ΕΚΑΝΕ το χρέος της η Πολιτεία για τον (ντόπιο) φασισμό. Λαός και πολιτικοί καταδίκασαν τον Κασιδιάρη και καθάρισαν. Με τις κορώνες τους... οι πολιτικοί, με το ανάθεμα τα στελέχη των κομμάτων και, βέβαια, με την ψηφοθηρία πάνω απ’ τις ψήφους των Χρυσαυγητών (για να τις κληρονομήσουν). Μας κατέπληξε ο συντονισμός, η ομοψυχία και οι αδιάκοπες ριπές των πολιτικών μας. Παραμέρισαν τις διαφορές τους, στοπ οι κοκορομαχίες μέχρι νεωτέρας, το αντιφασιστικό ταμπελάκι στο πέτο, ανακωχή και έφοδος. Έτσι έπρεπε, έτσι έπραξαν ενωμένοι και δυνατοί σε όλο τους το φάσμα, ωστόσο, μη γελιόμαστε απ’ την ευκαιριακή πρακτική τους.
ΑΦΟΥ έκαναν το χρέος τους (οι πολιτικοί μας) και σκότωσαν(;) το «φίδι», καιρός και για την αυτοκριτική τους. Με την ίδια φανατίλα και για τα δικά τους εγκλήματα. Με δημοκρατία και με κανόνες που θέσπισαν οι ίδιοι για εαυτούς και αλλήλους. Κι αν είναι εγκληματικό να ραπίζει ένας τραμπούκος, δημόσια, μια γυναίκα, σκέψου τι είναι να βγάζουν το μάτι ενός ανυπεράσπιστου πολίτη για να του αρπάξουν το πορτοφόλι. Κι αν η κα Κανέλη «δικαιώθηκε» με εκπεφρασμένη τη συμπάθεια του κόσμου, αναρωτήσου αν άγγιξε κανέναν η αγωνία των θυμάτων της καθημερινής βίας στην αφύλαχτη κοινωνία μας. Για να φυλάσσονται εσχατόγηροι της πολιτικής (π.χ. τέως υπουργοί) και σκοτωμένα φίδια της, την ώρα που στα αστυνομικά τμήματα τραβάνε τα μαλλιά τους απ’ τη λειψανδρία και τις ελλείψεις.
ΚΑΙΡΟΣ, λοιπόν, να ασχοληθούν και με τα δικά τους οι πολιτικοί μας. Μες τον δικό τους δημοκρατικό…φασισμό. Να αποικοδομήσουν το οικοδόμημα των προνομίων τους που έκτισαν μεθοδικά πατώντας στο γράμμα του νόμου (που τους ψήφισαν οι ίδιοι) και ασελγώντας λάθρα στο κορμί της δημοκρατίας. Την τραβολόγησαν κατά τα γούστα και το συμφέρον τους, την έκαναν αγνώριστη και την παράτησαν δίπλα στον φασισμό, με αμυδρό κοντράστ που πάει κι αυτό να σβήσει, στην πράξη και στην πρακτική.
ΕΙΝΑΙ εγκληματικό να ρίχνει τις γροθιές του ο τραμπούκος, αλλά είναι «εγκληματικότερο» να πηγαίνουν πεινασμένα τα παιδιά σου στο σχολείο, γιατί ακόμα δεν άρπαξαν του Άκη τα κλεμμένα. Το ίδιο, να κοιτάς ατάραχος (ως πολιτικός και άρα νομοθέτης) τους πένητες των συσσιτίων, να αδειάζεις την οπλοθήκη σου των λόγων και να μην ψηλαφείς περιουσίες με το «πόθεν έσχες». Να μη ζητάς λογαριασμό για τις (τρεις) βίλες του κ. Ρουσόπουλου και για το εκατομμύριο του κ. Τσουκάτου, να μην ανοίγεις τα βιβλία της «Τυποεκδοτικής», να μη μαντρώνεις τους μεγαλοφοροκλέφτες.
