Σκέψεις μεταξύ δύο εκλογικών αναμετρήσεων…
Oι εκλογές της 6ης Μαϊου πέρασαν. Ζήτω οι εκλογές της 17ης Ιουνίου. Εντάξει μην γκρινιάζουμε συνεχώς. ΄Ηταν το γύρισμα μιας σελίδας. Επιβεβαίωσαν το τέλος του δικομματισμού και τη διάθεση του λαού να προχωρήσει μπροστά χωρίς τα βαρίδια της κομματοκρατίας… Κατέδειξαν όμως και κάτι άλλο: ότι ο ελληνικός λαός τελεί εν βρασμώ. Και ελλοχεύει ο κίνδυνος ο «βρασμός» να οδηγήσει σε εσφαλμένες κατευθύνσεις. Ανάγκη αδήριτη λοιπόν να προσεχθούν τα όσα ακολουθούν. Αρχικά ο ελληνικός λαός πρέπει να διορθώσει ένα μέγιστο λάθος: την ψήφο οργής και άγνοιας σε ένα νεοναζιστικό κόμμα. Μη θίγεστε κάποιοι. Φυσικά και γνωρίζω ότι σε μια δημοκρατία ο καθένας έχει δικαίωμα ελεύθερης επιλογής αλλά… ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος δεν αναγνωρίζει στους άλλους αυτό το δικαίωμα και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει η δημοκρατία να είναι πάντα τόσο μεγάθυμη απέναντι στους αρνητές της…
Γιατί πρέπει να φέρει στον κόσμο το παιδί – τέρας που θα τη δολοφονήσει; Η δημοκρατία επιβάλλεται κάποτε να κατακτήσει και την τέχνη της πρόληψης και όχι να «γλείφει» πάρωρα τις πληγές της. Απ’ την άλλη πλευρά, οι ιθύνοντες αντί να καλούν για συγκρότηση κεντροδεξιού μετώπου ή κεντροαριστερού μετώπου, γεγονός που ενθαρρύνει πλέον την κοινωνική πόλωση – πολύ χειρότερη της κομματικής που υπήρχε τόσα χρόνια – πρέπει να ενθαρρύνουν τη σύμπνοια. Μάλλον αυτοί οι πολιτικοί ταγοί – ονόματα δε λέμε - δεν έχουν αντιληφθεί ότι στην Ελλάδα της σοβούσας οργής καραδοκεί το ενδεχόμενο βαθέος κοινωνικού «ρήγματος» που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε εμφύλιο πόλεμο… Μην το θεωρείτε υπερβολή. Το αναφέρουν πλέον ξένοι αναλυτές αλλά και ο δικός μας υπουργός Μιχάλης Χρυσοχοϊδης.
Ο τελευταίος μάλιστα το συνέδεσε με την ανομία η οποία ενδέχεται να επικρατήσει σε περίπτωση παρατεταμένης ακυβερνησίας… Η διάλυση του κοινωνικού ιστού και η κατάρρευση της συνοχής της ελληνικής κοινωνίας ίσως αποδειχθεί πιο επικίνδυνη και από το ίδιο το χρέος. Τα χρέη ταλαιπωρούν τις χώρες, τις βυθίζουν στην ύφεση αλλά δεν τις διαλύουν. Οι εμφύλιοι πόλεμοι όμως μπορούν να σβήσουν ένα κράτος από το χάρτη και να το αφήσουν βορά στους ξένους «καλοθελητές» που καραδοκούν... Αυτό όμως που πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία είναι να χρεώσουμε στη δημοκρατία τα λάθη που μας οδήγησαν σε αυτό το αδιέξοδο. ΄Ηδη πολλοί, την επαύριο των εκλογών της 6ης Μαϊου, επέσεισαν και τον κίνδυνο στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Ελλάδα. Μεταξύ αυτών και ο επικεφαλής των Πρασίνων στο ευρωκοινοβούλιο Ντανιέλ Κον Μπετίτ. Δεν πρέπει ποτέ να επιτρέψουμε κάτι τέτοιο. Γιατί η δημοκρατία, παρά τις αδυναμίες της, είναι το μόνο πολίτευμα που μπορεί να βοηθήσει στην υπέρβαση των κρίσεων. Άλλωστε, όπως είχε πει ο Παύλος Μπακογιάννης, «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα».
Γι’ αυτό λοιπόν, οι ηγέτες μας οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Και όταν λέμε «ευθύνες» δεν εννοούμε το βάρος μιας προεκλογικής ομιλίας από το μπαλκόνι, που ούτως ή άλλως δεν έχει πλέον κανένα ειδικό βάρος. Εννοούμε την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας. Αυτό βέβαια προϋποθέτει θάρρος, καθαρή σκέψη, εναργώς προσδιορισμένους στόχους, διάθεση για συνεργασία και «λείανση» των όποιων μικρών ή και, φαινομενικά, μεγάλων αντιθέσεων. Πρώτιστος στόχος πλέον είναι η σωτηρία της Ελλάδας μας. Και για να γίνει αυτό απαιτούνται ηγέτες, που όχι μόνο θα διαχειρίζονται και θα «φτιασιδώνουν» την κρίση, αλλά θα ασκήσουν συγκεκριμένη πολιτική για να την εξαλείψουν. Ηγέτες που θα συμβάλουν με τις πρωτοβουλίες τους στη θεραπεία. Αρκεί να θυμηθούμε το ιστορικό παράδειγμα του Φραγκλίνου Ρούσβελτ, που ως πρόεδρος των Η.Π.Α με την πολιτική του «Νιου Ντηλ», βοήθησε να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση της δεκαετίας του 30΄. Η γραφίδα της ιστορίας, όταν κάποτε κληθεί να αφηγηθεί αυτή την επώδυνη περίοδο, θα είναι αμείλικτη. Αμείλικτη με όλους, λαό και ηγέτες.
Ηρθε η ώρα να αποδείξουμε ότι το αίμα, που ως ανθρωπότητα αλλά και ως λαός έχουμε χύσει σε αφθονία, δε χύθηκε επί ματαίω. Μας δίδαξε, μας βοήθησε να ωριμάσουμε, μας έμαθε να λειτουργούμε με σύνεση και ορθοφροσύνη. Kαι εν τέλει, όπως μας λέει ο Παλαμικός λόγος, «χρωστάμε σε όσους ήρθαν, πέρασαν/σε όσους θα ‘ρθουνε, θα περάσουν/ κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί».
