Από την αρχή των… προσπαθειών για τον σχηματισμό της παρούσας κυβέρνησης, το σύστημα είχε θέσει τις επιταγές του: λιγότερο κόμμα (όσον αφορά τη ΝΔ), στη ...
σύνθεσή της και περισσότερο πρόσωπα «ευρείας» αποδοχής ει δυνατόν τεχνοκρατικού κλίματος και ει δυνατόν του τεχνοκρατικού κλίματος Στουρνάρα, Παπαδήμου, Ράπανου, κ.ο.κ. Βέβαια, επειδή το σύστημα έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά και δεν ζητάει τα ίδια από όλους υπήρξε γκρίνια γιατί οι Βενιζέλος και Κουβέλης επιχείρησαν να προστατευθούν και δεν έστειλαν στο στόμα του λύκου, κομματικά στελέχη και δη πρωτοκλασάτα.
Όταν είδαν το Ράπανο να στέκει μόνος μέσα σε μια, ως επί το πλείστον, γαλάζια κυβέρνηση τα διάφορα συστημικά κέντρα οργίασαν, αλλά οι εξελίξεις τα ‘φέραν κατά τα γούστα τους και με την έλευση του ελευθερωτή των επιχειρήσεων στρατηγικού χαρακτήρα από τα δεσμά του Δημοσίου Γιάννη Στουρνάρα, άρχισαν οι ύμνοι.
Ωστόσο, δεν λύθηκαν όλα τα «προβλήματα» με την παρουσία του συγκεκριμένου και μόνο γιατί το έργο που καλείται να επιτελέσει είναι σκληρά αντικοινωνικό και αντεργατικό που έβγαλε στα κάγκελα μέχρι και τη ΔΑΚΕ ιδιωτικού τομέα να ζητάει από τον Σαμαρά επαναδιαπραγμάτευση εδώ και τώρα.
Βέβαια, η λύση για το πώς θα αντιμετωπιστούν όλοι αυτοί οι Κιουτσούκηδες και Φωτόπουλοι βρίσκεται στην καραμέλα που γράφει στο περιτύλιγμα «συντεχνίες».
Μετά τον Γιωργάκη, τώρα και ο Σαμαράς καλείται να τα βάλει με τις «συντεχνίες», οι οποίες κατά ένα περίεργο τρόπο βρίσκονται όλες μαζεμένες από την πλευρά των εργαζομένων και της κοινωνίας. Ουδέποτε αυτές δεν λιμνάζουν και δεν «λομπίζουν» έξω, μέσα ή γύρω απ’ το Μαξίμου και τα διάφορα υπουργικά γραφεία, ας πούμε.
Κι εδώ βρίσκεται ο λόγος που το σύστημα σπρώχνει με μανία τον μύθο των τεχνοκρατών έναντι των «κομματικών». Τα κόμματα, και δη τα επονομαζόμενα μέχρι σήμερα κόμματα εξουσίας, χτες το ΠΑΣΟΚ, σήμερα η ΝΔ, αύριο, ποιος ξέρει, ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν αναφορές στην κοινωνία. Προφανώς και είναι ένα θέμα το αν για να διατηρούν αυτές τις αναφορές ρέπουν στην παροχολογία καλλιεργώντας έτσι στα μέλη, την κομματική βάση και την ευρύτερη κοινωνική του δικτύωση συμπεριφορές πελατειακές, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι όποιο αίτημα έρχεται από τα κάτω εκφράζει πελατειακή λογική ειδικά σήμερα που μεγάλα κοινωνικά τμήματα ωθούνται σε ακραίες συνθήκες διαβίωσης ή για να το πούμε αλλιώς σε οριακέ συνθήκες επιβίωσης.
Από την άλλη, οι τεχνοκράτες δεν είναι «άμωμες» και «άσπιλες» παρθένες όπως υπάρχει η σπουδή να μας τους παρουσιάζουνε (ούτε καν «σοβαροί» έστω ως τεχνοκράτες αφού επιμένουν σε ένα πρόγραμμα που δεν «βγαίνει» ούτε ως προς τα νούμερα), αλλά εκφράζουν συγκεκριμένους χώρους με συγκεκριμένα συμφέροντα κατά κανόνα σε σύγκρουση με αυτά της κοινωνίας την οποία βάζουν παραδοσιακά να πληρώνει το μάρμαρο.
Άραγε όλο αυτό το λεφούσι συμφερόντων από επιχειρηματίες, μεσάζοντες, «μεγαλοκαρχαρίες» εσωτερικού κι εξωτερικού, δανειστές και τοκογλύφους της διεθνούς σκηνής, δεν λειτουργεί στη λογική της «συντεχνίας» ή του λόμπινγκ (όρος πιο «ουδέτερος» που ταιριάζει καλύτερα με το κοστούμι και τη γραβάτα). Σε αυτούς δεν αναφέρονται εκπρόσωποί τους στην ελληνική κυβέρνηση όπως π.χ. ο Στουρνάρας και με βάση αυτά τα συμφέροντα άνθρωποι σαν τον τελευταίο δεν μετρούν το κόστος και τη φθορά τους; Υπηρετούν, δηλαδή, όλοι αυτοί το δημόσιο συμφέρον;
topontiki.gr
