μεταξύ των μελών, χωρίς να είναι εξαιρετικά βλαπτικό για ένα τμήμα της Ευρωζώνης και εξαιρετικά ευνοϊκό για ένα άλλο.
Σήμερα η Γερμανία δανείζεται με αρνητικό επιτόκιο και η Ισπανία με 7%. Το ευρωομολογο θα οδηγούσε την Γερμανία να δανείζεται με 3% περιπου, κάτι που θα ήταν καταστροφικό για την οικονομία της. Επιλέγει λοιπόν να αφήσει να καταστραφεί η Ισπανία και νωρίτερα η Ελλάδα της Ιρλανδία κλπ συστήνοντας απλώς λιτότητα και πειθαρχία. Και πραγματικά δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο χωρίς να βλάψει άμεσα τους πολίτες της και τα γερμανικά συμφέροντα.
Ίσως μπορούσε να γίνει παλιότερα ευρωομόλογο, ίσως και να μπορεί να γίνει στο μέλλον αν τελειώσει η κρίση και κοντύνουν οι διαφορές στα επιτόκια. Όμως τώρα δεν γίνεται με όλους, και η Le Monde σήμερα θα πει ότι : “Η πρόταση Ολάντ για ευρωομόλογα είναι για γέλια“.
Σήμερα ευρωομολογα θα μπορούσε να εκδώσει το ΕFSF ή η ΕΚΤ που είναι κάτοχοι χρέους ώστε να το “γυρίσουν” κάνοντας το χρέος αυτό ένα κλικ πιο “ευρωπαϊκότερο”.
Ευρωομόλογο όμως το οποίο θα φέρει κοινό φθηνό χρήμα που θα πέσει στην κατανάλωση-ανάπτυξη, θα μπορούσε να δημιουργηθεί μόνο από χώρες τις ευρωζώνης με κοινά οικονομικά χαρακτηριστικά στην βάση μιας “συμφωνίας των προθύμων”.
Η έννοια της συμφωνίας των προθύμων είναι παλιά στην Ευρώπη και την συναντάμε σε κάθε συνθήκη της Ευρώπης από το Μάαστριτχτ εώς την Σέγκεν. Κατά καιρούς όταν υπάρχουν μεγάλες διαφωνίες σε κάποια θέματα οι πρόθυμοι κινούνται μπροστά σε ένα νέο status και οι υπόλοιποι ακολουθούν με τον χρόνο τους. Περίπου έτσι έχει προκύψει το γεγονός ότι υπάρχουν 17 κράτη στο ευρώ ενώ στην Ενωμένη Ευρώπη είναι 29 μέλη. Κάποιοι προχώρησαν μπροστά και κάποιοι έρχονται σταδιακά.
Η λογική λέει ότι ένα ευρωομολογο χωρίς την Γερμανία (και ίσως κάποιες άλλες χώρες) θα αύξανε αμέσως το γερμανικό κόστος δανεισμού δημιουργώντας αμέσως το εργαλείο που λείπει για να μειωθεί το κόστος δανεισμού του νότου και να βγει ο νότος σταδιακά από την κρίση. Το βασικό μακροχρόνιο πρόβλημα του ευρώ δεν είναι τόσο το κόστος δανεισμού (σκέτο) όσο το κόστος δανεισμού σε σχέση με αυτό της Γερμανίας. Αυτό δημιουργεί χάντικαπ για όλες τις χώρες της ζώνης του ευρώ καθώς χρηματοδοτούνται πάντα ακριβότερα. Το πλεονέκτημα αυτό δημιουργεί ροή πόρων προς τον πυρήνα και για αυτό η περιφέρεια χρεοκοπεί.
Ένα “ευρωομόλογο των προθύμων” θα δημιουργούσε ένα νέο Spread μεταξύ ευρώ και Γερμανίας και -υπό όρους- μακροπρόθεσμα θα μπορούσε να αντιστρέψει την μακροχρόνια μεταβίβαση πόρων από το κέντρο προς τον πυρήνα.
Αν όλα πήγαιναν καλά -δηλαδή επιτυγχάνονταν ανταγωνισμός επιτοκίων μεταξύ Προθύμων και Γερμανίας-, τα επιτόκια δανεισμού σύντομα λειτουργούσαν σε βάρος της Γερμανίας. Λογικά τότε και η ίδια θα έρχονταν στο ευρωομόλογο κάποια στιγμή.
http://papaioannou.wordpress.com
