(μια διαδικασία που κατ΄αυτόν απαιτεί την παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας), νομοτελειακά οδηγεί σε συγκρούσεις. Για αυτό και προτείνει την διάλυση του ευρώ, και την επαναφορά των εθνικών συνόρων.
Οι υπέρμαχοι της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης πιστεύουν πως ο εθνικισμός προκαλεί πολέμους, και πως μια ενωμένη Ευρώπη θα φέρει την ειρήνη, κάτι που αποτελεί έναν ευγενή στόχο, και αποζημιώνει επαρκώς την οποιαδήποτε απώλεια δημοκρατίας, εθνικής κυριαρχίας, και διαφάνειας, για χάρη των Βρυξελλών. Αυτή όμως η άποψη πάσχει από εγγενή σφάλματα.
Ο εθνικισμός δεν οδηγεί σε πόλεμο. Οι προσπάθειες να φτιαχτούν ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες είναι αυτές που οδηγούν σε πόλεμο. Η απόπειρα χαλιναγώγησης της λαϊκής θέλησης είναι που οδηγεί σε πόλεμο. Εν ολίγοις, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα οδηγήσει την Ευρώπη σε πόλεμο.
Ο φασισμός και ο ναζισμός ήθελαν την δημιουργία μιας ενιαίας Ευρώπης. Από το 1933, ο Μουσολίνι διακήρυττε πως η Ευρώπη θα μπορέσει και πάλι να ασκήσει την ισχύ της στον πλανήτη, αν μπορούσε να ενωθεί πολιτικά.
Ο Νορβηγός συνεργάτης των Γερμανών Vidkun Quisling (Κουϊσλινγκ), επέμενε πως θα έπρεπε να δημιουργήσουμε μια Ευρώπη που δεν θα χαράμιζε το αίμα της σε συγκρούσεις, αλλά θα ήταν ενωμένη. Και στις 11 Σεπτεμβρίου του 1940, ο Joseph Goebbels το επιβεβαίωσε λέγοντας: «είμαι σίγουρος πως σε 50 χρόνια από σήμερα, δεν θα μιλάμε στα πλαίσια των κρατών».
Το 1941, στην διάρκεια μιας συνάντησής του με τον Φιλανδό υπουργό Εξωτερικών, ο Αδόλφος Χίτλερ παρατήρησε πως τα ευρωπαϊκά κράτη θα πρέπει να είναι ενωμένα, όπως τα μέλη μιας μεγάλης οικογένειας.
Στην έγκριτη μελέτη του με τίτλο Nations and States (1977), ο ιστορικός της Οξφόρδης Hugh Seton-Watson κατέληγε στο ότι οι προθέσεις του Χίτλερ δεν περιορίζονταν από τον γερμανικό εθνικισμό.
Ο σκοπός του ήταν η κατάκτηση της Ευρώπης, αλλά και άλλων περιοχών. Από την δική του πλευρά, ο Μουσολίνι ήθελε να επανιδρύσει την ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με κέντρο την Μεσόγειο, ενώ οι Ιάπωνες είχαν στόχο την δημιουργία μιας σφαίρας ευημερίας στην ευρύτερη περιοχή της ανατ. Ασίας.
Ο γερμανικός ρατσισμός δεν ήταν έκφραση του εθνικισμού. Αντιθέτως, η φυλή διαπερνά τα εθνικά σύνορα, και οι φυλετικές θεωρίες είναι εξ ορισμού διεθνή, και όχι εθνικά δόγματα.
Αξίζει να σημειώσουμε πως μέχρι το 1840, ένας εκ των συνιδρυτών του ευρωπαϊκού οράματος, ο Robert Schuman, ήταν υπουργός Εξωτερικών του καθεστώτος Vichy, που συνεργάστηκε με τους ναζί. Το 1938, ως βουλευτής της Λορένης στο γαλλικό κοινοβούλιο, ο Schuman στήριξε ενεργά της προδοσία του Μονάχου, διευκολύνοντας έτσι την προσάρτηση της Τσεχοσλοβακίας από πλευράς του Χίτλερ. Παράλληλα, το ίδιο διάστημα, πρότεινε την στενότερη συνεργασία Χίτλερ-Μουσολίνι. Τέλος, τον Ιούλιο του 1940, ήταν απ αυτούς που υποστήριζαν τον Pétain, όταν ανέλαβε την εξουσία.
Ο Jean Monnet, ένας ακόμη συνιδρυτής της ΕΕ, πέρασε τα χρόνια του πολέμου στο Λονδίνο, προσπαθώντας να εμποδίσει τις καθημερινές εκπομπές ειδήσεων από πλευράς του Ντε Γκολ, κάτι που τελικά πέτυχε την 20 και 21 Ιουνίου του 1940.
Αν βάλουμε στην άκρη τον Β`ΠΠ, ο εθνικισμός επίσης κατηγορείται και για τον Α`ΠΠ. Ο σκοπός όμως της Γερμανίας σ αυτόν τον πόλεμο ήταν η επιβολή της αυτοκρατορικής κυριαρχίας της σε περιοχές που δεν ήταν γερμανικές. Αξίζει να θυμόμαστε πως ο πόλεμος αυτός ξέσπασε στην πυριτιδαποθήκη που λέγονταν Αυστροουγγαρία, έναν προκάτοχο δηλαδή της ΕΕ, που αρνείτο να παραχωρήσει την ανεξαρτησία στους Σερβοβόσνιους, και που για αυτό μια ομάδα τους αποφάσισε να δολοφονήσει τον αρχιδούκα Φερδινάνδο τον Ιούνιο του 1914.
Η καταπίεση που ασκεί ένα κεντρικό καθεστώς αποτελεί πηγή εντάσεων, και ένα από τα κύρια μαθήματα του Α`ΠΠ ήταν η αρχή της αυτοδιάθεσης, που προώθησε πολύ ο πρόεδρος των ΗΠΑ Woodrow Wilson, και που αφορά στον σεβασμό απέναντι στις διάφορες εθνικότητες, υποστηρίζοντας πως δεν θα πρέπει να διαλυθούν, και να ενταχθούν σε κάποιες μεγάλες οντότητες.
Αν κοιτάξουμε προς τα πίσω, θα δούμε πως ο ιμπεριαλισμός, και όχι ο εθνικισμός, ήταν αυτός που προκάλεσε τους πολέμους. Ο ιμπεριαλισμός, μαζί με την επιθυμία μιας ενωμένης Ευρώπης. Για παράδειγμα, ο Ναπολέων ήθελε μια ενωμένη Ευρώπη για το καλό της. Ήθελε ενιαία νομοθεσία, ένα ευρωπαϊκό δικαστήριο, ενιαίο νόμισμα, κοινά μέτρα και σταθμά, κλπ. Αν γινόντουσαν όλα αυτά, ο Ναπολέων πίστευε πως σύντομα η Ευρώπη θα μετεξελίσσονταν σε ένα ενιαίο και ενωμένο έθνος.
Η άποψη ότι ο εθνικισμός οδηγεί σε πόλεμο, ενώ η ενοποίηση φέρνει την ειρήνη, είναι λάθος. Και να μη ξεχνάμε πως η Ευρώπη δεν είχε ειρήνη τα τελευταία 50 χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα, τα ευρωπαϊκά κράτη ήταν σε σύγκρουση με την ΕΣΣΔ, η οποία εξέφραζε άλλη μια αντί- εθνικιστική φιλοσοφία, τον κομουνισμό. Όπως γράφει το κομουνιστικό μανιφέστο: Οι εργαζόμενοι δεν έχουν πατρίδα!
Όπως είναι αναμενόμενο, η σημερινή απόπειρα πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης, γεννά εντάσεις. Το πολιτικό σκηνικό της κάθε χώρας έχει πλέον στιγματιστεί από την ανάδυση όλο και πιο ισχυρών κομμάτων, που αντιτίθενται στην παρούσα τάξη.
Στην Β. Ευρώπη κυριαρχεί η έλλειψη εμπιστοσύνης για τον Νότο. Και το αντίστροφο. Δεν φταίει όμως ο εθνικισμός για αυτό, αλλά το ευρωπαϊκό όραμα, που εντείνει τις συγκρούσεις. Για αυτό και θα πρέπει να επιδιωχθεί μια άλλη Ευρώπη, ριζικά διαφορετική απ αυτήν της σημερινής ΕΕ.
Αυτό που χρειάζεται είναι μια Ευρώπη χωρίς ένα κεντρικό καθεστώς. Μια Ευρώπη αποτελούμενη από έθνη κράτη, που δεν θα φοβάται τις εθνικές διαφοροποιήσεις, και που θα επιδιώκει την συνεργασία μεταξύ των χωρών. Θα πρέπει να επανέλθει η εξουσία των κρατών στα εδάφη τους, έτσι ώστε αυτά από μόνα τους να αποφασίζουν τι θα πρέπει να ισχύει εντός των συνόρων τους.
Για το γενικότερο οικονομικό καλό, η χορήγηση βίζας θα πρέπει να διέπεται από ελαστικούς κανόνες, που θα επιτρέπουν τον εθνικό έλεγχο της μετανάστευσης και της εγκληματικότητας.
Το ευρώ θα πρέπει να διαλυθεί, έτσι ώστε να δοθεί μια νομισματική ανάσα στα κράτη, για να μπορέσουν να θέσουν τα δικά τους επιτόκια, ανάλογα πάντα με τις τοπικές συνθήκες.
Τέλος, θα πρέπει να ξεφορτωθούμε την εναρμόνιση, η οποία υπονομεύει την διαφορετικότητα.
Ο εθνικισμός, όχι μόνο δεν προκαλεί συγκρούσεις, αλλά καθιστά δυνατή την δημοκρατία. Χωρίς αυτήν την ενοποιητική δύναμη, τα κοινοβούλια δεν θα μπορούν να αποφασίζουν νόμιμα. Όπως μας έδειξε το παράδειγμα του Βελγίου, η απουσία εθνικής ενότητας μπορεί να κάνει την διακυβέρνηση μιας χώρας δύσκολη υπόθεση. Ο παράλογος φόβος του εθνικισμού μπορεί στο τέλος να μας οδηγήσει σε ένα καταπιεστικό αυτοκρατορικό καθεστώς Βρυξελλών.
Ήρθε επιτέλους η ώρα να σταματήσουμε την τρέχουσα πορεία, και να επαναφέρουμε το έθνος κράτος.
