Στέργιος, Κώστας, Νίκος, Ναταλία 5ο, Ιασωνας, Ευριπίδης, Πέτρος, Μαρία, Γιούλη, Μίλτος 13ο, Ελένη, Βούλα και Γιάννης μάλλον θ αλλάξουν γειτονιά. Οι γονείς του Στάθη θα φύγουν στο εξωτερικό...
Τα παιδιά μαζεύονται ένα γύρο , τα πρόσωπα σφίγγουν για λίγο εκεί κοντά στις βρύσες που ποτέ δεν είναι κλειστές και το νερό δεν είναι ποτέ καθαρό λόγω των παλιών σωληνώσεων...
Η τελευταία γιορτή, η τελευταία ανάμνηση, η τελευταία φορά μιας μικρής ζωής που ολοκληρώνει ένα κύκλο. Το προαύλιο ,τα μυστικά, η τάξη, οι τιμωρίες, το γραφείο του Διευθυντή, το τρέξιμο στις σκάλες-προσεκτικά- η γυμναστική μέσα στο σχολείο δίπλα στο κυλικείο να κάνεις διατάσεις και να μυρίζεις το ψωμί του τοστ που φρυγανίζεται στην τοστιέρα- στην Ελλάδα πόσα σχολεία έχουν κλειστή αίθουσα γυμναστικής;
Όλα αυτά, τα μίζερα για κάποιους που είναι αντικείμενο αντιπαράθεσης κι αλλαγής τόσων κυβερνήσεων και υπουργείων που βαριέσαι και να το σκεφτείς, θα χαθούν στη σκόνη του Γυμνασίου...
Τα παιδιά θα αλλάξουν δρόμο, συνήθειες ακόμη κι ο ήχος της φωνής κυρίως των αγοριών θ ακούγεται διαφορετικός...
Κάποτε, δηλαδή σίγουρα μέχρι πέρυσι ορισμένα σχολεία σε συνεργασία με τις δημοτικές αρχές δημιουργούσαν προγράμματα ομαλής μετάβασης από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο. Γονείς και μαθητές ξεναγούνταν αρχικά στις εγκαταστάσεις των νέων σχολείων. Τα παιδιά κάθονταν στις αίθουσες γνωρίζονταν με τους καθηγητές...Σκέφτηκε κανείς τι πρόβλημα δημιουργεί σε ένα παιδί ν αλλάζει καθηγητή από την μιά διδακτική ώρα στην άλλη; Σκέφτηκε κανείς πώς νοιώθεις από μεγάλο εκτάκι (επιτέλους) να γίνεσαι πάλι μικρός, ένα πρωτάκι της αυλής στο έλεος των καψονιών μεγαλύτερων παιδιών; (Ναι και να σου παίρνουν τη σειρά στο κυλικείο συνέχεια οι μεγαλύτεροι καψόνι είναι).
Στο εξωτερικό αλλά και στα ιδιωτικά σχολεία υπάρχουν «επιτροπές υποδοχής» των πρωτοετών , άνθρωποι επιφορτισμένοι με το να κάνουν την κατάσταση λίγο πιο εύκολη, πιο ανεκτική και να μαθαίνουν όλοι απ αυτό γιατί η συγκαταβατικότητα, η συνύπαρξη κι η αποδοχή είναι πραγματικά μεγάλο μάθημα...
Τα σκέφτομαι όλα αυτά καθώς τους κοιτώ στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, με κάπως πιο χοντρή τη φωνή τους τ αγόρια, με τις αρχές της εφηβείας στο στήθος τα κορίτσια με τις κλεφτές ματιές και τα σχόλια, με τις τσάντες στο χέρι και τις επιθυμίες παραμάσχαλα.
Κι εγώ βουρκώνω γιατί γνωρίζω πια πως όταν κλείνει αυτός ο ανέμελος κύκλος του δημοτικού, έρχονται στη ζωή ΜΑΣ τα φροντιστήρια και αυτό που λέμε όλοι «τι θα κάνεις στο μέλλον», πολλές φιλίες χάνονται, δημιουργούνται άλλες ΄και τίποτε δεν είναι πια ίδιο, δεν είναι το ίδιο παιδικό κι αθώο.
