Η Ιερά Μητρόπολη Μαντινείας και Κυνουρίας, σε συνεργασία με την Πανελλαδική Ένωση Αρκάδων και το Δήμο Τριπόλεως, οργάνωσαν με μεγάλη επιτυχία, ημερίδα με σκοπό τη γνωριμία με την ιστορία των ιερών Μονών της Μητροπόλεώς Μαντινείας και Κυνουρίας.
Η ξεχωριστή αυτή εκδήλωση πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 1η Ιουλίου 2012, στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου των Καλτεζών.
Το πρωί της Κυριακής τελέσθηκε, ο Όρθρος και Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, χοροστατούντος του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Μαντινείας και Κυνουρίας κ. κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ.
Συμμετείχε επίσης στις Λατρευτικές και τις λοιπές εκδηλώσεις, ο θεοφιλέστατος Επίσκοπος Ανδρούσης κ.κ. ΘΕΟΚΤΙΣΤΟΣ, ο οποίος εκπροσώπησε των Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδας, κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟ.
Μετά το πέρας της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας, ξεκίνησαν οι εργασίες της ημερίδας στον προαύλιο χώρο της Μονής όπου εκεί έλαβαν το λόγο εκλεκτοί ομιλητές.
Η Λαμπρή η εκδήλωση της «Πανελλαδικής Ενώσεως Αρκάδων» με χαρακτηριστικό της γνώρισμα την ευταξία, και την φιλοθεΐα, απέδειξε για μια ακόμη φορά τον φιλομόναχο προσανατολισμό της.
Οι αναφορές των ομιλητών στην ιστορικότητα των Μονών μας και στην προσφορά του Μοναχισμού μονοπώλησαν το ενδιαφέρον των παρευρεθέντων. Κατόπιν όλων όσων ακούσθηκαν κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλλει για την ηθική αυθεντικότητα των Μονών μας και των θυσιών μέχρις αίματος στον βωμό της ελευθερίας.
Οι μοναχοί μας δεν διεκδίκησαν μόνο μια ανεξάρτητη Ελλάδα αλλά έδωσαν αίμα και έλαβον πνεύμα.
«Η Μοναχική Παράδοση δεν είναι ένα είδος ιερής απομόνωσης, αλλά άσκηση της ελευθερίας που καρποφορεί στην αγάπη προς τους αδελφούς».
Οι Μοναχοί είναι οι ικέτες του κόσμου προς τον Θεό, ο Μοναχισμός είναι ο βίος της ασκήσεως και τα Μοναστήρια είναι ο τόπος της ασκήσεως: «Ο τόπος ούτος ασκητών εστι ου πραγματευτών».
Στον Μοναχισμό βρίσκεις την απλή αλλά αληθινή σοφία. Την σοφία που εκφράζεται όχι με κομψά λόγια αλλά δυνάμει Σταυρού. Οι μοναχοί καυχώνται για τον Σταυρό του Χριστού (Γαλ. 6,14) γιατί η τελειότης «εν τω Σταυρώ του Χριστού εγκέκρυπται» (Μάρκος ο Ασκητής).
Ο τόπος του Μοναστηριού φιλοξενεί φιλόθεους και φιλόπονους, άτομα με υψηλή την αίσθηση της ελευθερίας και της αλληλεγγύης. Τώρα που το φάσμα της κοινωνικής αδικίας πλανάται πάνω από την Ελλάδα και η φτώχεια κρούει την πόρτα του μισού πληθυσμού της, τώρα ο Έλληνας αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι είχε πάψει να φοβάται τον Θεό.
Μια παροιμία λέει: «Αρνί που βλέπει το Θεό, ο λύκος δεν το τρώει».
Και πάλι, έχουμε καιρό να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα. Όλοι μαζί κλήρος και λαός θα βάλουμε πλάτη να σηκώσουμε Ελλάδα και Ορθοδοξία.
Τα Μοναστήρια μας, πρόσφεραν σελίδες μεγαλείου, «για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία». Όμως δεν ατενίζουμε μοιρολατρικά την πορεία μας.
Όσες φορές κι΄ αν χρειαστεί θα γράψουμε και θα ξαναγράψουμε σελίδες Ιστορίας.
1η ΙΟΥΛΙΟΥ 2012
Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου
Καλτεζών
ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΟΡΑ
† Αικατερίνα Μοναχή
Αρχίζω με μια φράση του Αγίου Ισαάκ του Σύρου:
«Ύψωνε πάντοτε το βλέμμα σου προς τον Θεόν˙ γιατί η σκέπη και η πρόνοια του Θεού περικυκλώνει όλους τους ανθρώπους, δεν βλέπεται όμως από όλους παρά μόνο από εκείνους που καθάρισαν τους εαυτούς τους από την αμαρτία και έχουν το νου τους εις τον Θεό». Αυτοί είναι οι Μοναχοί δεν παύουν όμως ως άνθρωποι να έχουν ελλείψεις και αδυναμίες αλλά προσπαθούν για την θέωση και αθλούνται στην προσευχή υπέρ του σύμπαντος κόσμου. Κάθε άλλη ασχολία θεωρείται πάρεργο και ενίοτε πλάνη. Οι Κοινοβιάτες Μοναχοί πρέπει επιπλέον να βλέπουν τον στόχο τους ομοθυμαδόν και προς την ίδια κατεύθυνση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα έχουμε Κοινωνία με τον Χριστό.
Σύμφωνα με την παραβολή του φτωχού Λαζάρου, όλοι θα έχουμε την δυνατότητα-ικανότητα να δούμε και να αντιληφθούμε τα επέκεινα, να έχουμε …θέα Θεού, όλοι όμως δεν θα συμμετέχουμε στο Θείον.
Οι Μοναχοί εγκαταλείπουν τον κόσμο και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αν μείνουμε όμως μόνο σ’ αυτό, δεν βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Θα πρέπει να καταθέσουμε το ΘΕΛΗΜΑ μας και την ατομική μας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ στα πόδια του Θεού με αυστηρή συνέπεια ζωής.
Ο Μοναχισμός δεν είναι ένας άθλος που βραβεύεται ο συμμετέχων, αλλά αυτός που κόβει το σχοινί του τέρματος.
Οι αμέτρητες καθημερινές ευχές με το φθαρμένο κομποσχοίνι δεν αποτελούν ένδειξη ψυχαναγκασμού, αλλά απόλυτη ελευθερία μέσα σε – όχι μία αλήθεια – αλλά στην ΑΛΗΘΕΙΑ.
Όταν ο Πιλάτος «νίπτοντας τας χείρας του» ρώτησε εντελώς φιλοσοφικά «Ποια είναι η αλήθεια;» είναι θαυμαστό πως ο Χριστός τον είχε προλάβει – σε ανύποπτη στιγμή και προκαταβολικά είχε απαντήσει: «Εγώ είμαι η αλήθεια». Η αλήθεια λοιπόν δεν είναι αφηρημένη έννοια αλλά πρόσωπο. Είναι ο Χριστός.
Ο Μοναχός λοιπόν ατενίζοντας την ΑΛΗΘΕΙΑ με αβίαστη ζωή προσπαθεί να αρπάξει κάτι που αποκτιέται μόνο με την βία. Την βασιλεία των ουρανών – στρεφόμενος απλά – στην καρδιά του. «Γνωρίζετε ποια είναι η μεγαλύτερη απόσταση που μπορεί να διανύσει ο άνθρωπος; Μόλις 30 εκατοστά. Ναι, μόλις τριάντα εκατοστά, όσο απέχει ο νους από την καρδιά». Η ευχή του Ιησού, η καρδιακή ευχή, η νοερά προσευχή αυτό το αγαθό μας προσφέρει˙ και είναι η μοναδική προσευχή στον κόσμο – ξένη προς τον διαλογισμό – που έχει κυκλική κίνηση και είναι αυστηρά δογματική. Αποτελεί δε ως επί το πλείστον μοναχικό γνώρισμα. Οι Αρχιερείς, οι Ιερείς και οι Μοναχοί με τέτοια εφόδια εμπνεύστηκαν και έδωσαν την ζωή τους για την εθνική εξέγερση του 1821.
Σήμερα τιμούμε την προσφορά του κλήρου και των ιερών μονών.
Τιμούμε τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄, τους τριάντα Ιεράρχες της Πελοποννήσου που συλληφθέντες φυλακίστηκαν στην Τρίπολη και μερικοί μάλιστα απ’ αυτούς θανατώθηκαν, όπως ο Ανδρούσης Ιωσήφ, ο Δημητσάνης Φιλόθεος, ο Κορίνθου Κύριλλος, ο Μονεμβασίας Χρύσανθος, ο Τριπόλεως Δανιήλ (ανεψιός του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄).
Αριστεία και χάριτες οφείλονται στους επισκόπους Βρεσθένης Θεοδώρητο, Έλους Άνθιμο στον Καλλίνικο Σουρλόπουλο ηγούμενο της Μονής Καλτετζών και σε ένα πλήθος αφανών μοναχών και κληρικών αγωνιστών.
Οι ιερές μονές σύσσωμες προσφέρθηκαν για την ελευθερία παραχωρώντας χώρο τόσο για τα Κρυφά Σχολειά όσο και για τους τζεμπιχανέδες (πυριτιδαποθήκες). Τα βιβλία των μονών χρησιμοποιήθηκαν για το δέσιμο των φυσεκίων και οι μολυβδοσκέπαστοι τρούλλοι των μονών μεταβλήθηκαν σε χιλιάδες βόλια.
Το Μοναστήρι μας, το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου Καλτετζών για την προσφορά του διεκδικεί την δάφνη των πρωτείων του μεγάλου και ιερού αγώνα.
Σ’ αυτόν τον ιερό χώρο, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ακόμη κι αυτή η γέρικη, αιωνόβια βελανιδιά ακοίμητος φρουρός φράζει την πύλη του μοναστηριού σε εχθρούς, σε ληστές και σε αρρώστιες. Γιατί; Γιατί τα δένδρα αυτά τα φύτευαν με μεγάλη ευλάβεια και ιεροτελεστία. Ανοίγανε το λάκκο, βάζανε το δένδρο, και ο ηγούμενος του Μοναστηριού, αφού το μπόλιαζε με αντίδωρο, που το έκλεινε με κηρύθρα από άγριο μελίσσι το άγιαζε και το ονόμαζε ιερό δένδρο.
Η σημερινή κοινωνία κλυδωνίζεται όχι μόνο από την απειλή της φτώχειας και τη μείωση του βιοτικού επιπέδου, αλλά κυρίως βάλλεται από μία τεράστια κρίση αξιών. Όταν αλλάζουν οι παραγωγικές συνθήκες της κοινωνίας, αυτόματα έρχονται σε σύγκρουση με τις καινούργιες παραγωγικές δυνάμεις. Όπως μας διδάσκει η αρχαία ιστορία, κάτι τέτοιο έγινε και στην εποχή του Ομήρου, αρχίζοντας με την μεγαλύτερη μεταβολή. Την εισαγωγή της Δημοτικής Γραφής.
Τώρα βλέπουμε ότι το εκκοσμικευμένο κράτος έχει θέσει κανόνες και προϋποθέσεις που το ίδιο δεν μπορεί να εγγυηθεί.
Ανάμεσα στην υιοθέτηση οποιασδήποτε αξίας και στην πρακτική συμπεριφορά του ατόμου δεν υπάρχει οποιαδήποτε κοινωνικά δεσμευτική σχέση. Η εκκλησία όμως με την ζωή της προτάσσει έμπρακτα αρετές που έχουν τεθεί στο περιθώριο εντελώς περιφρονημένες.
«Το Μοναστήρι μας θέλει να διατηρήσει αναλλοίωτες τις πνευματικές, προγονικές, ηθικές αξίες, να περιφρουρήσει την ιερή εθνική μνήμη γεγονότων και προσώπων που σημάδεψαν την πορεία του έθνους», της Πελοποννήσου και της Ελλάδας και να προχωρήσει σε ένα δυναμικό παρόν και ένα καλύτερο μέλλον.
Το Μοναστήρι και η Εκκλησία δεν αποτρέπουν τον λαό από την πρόοδο, αρκεί να θέσουμε το ερώτημα ποια πρόοδο και ποια ευημερία ζητάμε. Ο σκοταδισμός είναι ξένος προς εμάς που υπηρετούμε το Φως. Σκοταδιστές είναι αυτοί που με τις κατά καιρούς πολιτικές τους μας απογυμνώνουν από Χριστό και Ελλάδα.
Η Χριστιανική στρατηγική, ακρογωνιαίος λίθος της ζωής, μας προτείνει έξοδο από το αδιέξοδο ανακαινίζοντας τον ανθρώπινο νου με την ταυτόχρονη μεταμόρφωση του ανθρώπου «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» αρχίζοντας από τον έσω άνθρωπο γι’ αυτό και ζητάμε την ταυτόχρονη τόνωση του Μοναχισμού και την συντήρηση των Ιερών Μονών.
Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την όμορφη αυτή εκδήλωση, και θα ήθελα να επισημάνω ότι δεν αποτελεί ιστορία μόνο το παρελθόν των Μοναστηριών μας.
Ιστορία γράφουν και σήμερα αυτά τα αγιασμένα χώματα με το να αναλύουν το παρόν και να θεμελιώνουν το μέλλον.
Τα Μοναστήρια της Αρκαδίας έχουν στο συλλογικό τους υποσυνείδητο εφόδια από παλιούς καιρούς. Το γονίδιο τους περικλύει ανδρεία – προσφορά – αγώνα.
Το γονίδιό τους είναι Χριστός & Ελλάδα.
1η Ιουλίου 2012
Ευχαριστώ
