Σαμαρά προφανώς την εκθέτει σε πολιτικούς κινδύνους οι οποίοι εδράζονται κυρίως στο ενδεχόμενο η τρόικα, η οποία από σήμερα θα βρίσκεται στην Αθήνα, να εμφανιστεί εντελώς αρνητική σε κάθε απόπειρα στοιχειώδους ελάφρυνσης των μνημονιακών βαρών για την οικονομία και την κοινωνία.
Προφανώς η ΔΗΜΑΡ, αναλαμβάνοντας να συνυπηρετήσει σε μια κυβέρνηση που λίγο - λίγο αποψιλώνει την κοινή προεκλογική εξαγγελία περί επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, δεν αισθάνεται ευτυχής από τη μετάθεση της όποιας διαπραγμάτευσης σε βάθος τετραετίας. Κι αυτό διότι πέφτουν βροχή τα προειδοποιητικά πυρά των δανειστών και επιτηρητών της οικονομίας και της χώρας για την εφαρμογή των μέτρων που έχουν καθυστερήσει.
Στην πραγματικότητα, το κόμμα της «κυβερνώσας Αριστεράς» θα πρέπει να κινηθεί με πολύ μεγάλη προσοχή ανάμεσα στις συμπληγάδες που ορίζονται από τις απαιτήσεις για μαζική ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας και τη μείωση των κρατικών εξόδων με προτεραιότητα την κατάργηση οργανισμών και τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.
Μέχρι στιγμής - πριν ακόμη η κυβέρνηση βουτήξει στα βαθιά - η ισορροπία μεταξύ των μνημονιακών υποχρεώσεων και του κοινωνικού προφίλ του κόμματος υπηρετείται ως εξής:
Στο πεδίο του ξεπουλήματος η ΔΗΜΑΡ τοποθετείται υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων με την εξαίρεση των υποδομών, για τις οποίες όμως δεν αποκλείει τη «διαδικασία μακροχρόνιας παραχώρησης». Όμως η προτεραιότητα που δίνεται στον ΟΣΕ και οσονούπω στα λιμάνια - που προφανώς αποτελούν υποδομές, και μάλιστα κρίσιμης αναπτυξιακής σημασίας - απειλεί πολύ σύντομα να ανατρέψει αυτήν την έτσι κι αλλιώς εύθραυστη ισορροπία.
Ο ίδιος κίνδυνος υπάρχει και με την * πώληση του εξαιρετικά κερδοφόρου ΟΠΑΠ και των κρατικών λαχείων σε τιμές αγοράς, οι οποίες είναι εξευτελιστικές, ενώ είναι βέβαιο ότι η προσπάθεια «αξιοποίησης» του Ελληνικού θα δημιουργήσει σοβαρές κοινωνικές εντάσεις.
Αλλά και στο εσωκομματικό πεδίο φαίνεται πως η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση προκαλεί αναταράξεις, οι οποίες ίσως να αποδειχθούν κομβικές για τον προσανατολισμό του κόμματος εν όψει των διαδικασιών ανασύνθεσης και επαναπροσδιορισμού της Κεντροαριστεράς, οι οποίες από το φθινόπωρο θα κινηθούν με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα.
Εσωκομματικές περιπέτειες
Αν λοιπόν η μικρή ανατάραξη που προκλήθηκε από την παραίτηση του Δημήτρη Χατζησωκράτη από τη θέση του υπεύθυνου του τομέα Οικονομίας του κόμματος, προς το παρόν, έχει απορροφηθεί, δεν συμβαίνει το ίδιο με την οριστική αποχώρηση από τη ΔΗΜΑΡ του Στέφανου Μπαγεώργου, μέχρι πρότινος οργανωτικού υπευθύνου του κόμματος, με πολύχρονη παρουσία στον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς.
Ο Μπαγεώργος δήλωσε ότι «η απόφαση για στήριξη της κυβέρνησης Σαμαρά δεν είναι μία απόφαση ρουτίνας, που ενδεχομένως μπορεί να αλλάξει σε εύλογο χρόνο, μέσα από εσωκομματικές διαδικασίες». Και έκανε ακόμη πιο ευκρινή τη στάση του συμπληρώνοντας ότι «δεν μπορώ να συμβάλω, ως μέλος του κόμματος και πολύ περισσότερο της ηγεσίας του, στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται».
Σε δεύτερο επίπεδο ζήτημα δημιουργήθηκε και με τον (εκ του ΠΑΣΟΚ προερχόμενο) βουλευτή Οδυσσέα Βουδούρη, ο οποίος επιτέθηκε στον Αντώνη Σαμαρά για την επιστολή του στους Ευρωπαίους ηγέτες, θεωρώντας ότι τα όσα αναφέρει ο πρωθυπουργός σε αυτή για «απόλυτη προσήλωση της Ελλάδας στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων» είναι αναντίστοι-χα με τη λαϊκή βούληση.
Η απάντηση που έλαβε ο Βουδούρης από τον εκπρόσωπο Τύπου της ΔΗΜΑΡ Ανδρέα Παπαδόπουλο είναι ότι «δεν είναι εποχή ούτε για τσαμπουκάδες ούτε για τζάμπα μαγκιές». Ο Παπαδόπουλος υπερασπίστηκε την επιστολή με το επιχείρημα ότι «κινήθηκε στο πλαίσιο που είχαν συμφωνήσει οι πολιτικοί αρχηγοί».
Σε κάθε περίπτωση, όσο η κυβέρνηση θα μπαίνει στην... ουσία της διακυβέρνησης, τόσο οι εσωτερικές διαφωνίες στη ΔΗΜΑΡ θα αναδεικνύονται και η τήρηση των ισορροπιών μοιάζει από τώρα μια πολύ δύσκολη υπόθεση...
