Σύμφωνα με καταγγελίες που έφτασαν στο pamepreveza.gr (μαζί και με τις φωτογραφίες που ακολουθούν) εδώ και 3 μήνες περίπου φορτηγά αδειάζουν κατά διαστήματα τόνους λυματολάσπης σε αγροτική έκταση στο Καναλάκι στην Πρέβεζα.
Η έκταση αυτή βρίσκεται λίγα μέτρα από τον κεντρικό δρόμο της εισόδου της πόλης και σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες ανήκει σε συγγενικό πρόσωπο του Δημάρχου της Πάργας ενώ οι ίδιες πληροφορίες μιλούν και για αυτοψία υγειονομικής υπηρεσίας το πόρισμα της οποίας αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον.
Η δυσοσμία είναι ανυπόφορη καταγγέλλουν οι κάτοικοι αλλά και αναρωτιούνται εάν αυτό είναι νόμιμο και αν μπορεί να γίνει εναπόθεση του τοξικού αυτού υλικού, που παράγουν οι βιολογικοί, σε αγροτική έκταση, την στιγμή μάλιστα που σε γειτονικά χωράφια εκτός από το ότι υπάρχουν καλλιέργειες σε άλλα βόσκουν ζώα σχεδόν καθημερινά.
Τα ερωτήματα που δημιουργούνται αρκετά.
Από ποια περιοχή της Ηπείρου προέρχεται αυτή η λυματολάσπη; Ποιοι την μεταφέρουν εκεί και για ποιο λόγο; Έχει υποστεί την κατάλληλη επεξεργασία έτσι ώστε να αποτελέσει ένα είδος λιπάσματος εάν υποθέσουμε ότι τοποθετήθηκε εκεί γι αυτόν τον λόγο;
Ένα αστείο στην κυριολεξία επιχείρημα που ακούγεται σχετικά με την εναπόθεση της λυματολάσπης στο σημείο αυτό είναι ότι θα χρησιμοποιηθεί για... λίπασμα!
Και είναι αστείο γιατί ο τρόπος διαχείρισης της λυματολάσπης ορίζεται σαφώς και ξεκάθαρα από την ελληνική και την κοινοτική νομοθεσία ενώ μιλώντας για τους κοντινούς βιολογικούς καθαρισμούς αυτούς της Πάργας και της Πρέβεζας οι εγκεκριμένοι περιβαλλοντικοί όροι για της λειτουργία τους αναφέρουν ρητά ότι η λυματολάσπη πρέπει να οδηγείται σε οργανωμένο χώρο διάθεσης απορριμμάτων, ύστερα από την επεξεργασία που έχει υποστεί κι αφού υπάρχουν οι σχετικές αδειοδοτήσεις.
Τώρα κατά πόσο οι τόνοι αυτού του υλικού θα δημιουργήσουν πρόβλημα στον υδροφόρο ορίζοντα και γενικότερα στο περιβάλλον αλλά και στην υγεία των πολιτών, ας απαντήσουν οι αρμόδιες αρχές οι οποίες ελπίζουμε να πράξουν ανάλογα και να ενημερώσουν τους πολίτες που ανησυχούν σχετικά με αυτό το γεγονός.
