Η προγραμματισμένη εμβάθυνση της ευρωζώνης θα την αναγκάσει να κάνει τις επιλογές της, καθώς ο πολλαπλασιασμός των opting out (εξαιρέσεων) θα είναι αδύνατος.
Το Λονδίνο θα πρέπει είτε να ενσωματωθεί στην ευρωπαϊκή ομοσπονδία που οι 17 άρχισαν να σχεδιάζουν είτε να προχωρήσει σ’ ένα συναινετικό διαζύγιο. Όσο πιο έντονη γίνεται όμως η πολιτική συζήτηση στο εσωτερικό της χώρας, τόσο πιο δύσκολη θα γίνεται η πρώτη επιλογή.
Έτσι, ενώ το 1997 ο τότε Εργατικός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ ανήγγελλε ένα δημοψήφισμα για την ένταξη στην ευρωζώνη, ο σημερινός συντηρητικός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον αναγγέλλει ένα δημοψήφισμα για τη σχέση της χώρας του με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είναι αλήθεια ότι ο Κάμερον είπε στη Σάντεϊ Τέλεγκραφ (μια ευρωσκεπτικιστική εφημερίδα) πως η αποχώρηση της Βρετανίας από την Ένωση δεν θα ήταν προς το συμφέρον της. «Όμως οι Βρετανοί δεν είναι ικανοποιημένοι μ’ αυτό που έχουν, και το ίδιο ισχύει για μένα».
Ο Κάμερον θέλει λοιπόν να τροποποιηθεί η σχέση της χώρας του με την Ένωση. «Δεν υπάρχει λίγη Ευρώπη, αντίθετα, υπάρχει πολλή. Μεγάλα κόστη, πολλή γραφειοκρατία, υπερβολικές παρεμβάσεις στα ζητήματα που αφορούν τα κράτη, τα άτομα και την κοινωνία των πολιτών».
Είναι αλήθεια ότι η Βρετανία δεν αισθανόταν ποτέ άνετα στην ΕΕ, σημειώνει ο Ζαν Κατρεμέρ στη Λιμπερασιόν. Η κοινοτική περιπέτεια ξεκίνησε χωρίς αυτήν. «Η συνθήκη που συζητάτε δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή», δήλωσε ο βρετανός υφυπουργός Εμπορίου, αποχωρώντας από τις συζητήσεις για τη συνθήκη της Ρώμης, του 1957. «Αν γινόταν αποδεκτή, δεν θα επικυρωνόταν. Αν επικυρωνόταν, δεν θα εφαρμοζόταν. Και αν εφαρμοζόταν, θα ήταν απολύτως απαράδεκτη για τη Μεγάλη Βρετανία (…) Κύριε πρόεδρε, κύριοι, αντίο σας και καλή τύχη».
