογή μας (δια των εκλογών), ας λειτουργήσει λοιπόν ως το «Παλλάδιο» της εποχής εκείνης, εξορίζοντας τους καταδικασθέντες, «έως να τύχουν της συγχώρεσης των θυμάτων», δηλαδή της δικής μας.
*H σεισάχθεια εφαρμόστηκε στην αρχαία Αθήνα από το Σόλωνα και αφορούσε σε νομοθετική ρύθμιση των χρεών. Με τη ρύθμιση αυτή, διεγράφησαν όλα τα χρέη, χαρίζοντας στους δούλους την ελευθερία τους.
