Έχει γραφτεί πολλές φορές ακόμη και από σοβαρά ή δήθεν σοβαρά έντυπα του εξωτερικού.‘Οταν ο “μπαμπούλας” του πραξικοπήματος αποδείχτηκε πολύ γελοίος για τους Έλληνες ,άρχισαν να...
γράφουν για κίνδυνο εμφυλίου. Μόνο που στην ελληνική κοινωνία αυτός ήδη είχε αρχίσει. Και με διακυμάνσεις στην έντασή του συνεχίζεται. Οι “αψιμαχίες” αυτού του “εμφύλιου” έγιναν αισθητές.
Με αφορμή τα μισθολογικά των στρατιωτικών και τις πιθανές νέες μειώσεις ,πολλοί αναγνώστες -πιθανόν εργαζομενοι του αδηφάγου, άπληστου και απάνθρωπου ιδιωτικού τομέα που τώρα έχει βρει ...ευκαιρία να κόψει ότι μπορεί- διαμαρτυρήθηκαν για το γεγονός ότι παραπονούνται οι στρατιωτικοί που κατά τη γνώμη τους “είναι βολεμένοι”.
Ίδιες είναι οι απόψεις και για πολλούς άλλους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα,οι οποίοι θεωρούνται από ένα μεγάλο μέρος των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα,περίπου ως οι απόλυτοι ένοχοι για την οικονομική κατάντια της χώρας. Κάποιοι πολύ εύκολα τους πετάνε στο Καιάδα.Πολύ εύκολα τους “θυσιάζουν” πιστεύοντας ότι έτσι θα ΄ρθει ...η πολυπόθητη ανάπτυξη.
Κι από την άλλη οι στρατιωτικοί βρίσκονται σε “θέση μάχης” για να υπερασπιστούν τα αυτονόητα.Ένα από τα οποία είναι ότι αυτή η χώρα ,όπως κι όλες οι χώρες του κόσμου πρέπει να έχουν ΕΔ.Και αυτές δεν είναι τα όπλα,τα κανόνια,τα αεροπλάνα και τα πλοία,αλλά πρώτα απ΄ όλα οι άνθρωποι που τα δουλεύουν.
Δεν είναι αυτό ένα είδος “εμφύλιου”;
Η κυβέρνηση του κ.Γ. Παπανδρέου, αφού φρόντισε να μας ρίξει γρήγορα γρήγορα στα νύχια των δανειστών, έσπευσε να δείξει με το δάχτυλο όπως παλιά οι κουκουλοφόροι συνεργάτες των Γερμανών τους υπεύθυνους για το “μαύρο μας το χάλι”. Όποιος είχε σχέση με το δημόσιο και πρώτα απ΄ όλα αυτοί οι αντιπαραγωγικοί στρατιωτικοί βούλιαξαν τα οικονομικά του κράτους.
Το πρόβλημα του “μεγάλου και δαπανηρού” ελληνικού δημοσίου δεν το αμφισβητεί κανένας. Αλλά τρία χρόνια μέσα στη κρίση νομίζουμε ότι έχει γίνει κατανοητό ότι το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με τους αριθμούς, αλλά με την κατανομή του προσωπικού. Δεν μπορεί να υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις σε νοσοκομεία και σε “κυριλέ κομματικές” ΔΕΚΟ να μην έχουν που να κάτσουν.
Δεν μπορεί οι στρατηγοί να τρελάθηκαν και να ζητάνε αύξηση της θητείας, έτσι χωρίς λόγο. Οι πολιτικοί τους είχαν τάξει προσλήψεις 15.000 ΕΠΟΠ, και τελικά πήραν μόλις 5.000, με αποτέλεσμα να υπάρχει τεράστιο πρόβλημα επάνδρωσης, την ίδια ώρα που στις “κυριλέ κομματικές” ΔΕΚΟ, οι υπεράριθμοι υπάλληλοι παραμένουν στη θέση τους χωρίς κανείς από τους πολιτικούς που έχουν κληθεί να διαχειριστούν τη κρίση να έχει τολμήσει να τους μετατάξει κάπου που θα είναι χρήσιμοι. Κάποιοι απ΄ αυτούς τους πολιτικούς είναι οι ίδιοι που έδειξαν ως κουκουλοφόροι τους “λεπρούς” της ελληνικής κοινωνίας. Και είναι βέβαια οι ίδιοι που έσπαγαν το ένα μετά το άλλο …τα ρεκόρ ρουσφετολογικών προσλήψεων.
Είναι δικαιολογημένη η απόγνωση ανθρώπων που έχασαν δουλειά, εισοδήματα, την ίδια τους τη ζωή, ή άλλων που είδαν το μισθό τους να μετατρέπεται σε “φιλοδώρημα” για το οποίο πρέπει να αισθάνονται και ευγνώμονες! Αλλά αν όλοι μας και ο καθένας χωριστά αφεθούμε στην απόγνωση και αρχίσουμε να αναζητούμε τον “εχθρό” ανάμεσα σε άλλες επαγγελματικές και κοινωνικές τάξεις, τότε το μόνο βέβαιο είναι ότι θα "φουντώσουμε" αυτόν τον εμφύλιο που οι πραγματικοί υπεύθυνοι μας σπρώχνουν να μπούμε.
Είναι άλλο να εξορθολογίσουμε το κράτος, το δημόσιο και τη διοίκησή του κι άλλο να τα διαλύσουμε όλα.
Ειδικά για τις ΕΔ; Οι Έλληνες στρατιωτικοί είναι κακοπληρωμένοι και τα τελευταία χρόνια απαξιωμένοι. Το ερώτημα που πρέπει όλοι μας να απαντήσουμε και ειδικά όσοι δεν ανήκουμε στις ΕΔ είναι αν θέλουμε να έχουμε -όπως όλες οι χώρες του κόσμου- αξιόπιστο στράτευμα. Όσοι έχουν την άποψη ότι αυτό δεν είναι απαραίτητο, ας βγουν να το πουν.
katohika.gr
