Μετά από δύο χρόνια στο πρόγραμμα προσαρμογής, είναι πλέον εύκολο να περιγράψει κανείς πολύ ξεκάθαρα τη στάση με την οποία... προσεγγίζει η ελληνική πολιτική τάξη τη φιλοσοφία του προγράμματος.
Έχοντας φτάσει σε οριακές δυνατότητες περικοπών, οι αποφάσεις πλέον προδίδουν την αφελή πολιτική ιδιοτέλεια των αρμοδίων.
Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα, από την επικαιρότητα, πολύ ενδιαφέρον για να καταδείξω την απίθανη ανευθυνότητα καθώς και τον βαθύ κομματικό προστατευτισμό που χαρακτηρίζει τους ημέτερους πολιτικούς που καμώνονται τους τεχνοκράτες για να κρύψουν την κομματική τους ταυτότητα.
Τι λέει το Μνημόνιο;
-Περικοπή Ειδικών Μισθολογίων. Περίπου 12%.
Τι κάνουν οι πολιτικοί μας;
-Προκειμένου να μην περικόψουν αυτό το ποσοστό επί των μισθών των συγκεκριμένων υπαλλήλων, περικόπτουν επιδόματα ή άλλες δαπάνες. Είναι η εφεύρεση των περίφημων "ισοδύναμων μέτρων".
Ποιες οι συνέπειες;
Ένα καλύτερο ερώτημα βέβαια είναι "πόσο ισοδύναμα είναι τα μέτρα της Κυβέρνησης με εκείνα που προβλέπει το Μνημόνιο;"
Καθόλου.
Εξηγούμαι.
Η φιλοσοφία του Μνημονίου είναι απλή: πρέπει να μικρύνει το Δημόσιο. Όχι μόνο να ξεφουσκώσει. Να μικρύνει.
Πρέπει η δουλειά του Δημοσίου υπαλλήλου να γίνει λιγότερο ελκυστική. Να αμείβεται λιγότερο, να ωθήσει τις παραγωγικές δυνάμεις και το εργατικό δυναμικό στην αναζήτηση καλύτερων αμοιβών καλύτερων συνθηκών εργασίας και αναγκαστικά να ωθήσει την οικονομία στην παραγωγή.
Η προστασία της εργασίας στο Δημόσιο, δια της πλαγίας οδού, δηλαδή της προστασίας των αμοιβών και κατά συνέπεια η διατήρηση του ίδιου καθεστώτος απλώς διαστρεβλώνει την Μνημονιακή φιλοσοφία και οδηγεί σε ύφεση.
Πρώτη συνέπεια;
Δεν ωθείται το εργατικό δυναμικό σε αναζήτηση μεγαλύτερων αμοιβών.
Δεύτερη συνέπεια;
Τα επιδόματα που περικόπτονται όντως θα λείψουν από την αγορά.
Οι επιδοματούχοι εξ' αντικειμένου δεν μπορούν να παράγουν το ίδιο με έναν εργαζόμενο που θα αναζητήσει εξαιτίας της πενιχρής αμοιβής άλλη πιο προσοδοφόρα πηγή εισοδήματος.
Εγκλωβίζονται λοιπόν εργαζόμενοι σε παραγωγική ηλικία και μάλιστα προσοντούχοι, σε μισθούς πείνας προσδοκώντας σε μια μελλοντική άνοδο των μισθών και ταυτόχρονα περικόπτονται επιδόματα από ανθρώπους που ούτως ή άλλως δεν είναι σε θέση να παράγουν το ισοδύναμο οικονομικό αποτέλεσμα.
Με τη σειρά του αυτό θα οδηγήσει σε μείωση θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, αφού περιορίζεται κατά το ισόποσο της περικοπής των επιδομάτων η ρευστότητα στην αγορά.
Περισσότερη ύφεση.
Μεγαλύτερη ανεργία.
Λιγότεροι φόροι και ασφαλιστικές εισφορές.
Δεν είναι το ίδιο -υπενθυμίζω - με την περικοπή μισθών Δημοσίων Υπαλλήλων. Απλούστατα, διότι ο υπάλληλος που δεν ικανοποιείται από το μισθό του θα αναζητήσει άλλη πηγή εισοδήματος. Ο ανάπηρος δεν μπορεί με την ίδια ευκολία.
Έχει κι άλλο.
Η μείωση στα Ειδικά Μισθολόγια έχει και άλλη σημαντική στόχευση. Τη σε βάθος χρόνου εξοικονόμηση και εξορθολογισμό των δαπανών που οφείλονται σε παροχές όπως εφάπαξ και συντάξεις των Υπαλλήλων, οι οποίες παροχές συναρτώνται με το μισθολόγιο.
Αυτό πως αντισταθμίζεται με την περικοπή επιδομάτων αντί της περικοπής μισθών; Απλώς δεν αντισταθμίζεται.
Άρα το κράτος δεν απαλλάσσεται σε ικανό χρονικό ορίζοντα από επιπλέον υποχρεώσεις.
Και η κουτοπονηριά των πολιτικάντηδων δεν σταματά εκεί.
Έχουν εφεύρει κι άλλη μια μαϊμουνιά για να ξεγελάσουν τους κουτόφραγκους!
Ποια;
Λέει λοιπόν η Τρόικα: βρείτε μου από που θα περικόψετε του χρόνου ας πούμε 100 δις.
Τι λέει ο "πονηρός πολιτικός";
Προϋπολόγιζα για του χρόνου δαπάνες στο Υπουργείο μου 200δις (από που; από πουθενά! Εικονικό είναι!)και μιας και το ζητάτε θα δαπανήσω 100! Κάνω περικοπές 50%!
Αντιλαμβάνεστε το κόλπο;
Η περικοπή δε γίνεται επί δαπανών αλλά επί "προϋπολογιζόμενων" δαπανών!
Και μετά βλέπουμε!
Τελικώς λοιπόν, δε φταίει κανένα Μνημόνιο.
Έχουμε πέσει θύματα μιας εγχώριας κομματικής Τρόικας, μιας σκληρής κομματικής σκλαβιάς που προσπαθεί με καθρεφτάκια και χάντρες να ξεγελάσει ξένους και ντόπιους. Παίζοντας με τις ζωές και τα εισοδήματα χιλιάδων συμπολιτών μας στην αρένα του πολιτικού κόστους και του δικού τους πολιτικού προφίλ.
Μόνη ελπίδα η εμμονή της Τρόικας - της ξένης αυτή τη φορά - να μην υποκύψει στην κοροϊδία.
tyxaios.blogspot.gr
Έχοντας φτάσει σε οριακές δυνατότητες περικοπών, οι αποφάσεις πλέον προδίδουν την αφελή πολιτική ιδιοτέλεια των αρμοδίων.
Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα, από την επικαιρότητα, πολύ ενδιαφέρον για να καταδείξω την απίθανη ανευθυνότητα καθώς και τον βαθύ κομματικό προστατευτισμό που χαρακτηρίζει τους ημέτερους πολιτικούς που καμώνονται τους τεχνοκράτες για να κρύψουν την κομματική τους ταυτότητα.
Τι λέει το Μνημόνιο;
-Περικοπή Ειδικών Μισθολογίων. Περίπου 12%.
Τι κάνουν οι πολιτικοί μας;
-Προκειμένου να μην περικόψουν αυτό το ποσοστό επί των μισθών των συγκεκριμένων υπαλλήλων, περικόπτουν επιδόματα ή άλλες δαπάνες. Είναι η εφεύρεση των περίφημων "ισοδύναμων μέτρων".
Ποιες οι συνέπειες;
Ένα καλύτερο ερώτημα βέβαια είναι "πόσο ισοδύναμα είναι τα μέτρα της Κυβέρνησης με εκείνα που προβλέπει το Μνημόνιο;"
Καθόλου.
Εξηγούμαι.
Η φιλοσοφία του Μνημονίου είναι απλή: πρέπει να μικρύνει το Δημόσιο. Όχι μόνο να ξεφουσκώσει. Να μικρύνει.
Πρέπει η δουλειά του Δημοσίου υπαλλήλου να γίνει λιγότερο ελκυστική. Να αμείβεται λιγότερο, να ωθήσει τις παραγωγικές δυνάμεις και το εργατικό δυναμικό στην αναζήτηση καλύτερων αμοιβών καλύτερων συνθηκών εργασίας και αναγκαστικά να ωθήσει την οικονομία στην παραγωγή.
Η προστασία της εργασίας στο Δημόσιο, δια της πλαγίας οδού, δηλαδή της προστασίας των αμοιβών και κατά συνέπεια η διατήρηση του ίδιου καθεστώτος απλώς διαστρεβλώνει την Μνημονιακή φιλοσοφία και οδηγεί σε ύφεση.
Πρώτη συνέπεια;
Δεν ωθείται το εργατικό δυναμικό σε αναζήτηση μεγαλύτερων αμοιβών.
Δεύτερη συνέπεια;
Τα επιδόματα που περικόπτονται όντως θα λείψουν από την αγορά.
Οι επιδοματούχοι εξ' αντικειμένου δεν μπορούν να παράγουν το ίδιο με έναν εργαζόμενο που θα αναζητήσει εξαιτίας της πενιχρής αμοιβής άλλη πιο προσοδοφόρα πηγή εισοδήματος.
Εγκλωβίζονται λοιπόν εργαζόμενοι σε παραγωγική ηλικία και μάλιστα προσοντούχοι, σε μισθούς πείνας προσδοκώντας σε μια μελλοντική άνοδο των μισθών και ταυτόχρονα περικόπτονται επιδόματα από ανθρώπους που ούτως ή άλλως δεν είναι σε θέση να παράγουν το ισοδύναμο οικονομικό αποτέλεσμα.
Με τη σειρά του αυτό θα οδηγήσει σε μείωση θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, αφού περιορίζεται κατά το ισόποσο της περικοπής των επιδομάτων η ρευστότητα στην αγορά.
Περισσότερη ύφεση.
Μεγαλύτερη ανεργία.
Λιγότεροι φόροι και ασφαλιστικές εισφορές.
Δεν είναι το ίδιο -υπενθυμίζω - με την περικοπή μισθών Δημοσίων Υπαλλήλων. Απλούστατα, διότι ο υπάλληλος που δεν ικανοποιείται από το μισθό του θα αναζητήσει άλλη πηγή εισοδήματος. Ο ανάπηρος δεν μπορεί με την ίδια ευκολία.
Έχει κι άλλο.
Η μείωση στα Ειδικά Μισθολόγια έχει και άλλη σημαντική στόχευση. Τη σε βάθος χρόνου εξοικονόμηση και εξορθολογισμό των δαπανών που οφείλονται σε παροχές όπως εφάπαξ και συντάξεις των Υπαλλήλων, οι οποίες παροχές συναρτώνται με το μισθολόγιο.
Αυτό πως αντισταθμίζεται με την περικοπή επιδομάτων αντί της περικοπής μισθών; Απλώς δεν αντισταθμίζεται.
Άρα το κράτος δεν απαλλάσσεται σε ικανό χρονικό ορίζοντα από επιπλέον υποχρεώσεις.
Και η κουτοπονηριά των πολιτικάντηδων δεν σταματά εκεί.
Έχουν εφεύρει κι άλλη μια μαϊμουνιά για να ξεγελάσουν τους κουτόφραγκους!
Ποια;
Λέει λοιπόν η Τρόικα: βρείτε μου από που θα περικόψετε του χρόνου ας πούμε 100 δις.
Τι λέει ο "πονηρός πολιτικός";
Προϋπολόγιζα για του χρόνου δαπάνες στο Υπουργείο μου 200δις (από που; από πουθενά! Εικονικό είναι!)και μιας και το ζητάτε θα δαπανήσω 100! Κάνω περικοπές 50%!
Αντιλαμβάνεστε το κόλπο;
Η περικοπή δε γίνεται επί δαπανών αλλά επί "προϋπολογιζόμενων" δαπανών!
Και μετά βλέπουμε!
Τελικώς λοιπόν, δε φταίει κανένα Μνημόνιο.
Έχουμε πέσει θύματα μιας εγχώριας κομματικής Τρόικας, μιας σκληρής κομματικής σκλαβιάς που προσπαθεί με καθρεφτάκια και χάντρες να ξεγελάσει ξένους και ντόπιους. Παίζοντας με τις ζωές και τα εισοδήματα χιλιάδων συμπολιτών μας στην αρένα του πολιτικού κόστους και του δικού τους πολιτικού προφίλ.
Μόνη ελπίδα η εμμονή της Τρόικας - της ξένης αυτή τη φορά - να μην υποκύψει στην κοροϊδία.
