Θα ήθελα να κάνω μερικές παρατηρήσεις και σχόλια πάνω σε αυτό το γεγονός που απασχόλησε εντόνως την κοινή γνώμη και την προβλημάτισε έντονα.
Κατ’ αρχήν θα ήθελα να επιχειρήσω μία νηφάλια και αντικειμενική περιγραφή των κύριων σκηνών του περιστατικού και παράλληλα να παραθέσω κάποιες σκέψεις μου.
Σε πρώτη φάση βλέπουμε τον κ. Κασιδιάρη να σηκώνεται και να καταβρέχει με νερό την κ. Δούρου. Διαπράττει εξύβριση και αυτό διώκεται μετά από υποβολή έγκλησης από τον παθόντα (κ. Δούρου). Ο κ. Κασιδιάρης σηκώνεται να φύγει βρίζοντας.
Σε αυτό το σημείο, η κ. Κανέλλη παίρνει μέρος στο επεισόδιο (αυθόρμητα, όπως ισχυρίζεται η ίδια) και πετάει το Ριζοσπάστη (!!!) στο πρόσωπο του κ. Κασσιδιάρη (η κ. Κανέλλη διαπράττει εξύβριση, ακριβώς την ίδια πράξη που διέπραξε προηγουμένως ο κ. Κασιδιάρης).
Όπως καταλαβαίνετε, αυτήν την προσβολή ο κ. Κασιδιάρης δεν την αφήνει έτσι και χαστουκίζει την κ. Κανέλλη στο πρόσωπο - (λόγω του τρόπου που αυτό έγινε, ο κ. Κασιδιάρης –αναλόγως της οπτικής με την οποία το βλέπει κανείς- διαπράττει είτε έμπρακτη εξύβριση είτε απλή σωματική βλάβη, πράξεις που διώκονται και αυτές κατ’ έγκληση).
Αυτά είναι τα γεγονότα, όπως τα κατέγραψαν οι τέσσερις κάμερες της εκπομπής, και τα οποία είδαμε όλοι. Όποιος λέει ή γράφει κάτι άλλο, είτε το κάνει εκ του πονηρού, είτε θα πρέπει να συμβουλευτεί τον οφθαλμίατρό του.
Τονίζοντας ότι θα πρέπει να δούμε νηφάλια και αντικειμενικά το όλο θέμα, θεωρώ ότι η σπουδή με την οποία η κ. Ράικου έσπευσε να ζητήσει τη σύλληψη του κ. Κασιδιάρη, ήταν άστοχη και πιθανότατα θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που η ίδια ίσως θα επιθυμούσε (χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να επιβεβαιώσουμε ότι αυτή ήταν όντως η ενέργεια της κ. Ράικου – αλλά μέχρι τώρα, απ’ όσο γνωρίζω, δεν διαψευστήκαν τα σχετικά δημοσιεύματα). Εξηγούμαι: Αρχικά διαβάσαμε ότι η κ. Ράικου άσκησε δίωξη για απρόκλητη έμπρακτη εξύβριση στον κ. Κασιδιάρη. Και πάλι αυτό το αδίκημα διώκεται κατ’ έγκληση. Έπειτα, το ρεπορτάζ λέει ότι άσκησε ποινική δίωξη για απόπειρα επικίνδυνης σωματικής βλάβης που διώκεται αυτεπαγγέλτως. Εάν το ρεπορτάζ είναι ακριβές, θεωρώ ότι αυτή η κατηγορία ήταν υπερβολική και το σύνολο των νομικών και των ποινικών δικηγόρων θα σας πει ότι αυτή η κατηγορία δεν πρόκειται να «σταθεί» σε κανένα δικαστήριο και ο κ. Κασιδιάρης θα αθωωθεί πανηγυρικά. Γιατί λοιπόν «έπρεπε» ο κ. Κασιδιάρης να συλληφθεί;
Ενεργώντας μία απόπειρα σημειολογικής προσέγγισης έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:
- Ο κ. Κασιδιάρης μπουγελώνει την κ. Δούρου. Το γεγονός αυτό μου προξένησε εντύπωση, καθώς κατά τη γνώμη μου, η στιγμή ήταν κάπως ανύποπτη. Παρακολουθώντας από την αρχή το βίντεο μου δίνεται η εντύπωση ότι αρκετή ώρα ο κ. Κασιδιάρης «ψάχνει» να βρει αφορμή να προβεί σε αυτή την ενέργεια, θέλοντας, κατά την άποψή μου, να κάνει μια «πολιτική» δήλωση.
- Η κ. Κανέλλη, κατά τη γνώμη μου, δράττεται της ευκαιρίας (μπορούμε κιόλας, αν θέλουμε, να πιστέψουμε ότι ενήργησε ανακλαστικά –δεν έχει ιδιαίτερη σημασία) και του πετάει το Ριζοσπάστη στο πρόσωπο (αμέσως μετά το συμβάν λέει με περηφάνια ότι ο Ριζοσπάστης δε σκίστηκε) Εάν το επεισόδιο σταματήσει εδώ, τότε η κ. Κανέλλη είναι «η Κομμουνίστρια που πέταξε το Ριζοσπάστη στα μούτρα του Φασίστα».
- Ο κ. Κασιδιάρης, επιδεικνύοντας άψογα αντανακλαστικά, απαντάει με τα χαστούκια. Ο κ. Κασιδιάρης αναδεικνύεται σε «ήρωα» για τους υποστηρικτές της Χ.Α. και θα μείνει στην ιστορία ως «αυτός που χαστούκισε στον “αέρα” την περιβόητη Λιάνα Κανέλλη, το “κομμούνι”».
- Εάν ο κ. Κασιδιάρης συλλαμβάνονταν, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η εικόνα του, δεμένο πισθάγκωνα, θα πλημμύριζε τις οθόνες μας και θα μετρίαζε την αμέσως προηγούμενη εντύπωση.
Να γιατί έπρεπε να συλληφθεί ο κ. Κασιδιάρης πάση θυσία.
Σε αυτό το σημείο, θα ήταν ωφέλιμο να κάνουμε κάποιες σύντομες παρατηρήσεις σχετικά με την τηλεόραση. Η λειτουργία και η χρησιμότητα της τηλεόρασης έγκειται στην Εικόνα. Η δύναμη της Εικόνας είναι κάτι αυταπόδεικτο. Είναι, λοιπόν, φυσικό και επόμενο να χρησιμοποιείται η τηλεόραση για την προβολή εικόνων και τη δημιουργία εντυπώσεων προς εξυπηρέτηση διαφόρων σκοπών. Δέον είναι να μην ξεχνάμε, ότι αυτά που παρακολουθούμε στην τηλεόραση είναι πρώτα απ’ όλα «σόου». Αυτοί που κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και συζητούν στα πλαίσια μίας «ενημερωτικής» εκπομπής ή ενός «talk-show», το κάνουν για να τους δούμε εμείς, για να τους «πάρουμε μάτι» μέσα από τις plasma κλειδαρότρυπές μας. Αυτές οι εκπομπές έχουν: κάμερες, σκηνοθέτες, τεχνικούς, σποτ και …ναι καλά μαντέψατε, ανθρώπους που χρησιμοποιούν την υποκριτική τέχνη -άλλος με περισσότερη, άλλος με λιγότερη επιτυχία- προκειμένου να «περάσουν» την εικόνα που θέλουν. (Είναι γνωστό ότι οι σχολιαστές/δημοσιογράφοι που κοσμούν τα τηλεοπτικά μας παράθυρα, πληρώνονται για να ακούμε τις «αναλύσεις» τους. Κάποιοι από αυτούς, αν έχουν εξυπηρετήσει καλά τα συμφέροντα κάποιων κομμάτων, γίνονται και πολιτικοί αργότερα - αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Νομίζω ότι είναι φανερό αυτό που θέλω να υποστηρίξω και να φτάσω σε ένα πρώτο συμπέρασμα:
- Ο κ. Κασιδιάρης και η κ. Κανέλλη προσπάθησαν να δημιουργήσουν εντυπώσεις με σκοπό -μεταξύ άλλων- να «εμπλουτίσουν» το βιογραφικό τους και να καταστήσουν του εαυτούς τους εμβληματικές μορφές, ο καθένας για τον ιδεολογικό χώρο στον οποίο κινείται.
Ένα άλλο φαινόμενο που παρατηρήθηκε είναι ότι πολλοί, μα πάρα πολλοί - αφοπλιστικά πολλοί - άνθρωποι, ερωτώμενοι για το συμβάν, σχολίαζαν ότι «καλά της έκανε».
Έγιναν ξαφνικά όλοι οπαδοί της βίας και ειδικά αυτής που επέδειξε ο κ. Κασιδιάρης απέναντι σε δύο γυναίκες;
Προφανώς όχι. Ρωτώντας τους ίδιους ανθρώπους, αν οι ίδιοι θα προέβαιναν σε μια τέτοια ενέργεια, η συντριπτική πλειοψηφία θα απαντούσε όχι. Γιατί όμως «καλά της έκανε» και όχι «τον παλιοαλήτη»;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι πολυεπίπεδη.
- Κατά πρώτο λόγο, πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι αυτό το συμβάν εκτυλίχθηκε στην τηλεόραση. Έχοντας στο νου μας τις διαπιστώσεις που ανέφερα παραπάνω, δε θα ήταν αδόκιμο να υποστηρίξω ότι το τηλεοπτικό κοινό είδε το συμβάν ως μέρος ενός τηλεοπτικού σόου, μακριά από την πραγματική ζωή. Όπως ακριβώς θα έβλεπε μια ταινία. Όπως ακριβώς όταν ο Ρόκυ Μπαλμπόα ρίχνει νοκ-άουτ τον Ιβάν Ντράγκο. «Καλά του έκανε».
- Κατά δεύτερο, απαιτείται να κάνουμε μια βαθιά ενδοσκόπηση η οποία θα φέρει στο φως αλήθειες που δε θα μας αρέσουν. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν ήμασταν αρκετά ειλικρινείς με την πρόσφατη ιστορία μας. Επίσης δεν ήμασταν ειλικρινείς με τα παιδιά μας. Τα παιδιά που θα ψηφίσουν τη Χρυσή Αυγή. Γιατί ας μη γελιόμαστε. Η Χ.Α. δε θα διαλυθεί αύριο.
Όμως η ανειλικρίνειά μας όλα αυτά τα χρόνια είναι αυτή που κατέστησε τη Χρυσή Αυγή φορέα της αλήθειας και σήκωσε το χέρι του κ. Κασιδιάρη να τιμωρήσει την «ασέβεια» της κ. Κανέλη. Να σας το θέσω παραστατικά:
Πριν από 27 περίπου χρόνια, ένα μικρό παιδάκι πήγε στο νηπιαγωγείο. Εκεί, στην επέτειο της 17ης Νοεμβρίου, έμαθε ότι «ο κ. Παπαδόπουλος μπήκε με το τανκς στο Πολυτεχνείο και πάτησε τα παιδάκια που φώναζαν “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία”». Κάποια άλλη επέτειο της 17ης Νοεμβρίου αρκετά χρόνια αργότερα, στο Γυμνάσιο, κάνανε «γιορτή» στο αμφιθέατρο και ακούσανε τραγούδια επαναστατικά και είδανε σλάιντς με το τανκ να γκρεμίζει την πόρτα του Πολυτεχνείου και διαβάσανε, με πένθιμη μουσική υπόκρουση, τη λίστα με τους «νεκρούς του Πολυτεχνείου». Αυτό το παιδί όμως είναι ιδιαίτερα έξυπνο και του κινείται η περιέργεια. Αρχίζει να ψάχνει και να ρωτάει τους μεγαλύτερους που έζησαν εκείνα τα γεγονότα και του λένε ότι το τανκ δεν πάτησε κανένα και ότι κανένας από αυτούς που πήραν μέρος στην «εξέγερση του Πολυτεχνείου» δε σκοτώθηκε. Αρνείται να το πιστέψει και συνεχίζει να ψάχνει. Δε μπορεί όλοι αυτοί οι δάσκαλοι και καθηγητές, που τόσα χρόνια στο σχολείο οργάνωναν τις γιορτές, να του είπαν ψέματα. Ψάχνει και ψάχνει, αλλά δε βρίσκει τους «νεκρούς του Πολυτεχνείου». Ύστερα μαθαίνει ότι οι καθηγητές στο σχολείο είναι κομματικοποιημένοι. Μήπως λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια του έκαναν προπαγάνδα; Και ποιά πολιτική οργάνωση υποστηρίζει ευθαρσώς ότι δεν υπάρχουν οι «νεκροί του Πολυτεχνείου»; Ναι, σωστά μαντέψατε. Η Χρυσή Αυγή. Και στο φινάλε, ο κ. Παπαδόπουλος έκανε και έργα πολλά. Γιατί κανείς δεν το λέει; Κι όμως το λέει η Χρυσή Αυγή. Και ο νέος αυτός βλέπει κάθε χρόνο στην τηλεόραση, τους πολιτικάντηδες και αυτούς που αποκρύπτουν την αλήθεια, να καταθέτουν στεφάνι στους «πεσόντες» του Πολυτεχνείου. Και βλέπει ένα δημοσιογράφο στο MEGA, να κάνει ρεπορτάζ από το κέντρο των τεθωρακισμένων στον Αυλώνα (όπου βρισκόταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια το εν λόγω άρμα) και ο δημοσιογράφος λέει: «εδώ βρίσκεται το τανκ που μπήκε στο Πολυτεχνείο… όπως βλέπετε τα αίματα δεν υπάρχουν πια, τα έχουν σκουπίσει…». Και βλέπει στην τηλεόραση άλλους νέους, στο όνομα των «νεκρών του Πολυτεχνείου» και μιας ακατανόητης αριστεράς, να καίνε την Αθήνα, να καταλαμβάνουν τα Πανεπιστήμια, να καταλύουν τους νόμους του κράτους. Και ο νέος μας αναρωτιέται: Μα γιατί μας κοροϊδεύουν όλοι αυτοί; Γιατί μας κρύβουν την Αλήθεια; …Αυτός ο νέος έγινε μέλος της Χρυσής Αυγής. Και επειδή ήταν έξυπνος, ανέβηκε ψηλά στην ιεραρχία. Και έγινε βουλευτής της Χρυσής Αυγής. Και χαστούκισε τη Λιάνα Κανέλη.
Και εγώ ρωτάω, ποιός κατέστησε τη Χρυσή Αυγή φορέα της αλήθειας; Αυτοί που κάνουν προπαγάνδα στα παιδιά μας μέσα από τα σχολεία. Αυτοί που ανέχονται τις φασιστικές πρακτικές των κομμάτων της «Αριστεράς». Ας μη φοβόμαστε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Όταν κηρύττεις την ανυπακοή στους νόμους, πώς λέγεσαι; Όταν χαρακτηρίζεται η απεργία σου καταχρηστική και παράνομη, γιατί κανένας εισαγγελέας δε διατάσσει τη σύλληψή σου; Όταν λόγω της παράνομης και καταχρηστικής απεργίας σου κάποιοι εργαζόμενοι απολύονται (έχετε παρατηρήσει ότι στη ρητορεία του ΚΚΕ το μόνο που έχει αλλάξει είναι ότι οι «εργάτες» έγιναν «εργαζόμενοι»;), ποιο δίκαιο πρεσβεύεις; Όταν οι τραμπούκοι σου καταλαμβάνουν και καταστρέφουν τα Πανεπιστήμια και ματαιώνουν τις εξετάσεις των φοιτητών, υπονομεύοντας το μέλλον τους, για ποιους φοιτητές αγωνίζεσαι; Γιατί τα ανεχόμαστε όλα αυτά τόσα χρόνια; Γιατί τα έχουμε συνηθίσει; Γιατί θα πρέπει τώρα να συνηθίσουμε τις φασιστικές πρακτικές της Χρυσής Αυγής; Μη γελιόμαστε. Η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Η λύση είναι χιλιοειπωμένη, απλή αλλά και δύσκολη συνάμα. Παιδεία. Οι Έλληνες, όμως δε θα αποκτήσουμε δημοκρατική παιδεία από τη μία μέρα στην άλλη. Θέλει υπομονή και πολύ κόπο. Αλλά πάνω απ’ όλα, θέλει να μη φοβόμαστε την αλήθεια. Το να διδάσκουμε στα παιδιά μας «την αλήθεια μας» (πολλές φορές μέσα από εξόφθαλμες υπερβολές) και να τα δηλητηριάζουμε με το βιωματικό μας μίσος, δεν είναι παιδεία. Είναι εκπαίδευση. Το να διδάξουμε στα παιδιά μας την Αλήθεια και την αυταξία της, αυτό είναι παιδεία. Είναι αλήθεια ότι το τανκ δεν πάτησε κανένα. Είναι αλήθεια ότι το να χτυπάς μια γυναίκα είναι άνανδρο. Απλά.
Αυτά περί βίας που ακούγονται ότι τάχα μου «είμαστε κατά της βίας από όπου και αν προέρχεται» είναι τουλάχιστον υποκριτικά και αποδεικνύουν την ανεπάρκεια των πολιτικών μας. Δημοκρατία εξάλλου είναι, μεταξύ άλλων, η δια της βίας επιβολή της θέλησης της πλειοψηφίας στο όλον. Κατ’ επέκταση, στη Δημοκρατία τη βία τη διαχειρίζεται το κράτος, ασκώντας τη νόμιμη βία, δηλαδή αυτή που προβλέπεται από τους νόμους, τους οποίους ψηφίζουν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού, χωρίς να αφήνει αυτό το δικαίωμα σε οποιονδήποτε άλλο. Θα πρέπει όμως να συμφωνήσουμε ότι η Δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα και ότι οι νόμοι ψηφίζονται ή ακυρώνονται στο κοινοβούλιο.
Ίσως η ποιότητα της δικής μας Δημοκρατίας είναι πολύ κάτω του μετρίου. Θα πρέπει να γνωρίζουμε, ότι η ποιότητα της Δημοκρατίας είναι ανάλογη της ποιότητας των ψηφοφόρων. Ας εργαστούμε λοιπόν, προσωπικά ο καθένας μας, ώστε να καλυτερέψουμε και να προασπίσουμε τη μονάκριβη Δημοκρατία μας. Και η Αλήθεια, είναι το δόρυ και η ασπίδα της.
Ιορδάνης Π. Κράβαρης
