ΖΟΥΣΕ στα «Δεκεμβριανά» ο Άρης Βελουχιώτης, αλλά δεν τα «έζησε». Τον απομάκρυναν μη…κινδυνεύσουν οι Άγγλοι στη Σκομπία.
Ποιοι; Αυτοί που έσπευδαν να υπογράψουν (ίσως και με…σταυρό) σε Λιβάνους και Καζέρτες. Για να τα βρει «έτοιμα» ο Τσώρτσιλ και για να προχωρήσει το σχέδιο. Απ’ την αιματηρή «πρόβα» στην ταπεινωτική Βάρκιζα κι από ‘κει στον Εμφύλιο. Με τον Άρη που «έφυγε νωρίς», για να μην τους ενοχλεί. Υπήρξε «προφήτης» για την υποδούλωσή μας στους Άγγλους μετα το φευγιό των Γερμανών, αλλά η εποχή δεν σήκωνε προφήτες. Σήκωνε Αγγλοκρατία με δούλεμα της αριστεράς μέσω της ηγεσίας των τσαγκαράδων και των μπαρμπέρηδων.
«ΘΥΣΙΑΣΑ τον Άρη και το’ χω βάρος. Με πίεσε το Π. Γ. (διάβαζε Ιωαννίδης…) θα ομολογήσει, πολύ αργότερα ο Ζαχαριάδης. Τον ξέγραψε το ΚΚΕ κι «ήταν καλύτερο να σε ξεγράψει ο Θεός παρά το Κόμμα». Τον παρέδωσαν στις συμμορίες της δεξιάς που τον αποτέλειωσαν κι ήταν σαν να τον σκότωσαν οι ίδιοι. Για να τον «αποκαταστήσουν» μετά 20 έτη, αφού τον κράτησαν (πεισματικά και ανιστόρητα) έξω απ’ τα κομματικά τους γραφεία.
ΜΕΤΑ μισό περ. αιώνα απ’ τον θάνατο του Άρη Βελουχιώτη, πεθαίνει (τον ίδιο μήνα) ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Αναλογικός» και αντίστοιχος, σε καιρούς ειρηνικούς, αλλά χαλεπούς. Πολεμήθηκε σκληρά από μια δεξιά που δεν «παρέδιδε» κι από μιαν αριστερά με το σύνδρομο του «Παπανδρέου πού θα πας…». Βρίστηκε όσο κανένας κι ακόμα να ερμηνεύσουμε τη συμπεριφορά μερίδας του ελληνικού λαού. Μπροστάρηδες κάποιοι εκδότες ορκισμένοι γιατί δεν άρπαξαν (ή για ν’ αρπάξουν) καμιάν εργολαβία και «δημοσιογράφοι» που αποτύπωναν την πολιτική αλητεία τους σε πρωτοσέλιδα του αίσχους. «Πέφτει ο φαύλος», «πεθαίνει ο απατεώνας» έγραφαν τα…”Έθνη” και οι Ρίζοι (πολύ πριν αποβιώσει ο Ανδρέας) και μέτραγες την κατάντια του Τύπου μέσα απ’ την απανθρωπιά ακραιφνών της «εθνικοφροσύνης» και ευκαιριακών του «σοσιαλισμού».
ΚΑΙ η αριστερά; Βγήκε κανένας «Ριζοσπάστης» (είτε «Αυγή») να τους συγκρατήσει; Λειτούργησαν τα ανθρώπινα αντανακλαστικά τους πριν από τα κομματικά για να καταγράψουν και να καταγγείλουν την απανθρωπιά κάποιων παλιανθρώπων; Όχι, βέβαια, γιατί το’ στρωναν για το (βρώμικο) ’89, που τους χόρτασε…ψήφους και εξουσία.
ΚΙ έρχεται το σήμερα, ήρεμο όσο ποτέ στις ταραγμένες μέρες μας, να σταθεί αντιμέτωπο σ’ εκείνη την ομαδική παράκρουση. Με πρόβλημα υγείας ο κ. Σαμαράς, το δεύτερο παιδί του ο κ. Τσίπρας. Τους ευχόμαστε ό,τι καλύτερο. Απλά, φιλικά και ανθρώπινα.
