Oι άνθρωποι που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην αντιμετώπιση ειδικών καταστροφών όταν αφηγούνται εμπειρίες τους καταλαβαίνεις εύκολα τι έκανε τη διαφορά ανάμεσα στις... επιτυχημένες και τις αποτυχημένες επεμβάσεις. Στις δεύτερες, καθοριστικό ρόλο έπαιξε πως εγκλωβισμένοι και διασώστες υπήρξαν θύματα του φόβου.
Κάνω αυτή τη σκέψη καθώς η κυβέρνηση που αυτοονομάστηκε εθνικής ευθύνης , θα έπρεπε κανονικά να βλέπει τον εαυτό της όπως οι επιχειρησιακοί αξιωματικοί της Ειδικής Μονάδας Αντιμετώπισης Καταστροφών (ΕΜΑΚ). Έχουν πέσει τριάντα χρόνια λαμογιάς, διαπλοκής και χαζοχαρούμενης ανεμελιάς κι έχουν πλακώσει 10.000.000 Έλληνες, οι οποίοι είναι πολύ λογικό να φοβούνται πως αν η επιχείρηση διάσωσης δεν πετύχει, τότε θα σκάσουν από ασφυξία.
Το κακό όμως είναι ότι οι «διασώστες» δείχνουν πιο φοβισμένοι από τους καταπλακωμένους. Κι αυτό που φοβούνται είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Τηρουμένων των αναλογιών είναι σαν να δίνει μάχη μια ομάδα της ΕΜΑΚ και δίπλα της να βρίσκεται μια ομάδα περίεργων που μαζεύονται συνήθως σε αυτές τις δυσάρεστες περιστάσεις και να λέει στους διασώστες: «αυτό που κάνετε είναι λάθος, θα σας πάμε στα δικαστήρια και θα σας κλείσουμε φυλακή». Και αντί οι διασώστες να καλέσουν αστυνομικές δυνάμεις να περιφρουρήσουν το χώρο και να απομακρύνουν τους περίεργους, να κάθονται να τους ακούνε και να σκέφτονται πως ίσως θα ήταν καλύτερο να αναθέσουν στους περίεργους την επιχείρηση διάσωσης. Πώς σας φαίνεται αυτή η εικόνα; Είναι λογική; Είναι συμβατή με το μέγεθος και τις απαιτήσεις μιας τέτοιας επιχείρησης;
Δυστυχώς όμως αυτό ακριβώς συμβαίνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατακτήσει τη συναισθηματική ηγεμονία σε αυτή τη χώρα και μπορεί να προκαλεί συναισθήματα φόβου, όταν, όπου και όπως αυτός θέλει. Θυμίζω παραδείγματα: Έδινε προεκλογικά ο Γιάννης Μαυρής πρώτο και με διαφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, φοβήθηκαν οι άλλες εταιρείες δημοσκοπήσεων και φθάσαμε στις γελοιότητες του exit poll την ημέρα των εκλογών. Απειλεί ο ΣΥΡΙΖΑ με εξεταστικές για τις αποκρατικοποιήσεις και ενώ υποτίθεται πως είναι η υπ’ αριθμόν μία προτεραιότητα της κυβέρνησης δεν βρίσκεται άνθρωπος να αναλάβει τη διοίκηση του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) διότι σε όποιον προτείνεται η θέση απαντά με το ίδιο επιχείρημα: «Δεν θέλω μπλεξίματα με τον ΣΥΡΙΖΑ».
Χθες ο καραδεξιός Νικολόπουλος παραιτούμενος από τη θέση του Υφυπουργού Εργασίας μόνο που δεν τραγούδησε το «επέσατε θύματα αδέρφια εσείς, σε άνιση πάλη κι αγώνα….». Έτσι πίστεψε πως διασφαλίζει την επανεκλογή του και την ησυχία του, έχοντας πέσει κι αυτός, προφανώς, θύμα του φόβου που μπορεί να προκαλεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Λοιπόν το πράγμα είναι απλό. Η κυβέρνηση οφείλει να επιτελέσει το έργο της διάσωσης που της ανατέθηκε. Για να το επιτύχει πρέπει να έχει πολιτικό θάρρος. Αν υποκύπτει κάθε τρεις και λίγο στο φόβο που προκαλεί ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να κοιτάζει πως θα προχωρήσει πιο γρήγορα, πιο αποφασιστικά και πιο αποτελεσματικά, τότε μοιραία δεν θα υπάρχουν πλέον επιζώντες.
ΥΓ: Επειδή αυτά που λέω τα εννοώ πλήρως και δεν παριστάνω τον «τζάμπα μάγκα», αναλαμβάνω και το ΤΑΙΠΕΔ. Όποιος έχει θάρρος, δεν έχει πρόβλημα.
spirosrizopoulos.com
Κάνω αυτή τη σκέψη καθώς η κυβέρνηση που αυτοονομάστηκε εθνικής ευθύνης , θα έπρεπε κανονικά να βλέπει τον εαυτό της όπως οι επιχειρησιακοί αξιωματικοί της Ειδικής Μονάδας Αντιμετώπισης Καταστροφών (ΕΜΑΚ). Έχουν πέσει τριάντα χρόνια λαμογιάς, διαπλοκής και χαζοχαρούμενης ανεμελιάς κι έχουν πλακώσει 10.000.000 Έλληνες, οι οποίοι είναι πολύ λογικό να φοβούνται πως αν η επιχείρηση διάσωσης δεν πετύχει, τότε θα σκάσουν από ασφυξία.
Το κακό όμως είναι ότι οι «διασώστες» δείχνουν πιο φοβισμένοι από τους καταπλακωμένους. Κι αυτό που φοβούνται είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Τηρουμένων των αναλογιών είναι σαν να δίνει μάχη μια ομάδα της ΕΜΑΚ και δίπλα της να βρίσκεται μια ομάδα περίεργων που μαζεύονται συνήθως σε αυτές τις δυσάρεστες περιστάσεις και να λέει στους διασώστες: «αυτό που κάνετε είναι λάθος, θα σας πάμε στα δικαστήρια και θα σας κλείσουμε φυλακή». Και αντί οι διασώστες να καλέσουν αστυνομικές δυνάμεις να περιφρουρήσουν το χώρο και να απομακρύνουν τους περίεργους, να κάθονται να τους ακούνε και να σκέφτονται πως ίσως θα ήταν καλύτερο να αναθέσουν στους περίεργους την επιχείρηση διάσωσης. Πώς σας φαίνεται αυτή η εικόνα; Είναι λογική; Είναι συμβατή με το μέγεθος και τις απαιτήσεις μιας τέτοιας επιχείρησης;
Δυστυχώς όμως αυτό ακριβώς συμβαίνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατακτήσει τη συναισθηματική ηγεμονία σε αυτή τη χώρα και μπορεί να προκαλεί συναισθήματα φόβου, όταν, όπου και όπως αυτός θέλει. Θυμίζω παραδείγματα: Έδινε προεκλογικά ο Γιάννης Μαυρής πρώτο και με διαφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, φοβήθηκαν οι άλλες εταιρείες δημοσκοπήσεων και φθάσαμε στις γελοιότητες του exit poll την ημέρα των εκλογών. Απειλεί ο ΣΥΡΙΖΑ με εξεταστικές για τις αποκρατικοποιήσεις και ενώ υποτίθεται πως είναι η υπ’ αριθμόν μία προτεραιότητα της κυβέρνησης δεν βρίσκεται άνθρωπος να αναλάβει τη διοίκηση του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) διότι σε όποιον προτείνεται η θέση απαντά με το ίδιο επιχείρημα: «Δεν θέλω μπλεξίματα με τον ΣΥΡΙΖΑ».
Χθες ο καραδεξιός Νικολόπουλος παραιτούμενος από τη θέση του Υφυπουργού Εργασίας μόνο που δεν τραγούδησε το «επέσατε θύματα αδέρφια εσείς, σε άνιση πάλη κι αγώνα….». Έτσι πίστεψε πως διασφαλίζει την επανεκλογή του και την ησυχία του, έχοντας πέσει κι αυτός, προφανώς, θύμα του φόβου που μπορεί να προκαλεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Λοιπόν το πράγμα είναι απλό. Η κυβέρνηση οφείλει να επιτελέσει το έργο της διάσωσης που της ανατέθηκε. Για να το επιτύχει πρέπει να έχει πολιτικό θάρρος. Αν υποκύπτει κάθε τρεις και λίγο στο φόβο που προκαλεί ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να κοιτάζει πως θα προχωρήσει πιο γρήγορα, πιο αποφασιστικά και πιο αποτελεσματικά, τότε μοιραία δεν θα υπάρχουν πλέον επιζώντες.
ΥΓ: Επειδή αυτά που λέω τα εννοώ πλήρως και δεν παριστάνω τον «τζάμπα μάγκα», αναλαμβάνω και το ΤΑΙΠΕΔ. Όποιος έχει θάρρος, δεν έχει πρόβλημα.
