Ολόκληρος ο ευρωπαϊκός τύπος, αλλά και τα εγχώρια ΜΜΕ, αναλώνουν από χθες, μεγάλο μέρος της ύλης τους, περιγράφοντας την συμφωνία, ως προσπάθεια σωτηρίας του ευρώ (κάτι που οι ηγέτες της Γαλλίας και της Γερμανίας είχαν προσδιορίσει και στην σύνοδο της G20 στο Μεξικό, αλλά και στην 4μερή συνάντηση της Ρώμης), όταν είχαν προαποφασίσει την διάθεση του πακέτου των 120 δις. ευρώ στην ανάπτυξη και την απασχόληση.
Η αποφασιστικότητα του Ιταλού ηγέτη Μάριο Μόντι, αλλά και η θετική υποστήριξη του Ισπανού ομολόγου του Ραχόι και συνεπικουρούντος του κ. Ολάντ, ήταν ο καταλύτης διάσπασης του Γερμανο-Φιλανδο-Ολλανδικού μετώπου (που θεωρούσαν , την συμφωνία στην εν λόγω διάσκεψη, ως κενό γράμμα), φτάνοντας τους συμμετέχοντες στην διάσκεψη σε εντάσεις, αντεγκλήσεις, αλλά και σε εκβιαστικά διλήμματα, όπως «δεν φεύγουμε από εδώ εάν δεν ληφθεί απόφαση» ή «Θα μείνουμε εδώ μέχρι το βράδυ της Κυριακής, αν χρειαστεί, προκειμένου να ληφθούν μέτρα, που θα καθησυχάσουν τις αγορές».
Όλες αυτές οι αναφορές των διεθνών ΜΜΕ, που περιγράφουν τις στιγμές έντασης και αντιπαράθεσης των 2 μπλοκ που είχαν δημιουργηθεί στην διάσκεψη, Γερμανικο-Φιλανδικο-Ολλανδικός άξονας από την μια πλευρά και Ιταλο-Ισπανικό-Γαλλικός από την άλλη, καθώς και η θετική επίτευξη συμφωνίας για την απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την αγορά ομολόγων από τον μηχανισμό στήριξης, δίχως την επιβάρυνση του χρέους των κρατών μελών.
Περισσότερες λεπτομέρειες, σίγουρα θα βρείτε σ’ όλα τα εγχώρια ΜΜΕ, αφού όπως προανέφερα καταναλώνουν μεγάλο μέρος της ύλης τους, στις δραματικές στιγμές που μεσολάβησαν από την αρχική σθεναρή άρνηση της Μέρκελ, μέχρι την επίτευξη της τελικής συμφωνίας.
Όμως διαβάζοντας τις λεπτομέρειες και την αποφασιστικότητα του Ιταλού ηγέτη, αυθόρμητα ο νους μου, γύρισε πίσω στον χρόνο, περίπου 2 χρόνια, όταν ο τότε δικός μας Πρωθυπουργός (ΓΑΠ), εξαπατώντας μας, δήλωνε ότι έχουμε «το πιστόλι στο τραπέζι», «θα πιέσουμε τους ευρωπαίους εταίρους μας για να μας βοηθήσουν στην ανάκαμψη της οικονομίας, με ανώδυνο τρόπο» και «πως θα μπούμε στις διεθνείς αγορές από 2011».
Άθελα μου λοιπόν μπήκα στον πειρασμό σύγκρισης ηγετικών μορφών της εποχής μας, άθελά μου σύγκρινα τον ΓΑΠ με τους σημερινούς ηγέτες της Ιταλίας και της Ισπανίας και βυθίστηκα στην μελαγχολία.
Θυμήθηκα το ειδυλλιακό τοπίο που είχε διαλέξει τότε ο ΓΑΠ, μιλώντας στα ΜΜΕ από το Καστελόριζο, ανακοίνωνε την ένταξή μας στον μηχανισμό στήριξης της ΕΕ και του ΔΝΤ, με τις γνωστότατες επιπτώσεις σε όλους μας και μελαγχόλησα από το αποτέλεσμα της σημερινής σύγκρισης.
Σημαντικές σίγουρα οι αποφάσεις που πάρθηκαν στις Βρυξέλλες, αλλά τουλάχιστον προς το παρόν, τίποτε δεν δείχνει ότι θα επωφεληθεί και η χώρα μας από την ευτυχή συγκυρία, αφού ο συμμετέχων Πρόεδρος της χώρας μας, κ. Παπούλιας (μαζί με την πολύπειρη κουστωδία του), περιορίσθηκε στον άχαρο ρόλο του απλού συμμετέχοντα και δεν αξίωσε οι ευμενείς αυτές επιπτώσεων να επεκταθούν και στο δικό μας χρέος.
Όλοι οι οικονομικοί αναλυτές (διεθνώς), αναγνωρίζουν ότι μόνο από την απαλλαγή της τραπεζικής ανάσας που δίνουμε ως χώρα, με την ανάληψη των υποχρεώσεων αποπληρωμής του δικού τους δανείου, ελαφρύνουμε το χρέος μας στους δανειστές μας, κατά 24-25%.
Όμως οι δικοί μας, ηγέτες, είτε προτίμησαν να μην παλέψουν «εκ του συστάδην» (βλέπε Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης), συμμετέχοντας στην διάσκεψη, αλλά και αυτοί που πήγαν (βλέπε Παππούλιας και λοιπή κουστωδία), προτίμησαν την άνεση των πολυτελών ξενοδοχείων και όχι την συστράτευσή τους και στήριξη των θέσεων Μόντι, του Ραχόι, των πραγματικών ηγετών κράτους, των ανθρώπων που ξέρουν να παλεύουν, των ανθρώπων που ξέρουν να τιμούν την εμπιστοσύνη των συμπολιτών τους.
Οι δικοί μας δυστυχώς εκπρόσωποι, κλείνοντας οι κάλπες ξεχνούν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις, για την σωτηρία της χώρας, ξεχνούν τους λόγους που ο Ελληνικός λαός τους στήριξε και περιορίζονται μόνο σε σύνταξη επιστολών υποτέλειας και πιστής εφαρμογής των διαταγών της Μέρκελ και της συν αυτής, περιορίζονται στην εκ του μακρόθεν παρακολούθηση των εξελίξεων (απ’ την γωνιά του καναπέ των πολυτελέστατων σπιτιών τους, για όσους ηγέτες προτίμησαν να μείνουν στην Ελλάδα), αλλά και θαλπωρή των πολυτελέστατων ξενοδοχείων των Βρυξελλών που βρέθηκαν για 2-3 μέρες.
Αυτοί οι πολιτικοί εκπρόσωποί μας λοιπόν που διαλέξαμε στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση (αλλά και όσους διαλέξαμε τα τελευταία 40 χρόνια, όσα τουλάχιστον έζησα και μπορώ να έχω προσωπική άποψη), αυτοί μας αξίζουν.
Γιατί αγαπητοί συνοδοιπόροι, ακόμη και αν κάψουμε στην πυρά όλα τα «χοντρά» παιδιά της Μεταπολίτευσης, δεν πρόκειται να φωτίσουμε κανέναν δρόμο προόδου.
Γιατί το πολιτικό σύστημα είμαστε πια εμείς. Είναι αυτή η Βουλή με τους κρετίνους που επιλέξαμε, αυτούς που ανταποκρίνονταν στα γούστα και τις ευκολίες μας.
Είναι η Βουλή με τους ανεπάγγελτους, τους πολιτικούς κατ’ κληρονομιά, τους ποδοσφαιριστές, τους τραγουδιστές, τους τηλεοπτικούς αστυνόμους και τις κινηματογραφικές Λολίτες. Αξίζουν ή όχι, δεν αναδείχτηκαν από καμιά πολιτική διαδικασία, αλλά απ’ τον πολιτικό στρουθοκαμηλισμό μας που κατανάλωνε ότι έλαμπε.
aegeantimes.gr
