Υπάρχει φυσικά και ένα «αλλά», το οποίο έχει να κάνει με την ενδεχομένως σκόπιμη επιλογή της Γενικής Διευθύντριας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου να προκαλέσει σύγχυση σχετικά με το μέλλον της ελληνικής οικονομίας.
Σε αντίθεση με τον Ντομινίκ Στρος-Καν, η Κριστίν Λαγκάρντ δεν έχει το αναγκαίο για την περίσταση πολιτικό εκτόπισμα, που θα της επέτρεπε να διαχειριστεί περισσότερο μεθοδικά την ελληνική κρίση.
Βρίσκεται σε μια θέση όπου εκ των πραγμάτων είναι υποχρεωμένη να ασκεί πολιτική διπλωματία, και να επιχειρεί να κρατήσει ισορροπίες, γνωρίζοντας ότι υπάρχουν πολιτικές ηγεσίες σε όλο τον κόσμο, που κάθε άλλο παρά υποδέχονται με ενθουσιασμό την εκταμίευση πόρων από τα αποθεματικά του ΔΝΤ, ώστε να δοθούν εν συνεχεία προς στήριξη των πλέον αδύναμων και προβληματικών οικονομιών του πλανήτη, μέσω των Μνημονίων που έχουν υπογραφεί.
Πλέκοντας το εγκώμιο της κυβέρνησης Σαμαρά, η Κριστίν Λαγκάρντ αφήνει ανοικτή την προσδοκία αλλαγών στο Μνημόνιο. Την ίδια στιγμή ωστόσο, θέτει προαπαιτούμενα. Με κυριότερο όλων την τήρηση του προγράμματος που… τρέχει. Δηλαδή, του Μνημονίου.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι το Μνημόνιο αποδείχτηκε εξαρχής λάθος συνταγή. Γι’ αυτό ήρθε το Μνημόνιο ΙΙ και σήμερα συζητείται ένα Μνημόνιο ΙΙΙ. Γι’ αυτό κερδίζει έδαφος η συζήτηση περί επαναδιαπραγμάτευσης των όρων του. Πως λοιπόν να ακολουθήσεις μια λάθος συνταγή;
Είτε η Λαγκάρντ δεν καταλαβαίνει, είτε δεν θέλει να… στενοχωρήσει τους συντάκτες του Μνημονίου. Μπορεί βέβαια απλώς να ζητά συμβολικές κινήσεις από την Αθήνα. Ώστε να έχει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο την ευχέρεια να προχωρήσει μετά με τη σειρά του, στη… χαλάρωση του ζωναριού.
statesmen.gr
