Βέβαια αυτή η “ιδεολογική” αντιμετώπιση της κοινωνικής ασφάλισης, συνεχίζεται έως και σήμερα, απο ένα κράτος αδύναμο και ανίκανο να προστατεύσει τούς πολίτες του, διακατεχόμενο απο ιδεοληψίες και ιδεολογοαοριστίες, στον ακριβή προσδιορισμό της σχέσης του κράτους και των “μηχανισμών” του, με τον Έλληνα πολίτη.
Το ΙΚΑ π.χ. ώς ίδρυμα κοινωνικής ασφάλισης, όπως λέει και το όνομά του, δημιουργήθηκε το 1934-35, και οφείλει να συμπρεριφέρεται ώς “ίδρυμα”, και με ότι αυτό σημαίνει σε επίπεδο κοινωνικής παροχής στούς πολίτες αυτής της χώρας.
Αυτό το οποίο οφείλουν οι “διάττοντες” αστέρες οι διοικούντες, αλλά και κάποια μεγαλοστελέχη των οργανισμών κοινωνικής ασφάλισης, είναι να αντιληφθούν, ότι τα ιδρύματα έχουν απο την φύση της δημιουργίας τους, στρατηγική στόχευση τον κοινωφελή σκοπό, επακριβώς προσδιορισμένο απο την ημέρα ίδρυσής τους.
Η κυριολεξία της Ελληνικής λέξης “ίδρυμα” είναι αρκούντως σαφής και διαυγής ώς έννοια, ίδρυμα είναι ένας οργανισμός, ο οποίος αποτελεί ιδιαίτερο νομικό πρόσωπο και έχει κάποιον κοινωφελή (φιλανθρωπικό, επιστημονικό κτλ.) σκοπό, εν προκειμένω την “ασφάλιση” του Έλληνα πολίτη.
Η παροχή αυτή κρίθηκε ανά τούς αιώνας, ώς “κοινωνική” παροχή και το αντικείμενό της ώς κοινωνικό αγαθό το οποίο παρέχει μιά κοινωνία ανθρώπων στα μέλη της. Αυτά άλλωστε είδαμε κυρίως στο πρώτο μέρος της έρευνας.
Σήμερα, ύστερα απο την λεηλασία ετών στα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας απο το ίδιο το “κράτος” και τούς μονίμους συνεταίρους του, η ιδεοληψία περί της σχέσης του κράτους, της κοινωνικής ασφάλισης και του Έλληνα πολίτη, εξακολουθεί να είναι μία σχέση την οποίαν ορισμένοι “πεφωτισμένοι” νεοσοσιαλιστές και νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί, την τοποθετούν “έρμαιο” της ελεύθερης αγοράς.
Καταργώντας ουσιαστικά τον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης, δηλ. την υποχρέωση την οποίαν έχει μία οργανωμένη κοινωνία να παρέχει στα μέλη της, αυτό το οποίο σε όλες τίς πολιτισμένες και προηγμένες χώρες ονομάζουν, κοινωνικό αγαθό.
Και όπως όλα σχεδόν τα πράγματα στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, έτσι και η κοινωνική ασφάλιση, εντάχθηκε στην λογική του “πελατειακού” κράτους, της προσφοράς και της ζήτησης, η εμπορευματοποίηση ενός κοινωνικού αγαθού στην κορύφωσή του.
Υιοθετήθηκε η τριμερής χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας απο το 1982 και εντεύθεν, και μέσα απο δεκάδες αναλογιστικές μελέτες στοχεύεται η βιωσιμότητά του, παραδεχόμενο ουσιαστικά το Ελληνικό κράτος, την “λεηλασία” του οικονομικού προιόντος, των εισφορών (εισφορές εργαζομένων και εγοδοτών).
Υπάρχουν εργαζόμενοι οι οποίοι επί 35 και πλέον χρόνια εισέφεραν ποσοστό της αμοιβής των, δια την εξασφάλιση της συμμετοχής των στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, η οποία ήταν και είναι υποχρεωτική, αποταμιεύοντας ουσιαστικά και προσδοκώντας στην ανταποδοτική ενέργεια και πράξη του ασφαλιστικού ταμείου τους.
Να τούς χορηγεί δηλ. την σύνταξή τους (ποσοστό τών αμοιβών των, επί των οποίων υπελογίζετο η εισφορά), την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη, και ένα ποσόν αναλόγως των κρατήσεων διαμορφούμενο, ώς εφ’άπαξ αποζημίωση, δια την επί 35 χρόνια και πλέον, συνεχή οικονομική προσφορά (πληρωμή εισφορών), στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας.
Και έναντι αυτής της προσφοράς του εργαζόμενου, το Ελληνικό κράτος απο ιδρύσεως της κοινωνικής ασφάλισης το 1934-35, λεηλατεί και καταληστεύει τα ασφαλιστικά ταμεία, κατακρατεί τα χρήματα των ασφαλισμένων διχετεύοντάς τα σε δραστηριότητες αλλότριες του ασφαλιστικού συστήματος.
Ο εμπαιγμός συνεχίζεται έως σήμερα με τον νέον NOMO ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 3863/2010 “Νέο Ασφαλιστικό Σύστημα και συναφείς διατάξεις, ρυθμίσεις στις εργασιακές σχέσεις”, ο οποίος τροποποιεί τον ΑΝΑΓΚ. ΝΟΜΟ ΥΠ` ΑΡΙΘ. 1846/1951 "Περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων".
Μέχρι σήμερα στην φαρμακευτική περίθαλψη, όπως και στην ιατροφαρμακευτική, εφευρέθηκαν και εφαρμόστηκαν “πατέντες” και καινοφανείς πρακτικές, πάντα όμως στοχευμένες στην μερική ή ολική οικονομική “αφαίμαξη” του ασφαλισμένου. Ο προνομιακός χώρος διαμόρφωσης πολιτικού κλίματος και εκβιασμών απο το αισχρό πολιτικό σύστημα, ξεκινούσε πάντα απο τον χώρο της κοινωνικής πρόνοιας, της κοινωνικής ασφάλισης.
Η έννοια, ή ο όρος “συμμετοχή” είναι η εφεύρεση του συστήματος, κατά την οποία υλοποιήται στην πράξη με ανάλγητο και αντικοινωνικό τρόπο, η αντίληψη του πολιτικού συστήματος ή της εκάστοτε κυβέρνητικής παράταξης, περί της κοινωνικής πρόνοιας και ασφάλισης.
Αναγκάζοντας κατ’αυτόν τον τρόπο, τον δικαιούχο να συμμετάσχει ποσοστιαία στην αγορά προιόντων και υπηρεσιών (φάρμακα και νοσηλεία), τα οποία, το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης έπρεπε να παρέχει άνευ ουδεμίας οικονομικής επιβάρυνσης του δικαιούχου ασφαλισμένου, δηλ. άνευ ουδεμίας “συμμετοχής”.
Αυτήν την συμμετοχή του ιδιώτη ασφαλισμένου την οποίαν καθορίζει με ποσοστό “κατά το δοκούν” το πολιτικό σύστημα, όπως στον νέο Ν. 3863/2010, υπογεγραμμένον “φαρδιά πλατιά” απο τους “σωτήρες” κηπουρούς του ΓΑΠ .
Διότι το ασφαλιστικό σύστημα εισέπραττε επί 35 συναπτά χρόνια εργασίας του εργαζομένου εισφορές, επι τω ακεραίω, απο τον εργαζόμενο και τον εργοδότη.
Δηλαδή οι κρατήσεις και οι ασφαλιστικές εισφορές τίς οποίες πλήρωναν οι εργαζόμενοι, δέν ήταν ποσοστό των απαιτουμένων εισφορών, ούτε η ασφαλιστική σύμβαση αναφερόταν ή αναφέρεται σε παροχή ποσοστιαίας ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και ποσοστιαίας απολαβής ιατροφαρμακευτικών υπηρεσιών.
Το επιχείρημα της συνολικής και όχι της κατά περίπτωση κοινωνικής ασφάλισης περιλαμβάνει κρίσιμες υποθήκες, της ανθρώπινης αλληλεγγύης και του ανθρώπινου αλτρουισμού, επομένως του ανθρώπινου πολιτισμού.
Δεν είναι δυνατόν να θεμελειώνεται κοινωνική ασφάλιση υπέρ ενός δικαιούχου όταν αυτή εξαρτάται απόλυτα απο την οικονομική κατάσταση του δικαιούχου, διότι όταν απαιτείται “συμμετοχή” σημαίνει ότι χωρίς αυτήν (την συμμετοχή) δέν είναι εφαρμόσιμη η ασφάλισή του, επομένως δέν του ανταποδίδεται κάτι για το οποίο έχει προπληρώσει και του έχει παρακρατηθεί, (όρα εισφορές).
Όταν ο δικαιούχος δεν θα δύναται να πληρώσει την “νονιμοποιημένη” συμμετοχή του στην αγορά ενός φαρμάκου, δέν θα μπορεί να αγοράσει το φάρμακό του, με ότι αυτό συνεπάγεται για την υγεία του.
Η “συμμετοχή” του δικαιούχου ασφαλισμένου στην αγορά των φαρμάκων ή των ιατρικών υπηρεσιών, αποτελεί την άλλη όψη της "λεηλασίας" των Ταμείων η οποία συνετελείτο παλαιότερα, από το αισχρό πολιτικό σύστημα, απλά τώρα το κάνουν με πιό ευσχημο τρόπο, επιβάλλοντας οικονομική συμμετοχή στην ιατρική υπηρεσία (όχι σε όλες), και στα φάρμακα.
Υπηρεσίες, είτε Ιατρικές, είτε ανταποδοτικές, και φάρμακα, για τα οποία ο δικαιούχος επι χρόνια προκατέβαλλε, στο 100% της αξίας των, (πλήρωνε το 100% των εισφορών, τίς οποίες απαιτούσε ο εκάστοτε ασφαλιστικός νόμος), και το ίδιο το πολιτικό σύστημα του είχε ορίσει και επιβάλλει μέσω πλειάδας νόμων.
Πολλά είναι αυτά για τα οποία θα μπορούσα να βροντοφωνάξω σε αυτό το κράτος, με ιστορία 190 χρόνων απο της ιδρύσεώς του, για ένα όμως αξίζει να αγωνιστείς, την Δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη στην πράξη.
Γέννημα της κοινωνικής δικαιοσύνης η κοινωνική ασφάλιση αποτελεί μέτρο για τον προσδιορισμό του επιπέδου πολιτισμού μιάς κοινωνίας.
Όμως δυσοίωνο προδιαγράφεται το μέλλον του Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης της χώρας, όπως προκύπτει από τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στο δεύτερο ετήσιο τακτικό συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής.
Το ΙΚΑ, που μέχρι σήμερα έχει απορροφήσει το 66% της κρατικής επιχορήγησης και συγκεκριμένα τα 2,7 δισ. από τα 4,1 δισ. που έχουν προβλεφθεί, προσφεύγει κάθε μήνα σε δανεισμό προκειμένου να μπορέσει να καταβάλει τις συντάξεις.
Ο Οργανισμός Ασφάλισης Ελευθέρων Επαγγελματιών (ΟΑΕΕ), αναμένετο για φέτος το έλλειμμα να είναι περί τα 830 εκατ. ευρώ. Η μείωση των εσόδων αγγίζει το 35%, ενώ τα έσοδα ενώ τα έσοδα από ασφαλιστικές εισφορές αναμένεται να ξεπεράσουν το 1,5 δισ. όμως η πρόβλεψη του προϋπολογισμού ήταν 2,1 δισ.
Στον Οργανισμό Γεωργικών Ασφαλίσεων, (ΟΓΑ), μόνο το 58% των ασφαλισμένων καταβάλλει τις εισφορές του και μόλις το 6% έχει ενταχτεί σε ρύθμιση οφειλών. Γεγονός που σημαίνει ότι το 36%, δηλαδή 241.814 σε σύνολο 664.376 ασφαλισμένων του Οργανισμού δεν καταβάλλουν εισφορές.
Δύσκολη είναι η κατάσταση και για τα περισσότερα επικουρικά Ταμεία μετά την απομείωση των αποθεματικών τους, λόγω του κουρέματος των ομολόγων.
Σε ένα περιβάλλον πλήρους αποβιομηχάνισης της χώρας απο τούς “μνημονιακούς” σωτήρες της χώρας και σύγχρονης στρέβλωσης της Ελληνικής αγοράς, η ελληνική φαρμακοβιομηχανία τουλάχιστον προσπαθεί να επιβιώσει, να παράγει, να εξάγει και να επενδύσει, μέσα σε ένα ατυχές και γρήγορα μεταβαλλόμενο περιβάλλον στη χώρα.
Η ελληνική φαρμακοβιομηχανία ίσως αποτελεί μέρος της λύσης, όχι μόνο για τον εξορθολογισμό της φαρμακευτικής δαπάνης, αλλά και για την προσπάθεια ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας.
Όσοι λήστεψαν τον πλούτο των Ταμείων, οφείλουν να επιστρέψουν τα "κλεμμένα", για λόγους ηθικής τάξης αλλά και για να ορθοποδήσουν τα Ταμεία μας.
