Τέρατα. Κάποτε σαν παιδιά τα φανταζόμασταν με τρία μάτια, πολλά πόδια, χέρια μαχαίρια. Ώσπου ήρθε η πραγματικότητα να μας τα δείξει. Πρώτα μέσα στον καθρέφτη μας. Μπροστά μας κι όχι πίσω μας σαν τις ταινίες τρόμου. Μπροστά στα κλειστά μάτια μας. Κάτι τέρατα παρόμοια με τον εαυτό μας που επέτρεψε, που επιτρέπει, που θα επιτρέπει σφαγές κάθε είδους. Ανθρωπάκια που η ανάσα τους μυρίζει κόλαση. Πρώτη εγώ φταίω. Κι εσύ.
Αλλά ξέρεις, δεν χωράω άλλο εδώ. Με μίκρυναν τόσο οι «παρεμβάσεις» των δημιουργημάτων μου –γιατί δημιούργημα σου είναι ο κακός σπόρος που ποτίζεις, αντί να ξεριζώσεις- που μεγάλωσε η αηδία μου για όλα γύρω. Δεν χωράω. Δεν μπορεί να είμαι άνθρωπος. Αν άνθρωπος είναι εκείνος που σε φτάνει στην αυτοκτονία, εγώ δεν είμαι άνθρωπος. Αν άνθρωπος είναι εκείνος που σε βιάζει, που σε κλέβει, που σε χτυπάει, που σε σκοτώνει, εγώ δεν είμαι άνθρωπος. Δεν ανήκουμε στο ίδιο είδος. Το αρνούμαι. Κάποιος από τους δύο βρίσκεται σε λάθος κατηγορία. Κι αφού κανείς δεν κάνει το βήμα μπροστά –για φαντάσου, είμαστε ήδη στρατιώτες- το κάνω εγώ. Δεν την θέλω ρε την παράταξη σας. Ούτε και τον πόλεμο. Σε κάθε περίπτωση σκοτώνεις. Κουράστηκα να μετράω νεκρούς σε πουλημένες κηδείες.
Κι όλο φεύγει ο κόσμος. Όλο υποχωρεί. Πληγωμένος. Το σκάει από μπαλκόνια, από ταράτσες. Πρώτα οι σύζυγοι. Μετά τα γυναικόπαιδα. Όπως σε κάθε πόλεμο. Μετά τα γυναικόπαιδα. Λες και έμεινε φύλο να υπηρετούμε. Κάτι τελειωμένα, υπνωτισμένα ανδρείκελα. Μόνο ένα «αχ» και ένα «ωχ» ανταλλάσουμε πια κουνώντας το κεφάλι, πάντα κουνώντας το κεφάλι. Κι ούτε που καταλάβαμε ότι σχεδόν έχει ξεκολλήσει από τους ώμους μας. Άχρηστο όπως ήταν, μας έκαναν την χάρη να το κόψουν. Για το κεφάλι σου μιλάω φίλε. Για το δικό σου. Το δικό μου. Της μάνας σου. Του γιου σου. Μερικά ξερόχορτα σου δίνουν φτύνοντας σε και όταν θα σου βάλουν φωτιά θα είναι αργά και για σένα. Αλλά ακόμη κουνάς το κεφάλι και το σκύβεις. Ή υπομένεις…
Δεν χωράς σ’ αυτόν τον κόσμο. Δεν μπορεί δηλαδή. Δεν μπορεί να τον γουστάρεις. Δεν γίνεται να τον επιλέγεις. Και αν δεν τον επιλέγεις γιατί δεν κάνεις κάτι; Τι, θα μου πεις. Κάτι. Όχι άλλες φυγές όμως. Δεν βοηθάει πουθενά. Ούτε εκείνον που φεύγει, ούτε εκείνον που μένει. Κι ύστερα, ξέρεις τι λένε, ξαναγυρίζουμε μεγάλε.. Ξαναγυρίζουμε στα ίδια σκ@τά. Όχι, πες μου, το φαντάζεσαι; Φουντάρεις από έναν κόσμο που δεν μπορείς να αλλάξεις, και ξαναγεννιέσαι –μωρό πια- στον ίδιο κόσμο. Αυτό είναι tragic. Όχι οι διαφημίσεις που αναπαράγεις σαν μηρυκαστικό. Μασάς και ξαναμασάς ότι σου πετάνε. Μέχρι που κάποια στιγμή σου κάθεται στον λαιμό.
Δεν χωράμε σ’ αυτόν τον κόσμο. Έλα να τον αλλάξουμε και μη με κοιτάς έτσι. Έλα. Να κάνουμε κάτι άλλο σήμερα.. Δεν ξέρω τι. Ξέρω τι δεν αντέχω άλλο. Είναι μια καλή αρχή δεν νομίζεις; Μια καλή αρχή. Μια καλημέρα. Μια καλή μέρα. Μία έστω. Καλή μέρα.
galaziopiperi.wordpress.com
