Η μεταπολίτευση το καλοκαίρι του ‘74 είχε ξεκινήσει με το σύνθημα Καραμανλής ή τανκς, η νέα μεταπολίτευση εφέτος το καλοκαίρι προσπαθεί να ξεκινήσει με το σύνθημα ευρώ ή χάος.
Το 74 ο Καραμανλής τα κατάφερε, κέρδισε το στοίχημα, σταθεροποίησε τη χώρα, τη δημοκρατία και την οικονομία.
Για το αν η δημοκρατία του ευρώ θα τα καταφέρει την ερχόμενη Κυριακή αυτό δεν είναι διόλου βέβαιο μιας και επικρατεί σύγχυση, θολούρα, αβεβαιότητα, αγωνία και φόβος στο εκλογικό σώμα αλλά και στα επιτελεία των κομμάτων.
Ο τρόπος που λειτούργησε η κοινοβουλευτική δημοκρατία τις τελευταίες δεκαετίες σε συνδυασμό με τα δύο χρόνια μνημονίου αποτελούν πηγές αμφισβήτησης και γενικότερης κρίσης. Ο πολίτης νιώθει απογοητευμένος και προδομένος από την παρακμή τόσο την πολιτική αλλά και την οικονομική. Πολλοί μιλάνε για την Δημοκρατία της Βαϊμάρης (την περίοδο της απόλυτης ένδειας της Γερμανίας μετά τον Α’ ΠΠ και πριν την αναρρίχηση του Χίτλερ στην εξουσία), αλά ελληνικά.
Σε κοινωνικό πολιτικό επίπεδο το μείγμα της χρόνιας κομματοκρατίας, η απουσία μεταρρυθμίσεων, η διαφθορά, η ατιμωρησία και η επικίνδυνη χαλάρωση των αξιών και του πατριωτισμού έφεραν την κοινωνία σε απόγνωση. Στο οικονομικό πεδίο με την εφαρμογή των μνημονίων, την παρουσία της τρόικας και του ευρώ, η απόγνωση κορυφώνεται. Η ελληνική κοινωνία και το κράτος αυτή τη στιγμή βρίσκεται αντιμέτωπο με την ίδια του την επιβίωση.
Κανείς δεν εγγυάται ότι με την παρουσία μας στο ευρώ θα έχουμε σταθερότητα αλλά και επίσης με την επιστροφή μας στη δραχμή και μέσα στην Ευρώπη θα έχουμε πάλι σταθερότητα. Και στις δύο περιπτώσεις το πολιτικό σύστημα θα δοκιμαστεί.
Όταν στη χώρα μας και στην Δημοκρατία του ευρώ έχουμε ήδη σχεδόν συνθήκες χάους ή οδεύουμε προς αυτές με ποιόν τρόπο θα είναι άραγε καλύτερη η επόμενη μέρα;
Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή ενδεικτικά:
- Ανεργία, σχεδόν 22%, 1.200.000 άτομα το 50% στους νέους
- Λαθρομετανάστευση με πάνω από 1.5-2 εκατομμύρια αλλοδαπών που περιφέρονται ασκόπως σε μια υφεσιακή οικονομία και αποτελούν και κίνδυνο εθνικής ασφάλειας
- Εγκληματικότητα, δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε, σε λίγο οι πολίτες θα κάνουν αυτό που δεν μπορεί ή δεν θέλει να κάνει τα κράτος
- ‘Υφεση της οικονομίας 6.5% του ΑΕΠ το πρώτο τρίμηνο του 2012
- Υστέρηση εσόδων
- Χρηματιστήριο και τραπεζικό σύστημα στα πρόθυρα κατάρρευσης
- Επιχειρήσεις που κλείνουν κάθε μέρα
- Πολίτες που αυτοκτονούν (2.000 έως σήμερα) όσο ο αριθμός μιας μικρής πόλης
- Νέοι επιστήμονες και πνευματικό κεφάλαιο, που εγκαταλείπει τη χώρα
- Επενδύσεις, που είναι ανύπαρκτες πλην εκείνων των συμπατριωτών μας που επενδύουν σε ακίνητα στο Λονδίνο και έχουν μεταφέρει τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό
- Ενδεχόμενη ανθρωπιστική κρίση χωρίς φάρμακα και ενέργεια
Και ένα πολιτικό σύστημα που εν πολλοίς λειτουργεί σε συνθήκες μακαριότητας και όχι εκτάκτου ανάγκης όπως οι σημερινές.
Την ίδια στιγμή που είμαστε στο ευρώ και υπογράψαμε τα μνημόνια είχαμε τον Μάϊο ένα δις λιγότερα χρήματα από τη δόση του ευρωπαϊκού δανείου και πρόσφατα την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων να μπλοκάρει εγκεκριμένες χρηματοδοτήσεις ευρωπαϊκών προγραμμάτων προς τη χώρα μας. Παράλληλα υπάρχει δημοσιευμένη η άποψη ότι τώρα συμφέρει την Γερμανία να βγούμε από το ευρώ, κάτι που δεν ίσχυε πριν δύο χρόνια. Επίσης, η Ισπανία θα δανειστεί 125 δις για τις τράπεζές της χωρίς μνημόνια, ΔΝΤ και τρόικες. Αν αυτή είναι η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και ήδη μονομερώς αποτραβιούνται οι εταίροι μας από τις δεσμεύσεις τους τότε θα ψάχνουν δικαιολογίες με αφορμή τα αποτελέσματα της ερχόμενης Κυριακής και ενδεχομένως να τις βρουν, για να μας δείξουν την πόρτα της εξόδου.
Η διεθνής παράνοια των οικονομολόγων αλλά και των αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων βομβαρδίζουν και την παγκόσμια κοινή γνώμη ότι μια ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα μοιάζει κάπως με «κούγκι» ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και θα τα τινάξει όλα στον αέρα.
Δηλαδή έχει φορτωθεί η χώρα μας όλες τις αμαρτίες του ευρωπειράματος και της ευρωζώνης που δεν είναι ανταγωνιστική παγκόσμια, της αποτυχίας του άκρατου φιλελευθερισμού των τραπεζών και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου σε Αμερική και Ευρώπη, και της γερμανικής μονομέρειας;
Ο Ομπάμα έχει εκλογές σε λίγους μήνες και τον νοιάζει η σταθερότητα στη σχέση ευρώ δολλαρίου και των τραπεζών (να μην του σκάσει καμμιά νέα Lehman Brothers, αφού η Wall Street έχει στενούς δεσμούς με το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα). Ο Πούτιν ανησυχεί για τις τιμές του πετρελαίου και φυσικού αερίου που εξάγει και δεν θέλει να χάσει έσοδα αλλά και για γεωπολιτικούς λόγους μια αδύναμη Ευρώπη δεν βοηθά τη ρωσική στρατηγική (για την ώρα ίσως). Οι Κινέζοι ξεφορτώνονται ευρώ από τα αποθέματά τους και ανησυχούν μήπως οι ευρωπαίοι εισάγουν λιγότερα από την Κίνα (18-20% κινέζικες εξαγωγές έχει η Ε.Ε) Η Μέρκελ από την άλλη ως η πιο πλούσια της Ευρώπης και στις πλουσιότερες του πλανήτη κερδίζει από την κρίση μέχρι που θα εξαντλήσει τα περιθώριά της, έχει εκλογές του χρόνου και δεν μπορεί εύκολα να σηκώσει όλο το οικοδόμημα της ενωμένης Ευρώπης. Ας μην ξεχνούμε ότι το 60% των εξαγωγών της κατευθύνεται στην ΕΕ. Η Ενωμένη Ευρώπη, λοιπόν, εκτός από κεφάλαια πρέπει να ξαναβρεί και το όραμά της πριν καταλήξει στα εξ ων συνετέθη.
Αυτήν είναι η κατάσταση που επικρατεί σε γενικές γραμμές και θα κληθεί το εγχώριο πολιτικό σύστημα να φέρει σε πέρας με τις ευλογίες και τις ψήφους του κυρίαρχου ελληνικού λαού.
Σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές το κάθε έθνος και κάθε κράτος εξετάζει πρώτα τα ζωτικά του συμφέροντα για την μακροημέρευσή του και την επιβίωσή του. Χρέος μας είναι να σκεφτούμε πρώτα τι είναι προς το συμφέρον του λαού μας, της πατρίδας μας και της κοινωνίας και να επιλέξουμε. Παράλληλα θα πρέπει να μην ξεχνούμε ότι η κάθε βοήθεια θέλει ανταλλάγματα και είναι στο χέρι μας πρωτίστως να εργαστούμε σκληρά, μόνοι μας να φτιάξουμε το κράτος και τα οικονομικά μας για να μην δίνουμε δικαιώματα επέμβασης στην εθνική μας κυριαρχία.
