Θέμα, λέει, δημιουργήθηκε με τα λόγια του Ζακ Ρογκ, κατά την διάρκεια της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, με τον πρόεδρο της ΔΟΕ να τονίζει στην ομιλία του πως ...οι Αγώνες επέστρεψαν σπίτι τους, κάτι που είχε πει και στην Αθήνα το 2004. Ποιος ξέρει… ίσως να βαριέται να γράφει ομιλίες κάθε τέσσερα χρόνια και λέει συνεχώς τις ίδιες. Πάντως, ο διευθυντής επικοινωνίας της ΔΟΕ Μαρκ Ανταμς απάντησε:
«Ναι, οι Ολυμπιακοί πήγαν στο σπίτι τους στην Αθήνα, με ένα διαφορετικό τρόπο, με ένα πολύ ειδικό τρόπο, όμως τα παιχνίδια και ο αθλητισμός ήρθαν εδώ στο σπίτι τους. Ελπίζω όλοι να το καταλαβαίνετε αυτό. Όπως είπε και ο κ. Ρογκ, η Αγγλία είναι η γενέτειρα πολλών αθλητικών γεγονότων τον 19ον αιώνα, και σε αυτό κυρίως ήταν το πλαίσιο στο οποίο κινήθηκε στην ομιλία του.». Τώρα όποιος κατάλαβε, κατάλαβε! Τέτοιες βλακείες λένε οι διευθυντές επικοινωνίας και χάνουμε και εμείς οι επαγγελματίες της επικοινωνίας την αξιοπιστία μας.
Βρήκα ενδιαφέρουσα ωστόσο την αναφορά στην απάντηση, του «πολύ ειδικού τρόπου» με τον οποίο έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο «σπίτι» τους, στην Αθήνα. Και με τη συνδρομή του Βασίλη Γαλούπη που έγραψε ένα πολύ τεκμηριωμένο άρθρο στο gazzeta.gr, λέω να θυμηθούμε αυτόν τον «πολύ ειδικό τρόπο»:
Πρώτα ήταν οι χαρές και τα πανηγύρια.
«Ναι, οι Ολυμπιακοί πήγαν στο σπίτι τους στην Αθήνα, με ένα διαφορετικό τρόπο, με ένα πολύ ειδικό τρόπο, όμως τα παιχνίδια και ο αθλητισμός ήρθαν εδώ στο σπίτι τους. Ελπίζω όλοι να το καταλαβαίνετε αυτό. Όπως είπε και ο κ. Ρογκ, η Αγγλία είναι η γενέτειρα πολλών αθλητικών γεγονότων τον 19ον αιώνα, και σε αυτό κυρίως ήταν το πλαίσιο στο οποίο κινήθηκε στην ομιλία του.». Τώρα όποιος κατάλαβε, κατάλαβε! Τέτοιες βλακείες λένε οι διευθυντές επικοινωνίας και χάνουμε και εμείς οι επαγγελματίες της επικοινωνίας την αξιοπιστία μας.
Βρήκα ενδιαφέρουσα ωστόσο την αναφορά στην απάντηση, του «πολύ ειδικού τρόπου» με τον οποίο έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο «σπίτι» τους, στην Αθήνα. Και με τη συνδρομή του Βασίλη Γαλούπη που έγραψε ένα πολύ τεκμηριωμένο άρθρο στο gazzeta.gr, λέω να θυμηθούμε αυτόν τον «πολύ ειδικό τρόπο»:
Πρώτα ήταν οι χαρές και τα πανηγύρια.
«Στις 5 Σεπτεμβρίου 1997 ο Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ έδινε τους αγώνες στην Ελλάδα. Σχεδόν όλοι πανηγύριζαν στην χώρα μας . Την επόμενη μέρα (6/9/1997) διαβάζουμε στον ελληνικό Τύπο ότι η Ελλάδα γυρίζει σελίδα. Οι αριθμοί και οι προβλέψεις ζαλίζουν. Ακόμα και σε δραχμές:
1 τρις δραχμές θα είναι ο τζίρος της ολυμπιάδας 2004.
130.000 νέες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν.
2.000.000 διανυκτερεύσεις ξένων τουριστών στους ολυμπιακούς θα αποφέρουν έσοδα 42 δις δρχ.
Στο εμπόριο και την βιομηχανία ο τζίρος θα είναι 165 δις δρχ. και στις κατασκευές 110 δις.
Τέλος, ο κρατικός προϋπολογισμός θα έχει έσοδα 300 δις δρχ. μόνο από φόρους!
Τι πιο φυσιολογικό να πει σωθήκαμε ο κάθε άνθρωπος. Αμ δε!
Για παράδειγμα, οι προσδοκίες για περισσότερους τουρίστες διαψεύστηκαν παταγωδώς. Ούτε τόσοι τουρίστες ήρθαν τον μήνα των ολυμπιακών αγώνων, ούτε αρκετοί όλη την ολυμπιακή χρονιά: Το 2004, χρονιά των Αγώνων, ήρθαν 11,7 εκατ. ξένοι τουρίστες, δηλ. 1 εκατ. ξένοι λιγότεροι σε σύγκριση με το 2003 (Ελευθεροτυπία, 13/3/2010).
Όσο για τον ελληνικό αθλητισμό, εκεί κι αν έπεσε ξεπάστρεμα. Ρόλο, φυσικά, έπαιξαν και τα σκάνδαλα ντόπινγκ που προέκυψαν από το 2004 και ύστερα, αποδεικνύοντας ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και πρωτύτερα».
Μετά άρχισε το παραμύθιασμα.
«Το παιχνίδι συμφερόντων άρχισε να αγριεύει. Το κόστος των ολυμπιακών αγώνων έφτασε σιγά σιγά, κι ενώ ξεκίνησε από πολύ χαμηλότερα το 1997, να είναι κάποια στιγμή τον Δεκέμβριο του 2003 (σχετική δήλωση Βενιζέλου στην βουλή) στα 4,5 δις ευρώ, κι όχι δραχμές πια.
Σιγά σιγά, όμως, αυτό το κόστος άρχισε να ανεβαίνει κι άλλο. Και να γίνεται πια δυσθεώρητο. Συν τοις άλλοις, τα κόμματα ξεκίνησαν να παίζουν με τη νοημοσύνη του κόσμου. Την κολοκυθιά, δηλαδή! Στις 11 Αυγούστου 2005 τα δις έχουν γίνει σαν πετσετάκια και πετάνε προς τα πάνω, λες και μιλάμε για σεντς».
Κάποιοι παίζανε την κολοκυθιά!
«Στις 19 Αυγούστου 2004 ο Πέτρος Δούκας κάνει λόγο για 7 δις ευρώ, στις 12 Νοεμβρίου 2004 οι Αλογοσκούφης Πετραλιά μιλάνε για 8,9 δις ευρώ και στις 8 Αυγούστου 2005 πάλι η Πετραλιά κάνει λίγο για 13 δις! Απλά να υπενθυμίσω ότι σήμερα κόβονται συντάξεις για μόνο 150-200 εκ. ευρώ!
Κι όλα αυτά ενώ μέχρι το 2003 όλοι μίλαγαν για μόλις 4,5 δις! Και φυσικά οι πολιτικοί υπόσχονταν έναν φοβερό αθλητισμό, ότι τα παιδιά θα έχουν στάδια για να αθλούνται, ότι ο τουρισμός μας θα εκτοξευτεί όσο ποτέ, ότι η Αθήνα θα γίνει πόλη υπόδειγμα. Αλίμονο σε όσους τα έχαψαν τα παραμύθια ειδικά των δυο μεγαλοπιασμένων κομμάτων».
Πιο large από τους Αυστραλούς!
“Σύμφωνα με στοιχεία που κατατέθηκαν στην βουλή τον Ιούνιο του 2011 υπάρχει κι ακόμα ένα εξοργιστικό στοιχείο:
Ο κάθε Αυστραλός έδωσε για τους αγώνες του Σίδνει το 2000 το ποσό των 75 ευρώ.
Ο κάθε Έλληνας έδωσε τουλάχιστον 844 (!!!) ευρώ, λόγω εξωπραγματικών υπερκοστολογήσεων έργων το 2004 .
Και λέμε τουλάχιστον επειδή κανένας δεν ξέρει ακόμα και σήμερα όχι πόσο έφτασε, αλλά ούτε καν αν έκλεισε ο λογαριασμός των ολυμπιακών αγώνων 2004.
Στην Ατλάντα το 1996, που έγινε και βομβιστικό κτύπημα κατά τη διάρκεια των ολυμπιακών αγώνων, η ασφάλεια για κάθε αθλητή κόστισε 9,7 ευρώ και για κάθε θεατή 7,8 ευρώ.
Το κόστος αυτό εκτινάχθηκε στην Αθήνα, εν μέρει λόγω των Δίδυμων Πύργων και της Μαδρίτης, σε 107,5 ευρώ για την ασφάλεια κάθε θεατή και 213 ευρώ για κάθε αθλητή!”.
Κανείς δεν ξέρει ακόμη τη σούμα.
«Πόσο πήγε τελικά το μαλλί; Μόνο ο θεός γνωρίζει μέχρι και σήμερα. Η Ελευθεροτυπία έγραφε στις 13/3/2010: Εκτιμήσεις ανεβάζουν το τελικό κόστος (των ολυμπιακών αγώνων) μεταξύ των 20-30 δις ευρώ αν συμπεριληφθούν δαπάνες που δεν θα γίνονταν ποτέ ή θα περνούσαν από λιγότερο ταχύρρυθμες διαδικασίες αν δεν υπήρχε η χρονική πίεση και ο μεγαλοϊδεατισμός της Ολυμπιάδας .
Φυσικά, η αξιοποίηση των έργων ήταν της πλάκας. Όχι μόνο τα χρυσοπληρώσαμε, αλλά και τα περισσότερα πάνε στράφι, όπως φαίνεται. Ερείπια γίνονται.
Η μεγαλομανία της Ψωροκώσταινας ελληνικής πλευράς, αλλά και η στοά αθανάτων της ΔΟΕ που, όπως μπορείτε να δείτε από το σχετικό απόκομμα πιο κάτω, πίεζε συνέχεια για περισσότερες χλιδές (αφού βρήκε κορόιδα να πληρώνουν), έκανε το φορτίο αβάσταχτο. Τα έργα μαραζώνουν. Κοστίζουν για συντήρηση, δίχως να αποδίδουν, ενώ κανείς δεν ξέρει τι θα απογίνουν.
Η κωμωδία αλά μίστερ Μπιν είναι ότι από το 2009 κιόλας είχε ξεκινήσει φαγωμάρα Παπανδρέου-Καραμανλή για το πόσο στράφι πάνε τα ολυμπιακά έργα! Οι πρώτες δηλώσεις Παπανδρέου όταν έγινε πρωθυπουργός ήταν: Οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις θα δοθούν στους πολίτες. Λες κι έχει όρεξη κανένας πολίτης να παλεύει με κατσαρίδες, ποντίκια κι αράχνες μέσα στις εγκαταστάσεις.».
ΥΓ: Για αυτό τον «πολύ ειδικό τρόπο» που έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο «σπίτι» τους δεν λογοδότησε κανένας! Από τους πιο «μικρούς» μέχρι τους πιο «μεγάλους». Είναι εξοργιστικό το γεγονός ότι στην Ελλάδα συντελέστηκε το μεγαλύτερο σκάνδαλο του αιώνα και οχτώ χρόνια μετά, όλοι κάνουν σαν να μην έχει συμβεί τίποτε. Το ερώτημα είναι για πόσα χρόνια ακόμη αυτή η χώρα θα είναι όμηρος αυτού του πανδαιμόνιου διαπλοκής που μπορεί και επιβάλει τη σιωπή, σε όλο το πολιτικό και μηντιακό σύστημα;
