H Σύνοδος Κορυφής της Πέμπτης ήταν μια διαφορετική Σύνοδος από όλες τις... προηγούμενες των τελευταίων ετών ή τελικά δεν έχει αλλάξει τίποτα σε ό,τι αφορά του πολιτικούς συσχετισμούς στη Γηραιά ήπειρο; Οι κυριαρχικές τάσεις της Γερμανίας μπορούν να ανατραπούν ή θα συνεχίσουμε να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές; Μπορούμε να ελπίζουμε σε μια μελλοντική πολιτική ένωση της Ευρώπης ή η διάλυση είναι όλο και πιο κοντά;
Κρίσιμα ερωτήματα που, μάλλον, είναι δύσκολο να απαντηθούν με βεβαιότητα τη δεδομένη χρονική στιγμή. Η Σύνοδος της Πέμπτης, όμως, μπορούμε να ελπίζουμε ότι διέφερε, σε βασικά σημεία, από τις Συνόδους, τουλάχιστον, των περασμένων δύο χρόνων. Οι εκλογές στη Γαλλία ήταν η αφετηρία αυτής της αλλαγής. Μιας αλλαγής που φαίνεται πως περίμεναν αρκετές χώρες της Ευρώπης (κυρίως του Νότου) προκειμένου να κάνουν την «επανάστασή» τους. Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, Μ. Μόντι, τόλμησε να εκφράσει την αντίθεσή του, πιέζοντας και εκβιάζοντας, και τελικά βγήκε κερδισμένος. Μαζί και ο Ισπανός, Μ. Ραχόι που βλέποντας την ευκαιρία, ακολούθησε των Ιταλό ομόλογό του, έχοντας ως «ήρεμο», προς το παρόν, σύμμαχο τον Φ. Ολάντ.
Η Γερμανία αναγκάστηκε να βάλει «νερό στο κρασί» της ξέροντας πως τα μεγέθη της Ισπανίας και της Ιταλίας είναι τεράστια για τις δυνατότητες «διάσωσης» που μπορεί να προσφέρει η Ευρώπη, σε περίπτωση που αυτές δεν μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα. Η κα. Μέρκελ έχει καταλάβει πως ο Φ. Ολάντ δεν παίζει το ρόλο που έπαιζε ο Ν. Σαρκοζί, κάθε άλλο μάλιστα. Η Ευρώπη τείνει να διαχωριστεί σε δύο «στρατόπεδα». Από τη μία βρίσκεται η Γερμανίδα καγκελάριος μαζί με χώρες από τον ευρωπαϊκό Βορρά που στηρίζουν τις πολιτικές της, και από την άλλη, οι χώρες του Νότου που βρίσκονται στο «μάτι του κυκλώνα» λόγω της οικονομικής τους κατάστασης, μαζί με τη Γαλλία που προσπαθεί να πιέσει τη Γερμανία για έμφαση στην ανάπτυξη και εγκατάλειψη των πολιτικών λιτότητας.
«Και η Ελλάδα, κύριε;», θα ρωτήσει κάποιος θυμίζοντας μας το προεκλογικό σποτ της ΝΔ… Σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, τα πράγματα γίνονται πολύ πιο περίπλοκα. Όπως διαπιστώσαμε και από τη Σύνοδο Κορυφής της Πέμπτης, οι αποφάσεις που ανακοινώθηκαν για την Ιταλία και την Ισπανία, δεν αφορούν την Ελλάδα, και αυτό γιατί το Μνημόνιο που έχει συνάψει η χώρα μας διαφέρει από τα υπόλοιπα και δεν μπορεί να υπάρξει η ίδια αντιμετώπιση. Δυστυχώς, ρεαλιστικά μιλώντας, αυτή είναι και η πραγματικότητα, καθώς η Ελλάδα δεν πρόκειται να ξεμπλέξει εύκολα από το Μνημόνιο-υποτέλειας στο οποίο την οδήγησε ο κος. Παπανδρέου και ο κος. Παπακωνσταντίνου. Ακόμα και εάν η χώρα μας είχε διαπραγματευθεί στο ελάχιστο το 2010, τα πράγματα θα ήταν σαφώς πιο ελεγχόμενα σήμερα.
Αλλά τα παραπάνω, πλέον, είναι ιστορία και δεν αλλάζουν. Η Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως ξεχωριστή περίπτωση και αυτό είναι το πλέον ανησυχητικό. Η Γερμανία δεν σκοπεύει να κάνει ιδιαίτερες υποχωρήσεις για να μας διευκολύνει και όλοι έχουν τα βλέμματα τους στραμμένα στην Ιταλία και την Ισπανία (3η και 4η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης αντίστοιχα). Εάν το σχέδιο για τις δύο αυτές χώρες δεν αποδώσει, τότε ο θάνατος της Ευρωζώνης θα είναι πολύ κοντά.
Για τους παραπάνω λόγους, η στάση της Ελλάδας θα πρέπει να είναι δυναμική με σκοπό την ανατροπή του κλίματος που έχει δημιουργηθεί. Στόχος πρέπει να είναι η είσοδος μας στη «συμμαχία του Νότου», προκειμένου να υπάρξουν κοινές λύσεις για τις προβληματικές οικονομίες, και να αντιληφθούν όλοι την οικουμενικότητα του κινδύνου που απειλεί με διάλυση το σύνολο της Ευρωζώνης, και όχι μόνο τις οικονομίες μεμονωμένων κρατών. Για να γίνουν αυτά, όμως, η Γερμανία οφείλει να εγκαταλείψει τις μερκαντιλιστικές της τακτικές και, επιτέλους, να κινηθεί προς την κατεύθυνση της πολιτικής ενοποίησης της Ευρωζώνης.
