«Ευρωπαϊκού Μετώπου», έχοντας πρώτα όμως «εκμαιεύσει» την δέσμευση τους για επαναδιαπραγμάτευση των επαχθών όρων του μνημονίου, αυτών που στραγγαλίζουν την ελληνική οικονομία και οδηγούν καθημερινά χιλιάδες έλληνες στη φτώχια και την εξαθλίωση (και πολλούς από αυτούς στην αυτοκτονία).
Στη συνέχεια η ιστορία είναι γνωστή. Πρώτα η δήλωση του wannabe πρωθυπουργού για πιστή προσήλωση στην ευρωπαϊκή πορεία και τη διατήρηση του ευρωπαϊκού κεκτημένου, στη συνέχεια κωμωδία των προγραμματικών συγκλήσεων και η οριοθέτηση των υποχωρήσεων στο όνομα του μνημονίου και σήμερα η εφαρμογή των μέτρων, η περικοπή συντάξεων και εφαπαξ, οι οριζόντιες περικοπές σε μισθούς, φόροι, φόροι, φόροι.
Πάντα όμως καλλιεργώντας την προσδοκία για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν όταν θα βγούμε από τη στενωπό και την ενοχή για τις ημέρες που παρήλθαν, όταν «όλοι μαζί τα φάγα-με(τε)». Κάθε αθέτηση της όποιας προεκλογικής υπόσχεσης, κάθε δυσμενής εξέλιξη της πραγματικότητας μας, εντάσσεται στο παραπάνω δίπτυχο.
Έτσι που ο έλληνας μοιάζει όλο και περισσότερο με την μικρή Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Στο υπέροχο αυτό παραμύθι του Τσαρλς Λούτγουϊτζ, η Αλίκη ενόσω παρευρίσκεται στο τσάι του Καπελά, παρατήρησε ότι δεν υπήρχε μαρμελάδα. Ζήτησε μαρμελάδα και ο Καπελάς είπε:
-Μαρμελάδα σερβίρουμε κάθε δεύτερη μέρα.
Η Αλίκη διαμαρτυρήθηκε, «Μα ούτε και χθες δεν είχε μαρμελάδα!»
-Σωστά, είπε ο Καπελάς. «Ο κανόνας είναι: πάντα έχουμε μαρμελάδα χθες και μαρμελάδα αύριο, ποτέ μαρμελάδα σήμερα, επειδή το σήμερα δεν είναι κάθε δεύτερη μέρα!»
Και κάπως έτσι ζούμε: μαρμελάδα χθες, μαρμελάδα αύριο, ποτέ μαρμελάδα σήμερα. Σήμερα υπάρχουν μόνο οι σκληρές προϋποθέσεις που θα μας εξασφαλίσουν μαρμελάδα αύριο και τα απάνθρωπα μέτρα εξαιτίας της υπερκατανάλωσης μαρμελάδας χθες. Και κάπου εκεί βρίσκεται και η μαρμελάδα, στον άπιαστο χωροχρόνο του παρελθόντος και του μέλλοντος!
Για μας όμως, η μόνη πραγματική στιγμή που υπάρχει είναι το τώρα. Αυτό που πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας. Σήμερα!
