τους 'δώσουμε την βόμβα', δηλαδή να τους αφήσουμε να αναπτυξουν το πυρηνικό τους πρόγραμμα ώς λύση στην συνεχή αντιπαράθεση.
Διαβάστε τη "προωθημένη" άποψη:
"Για όσους δε γνωρίζουν ο Κένεθ Γουόλτς είναι ένας απο τους κορυφαίους θεωρητικούς Διεθνών Σχέσεων της γενιάς της μετα-πολεμικής περιόδου. Είναι γνωστος για το βιβλίο του "Man, the State, and War, Theory of International Politics" όπως και για το αμφιλεγόμενο Adelphi Paper όπου υποστηρίζει ότι η αργή εξάπλωση των πυρηνικών όπλων δεν μπορεί να είναι τόσο κακή και μάλιστα θα μπορούσε να είναι και επιθυμητή.
Το πρόσφατο και σύντομο άρθρο του Γουόλτς για το Ιράν απηχεί αυτή τη λογική. Στο άρθρο αυτο ισχυρίζεται ότι η πυρηνική ασυμμετρία είναι εγγενώς αποσταθεροποιητική, επειδή καθιστά την άοπλη πλευρά (Ιράν) να νιώθει αδύναμη και ευάλωτη και κατά συνέπεια την ενθαρρύνει να αναζητήσει τρόπους για να αισθανθεί περισσότερο ασφαλής.Ταυτόχρονα, αντίπαλα κράτη που έχουν ήδη τη βόμβα (στην περίπτωση αυτή, το Ισραήλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες), θα σκέφτονται πώς να αποφύγουν τον πόλεμο. Εάν το Ιράν όμως πάρει την βόμβα, τότε θα μπούμε σε μια λογική αποτροπής και οι σχέσεις μεταξύ αυτών των χωρών θα είναι πιο σταθερές και όχι λιγότερο σταθερές.
Ο Γουόλτς υποστηρίζει ότι αυτό το μοτίβο γενικώς εφαρμόζεται σε διάφορα πυρηνικά πλαίσια, για παράδειγμα αν κοιτάξει κανείς τις σχέσεις ΗΠΑ-Σοβιετικής ένωσης κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, την απόκτηση της βόμβας απο την Κίνα τη δεκαετία του 1960, ή την προβληματική σχέση μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, που βρέθηκαν σε μεγάλες συγκρούσεις πριν την κατάκτηση της βόμβας ενώ μετά την απόκτηση έχουν βρεθεί αντιμέτωποι ελάχιστες φορές.
Υπενθυμίζει επίσης τους αναγνώστες του ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι οι ηγέτες του Ιράν είναι παράλογοι (και σίγουρα όχι περισσότερο παράλογοι απ ότι οι δικοί μας), και δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουν ότι θα χρησιμοποιήσουν ποτέ πυρηνικά όπλα για επιθετικούς σκοπούς ή για τρομοκρατικούς. (Η τελευταία αυτή δυνατότητα είναι ιδιαίτερα παράλογη: Γιατί μια χώρα να δώσει εκατομμύρια δολάρια σε μια προσπάθεια δεκαετιών για να πάρει μερικές βόμβες και στη συνέχεια να τις δώσει σε τρομοκράτες που δεν μπορει να ελέγξει;)
Τυχαίνει να πιστεύω ότι ο Γουόλτς είναι πολύ αισιόδοξος ώς πρός τα αποτελέσματα των πυρηνικών όπλων, και υποτιμά τους άλλους κινδύνους που συνδέονται με αυτά (συμπεριλαμβανομένων των θεμάτων της επιμέλειας και της εξουσίας). Για τους λόγους αυτούς, νομίζω ότι θα ήταν καλύτερο για εμάς και για την περιοχή, εάν το Ιράν δεν είχε την βόμβα. Το επιχείρημα του Γουόλτς συνεπάγεται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε απλώς να δώσουν στο Ιράν πυρηνικά όπλα (μαζί με τις κατάλληλες εγγυήσεις βέβαια για μη εξουσιοδοτημένη χρήση), έτσι ώστε να σταθεροποιηθεί η περιοχή. Λίγο δύσκολο να το φανταστεί αυτό κανείς!
Η άλλη μου ανησυχία είναι ότι το άρθρο του Γουόλτς θα μπορούσε να πείσει περισσότερους Ιρανούς για επανεκκίνηση ενός ενεργού πολεμικού προγράμματος, ένα βήμα που μπορεί εύκολα να προκαλέσει πολεμοχαρείς Αμερικανούς ή Ισραηλινούς σε στρατιωτική δράση. Η λογική της πυρηνικής αποτροπής μπορεί να λειτουργήσει καλά άν οι δύο πλευρές έχουν αξιόπιστα βιώσιμες δυνάμεις, αλλά η μεταβατική περίοδος όπου η μία πλευρά έχει και η άλλη 'θα έχει σύντομα' αναποφευκτα δημιουργει την ανάλυση ενος προληπτικού πολέμου, με όλα τα σχετικά έξοδα και τους κινδύνους.
Αλλά το κεντρικό σημείο του Γουόλτς - ότι υπερεκτιμούμε τους κινδύνους που τίθενται από ένα πυρηνικό πρόγραμμα στο Ιράν - είναι σίγουρα σωστό.Και θυμηθείτε: Στο σημείο αυτό οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να εμποδίσουν όχι ενα Ιράν που είναι οπλισμένο με πυρηνικά όπλα, αλλά ένα Ιράν που θα μπορούσε θεωρητικά να κατασκευάσει πυρηνικά όπλα στο μέλλον. Αυτό είναι θέλημα ενός ανόητου, επειδή το Ιράν έχει ήδη τη γνώση και την τεχνολογία για να γίνει «πυρηνικά ικανό» αν οι ηγέτες του αποφασίσουν ότι θέλουν να είναι, και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να αποφευχθεί αυτό το ενδεχόμενο, χωρίς να καταλάβουμε την χώρα. Αν θέλουμε να αποφύγουμε ένα Ιρανικό πυρηνικό όπλο, η καλύτερη πορείαθα ήταν να προσπαθήσουμε να τους πείσουμε να παρατήσουν αυτο τον στόχο και να προσφέρουμε μια διπλωματική συμφωνία η οποία διατηρεί το δικαίωμά τους να εμπλουτίσουν. Δυστυχώς, αυτό δεν είναι η θέση που έχουμε πάρει μέχρι τώρα, γι 'αυτό η αργή αντιπαράθεση συνεχίζεται."
