Στην προκειμένη περίπτωση, το «άγγιμα» της Ιστορίας αφορά την Ελλάδα, και θυμίζει με έντονο ύφος, πόσο… βουτηγμένη στο μίσος είναι η εθνική διαδρομή του τόπου μας. Από την Επανάσταση κιόλας, τότε που πριν ακόμη ο Αγώνας για την Ανεξαρτησία το 1821 φέρει απτά αποτελέσματα, στη χώρα είχε ξεσπάσει Εμφύλιος, που λίγο έλειψε να οδηγήσει σε… επανακλείδωμα του ζυγού.
Στις 30 και 31 Ιουλίου του 1920 λοιπόν, η απόπειρα δολοφονίας του Ελευθερίου Βενιζέλου και η δολοφονία του Ίωνος Δραγούμη, ήρθαν να αποδείξουν πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η εθνική κακοδαιμονία του διχασμού και της εμφύλιας αντιπαράθεσης, ήταν γονιδιακά καρφιτσωμένη στην ιστορική διαδρομή της Ελλάδας. Στο dna των Ελλήνων.
Δυο μέρες μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, που στα χαρτιά τουλάχιστον, διαμόρφωσε τις προϋποθέσεις για την πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας, μιας Ελλάδας δυο ηπείρων και πέντε θαλασσών, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που οπτικοποίησε στην αντανάκλαση του καθρέφτη του ηγετικού διαμετρήματός του εκείνη την ιστορική στιγμή, δέχτηκε δολοφονική επίθεση από δυο απότακτους βασιλόφρονες αξιωματικούς, στον σιδηροδρομικό σταθμό του Παρισιού.
Ο Κρητικός Εθνάρχης γλίτωσε, την επομένη ωστόσο, και σε αντίποινα εκείνης της απόπειρας, βενιζελικοί δολοφόνησαν στην Αθήνα τον Ίωνα Δραγούμη. Τσαλακώνοντας πρόωρα και βάναυσα, το κοινό μέλλον που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν οι Έλληνες, σε μια Ευρώπη που άρχιζε να αλλάζει.
Ο εθνικός αποπροσανατολισμός και η… θολούρα των πρωταγωνιστών εκείνης της εποχής, αποδεικνύεται από το μέλλον που ακολούθησε. Το τότε κοντινό, αλλά και το απώτερο. Από τα τραγικά λάθη που οδήγησαν στον εθνικό ακρωτηριασμό της Μικρασιατικής Καταστροφής, μέχρι την υπεράσπιση του Ίωνος Δραγούμη το 1965, από τον… Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτή η χώρα…
