Στο μεταίχμιο κρίσιμων πολιτικών επιλογών για την αντιμετώπιση της κρίσης, η συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης συνιστά κορυφαία διαδικασία του κοινοβουλευτικού μας συστήματος.
Παρέχει τη δυνατότητα αναλυτικής παρουσίασης των θέσεων των κομμάτων και κυρίως της πολιτικής τους βούλησης να συγκροτήσουν συστηματικά οργανωμένο σχέδιο εξόδου από την κρίση. Για την αξιωματική αντιπολίτευση είναι το κριτήριο αξιοπιστίας της εναλλακτικής κυβερνητικής επιλογής που προτείνει.
Οι τοποθετήσεις του κ. Τσίπρα στη σχετική συζήτηση στη Βουλή ανέδειξαν για μια ακόμη φορά την ακραιφνώς δημαγωγική διάσταση του πολιτικού του λόγου, ταυτοποιητικό πλέον στοιχείο του τρόπου με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ προσεγγίζει τα θεμελιώδη προβλήματα του τόπου. Εκτός από τη συστηματική και κατά συρροή επίκληση των συνομοσιολογικών επιχειρημάτων, δεν υπήρξε στις τοποθετήσεις του κ. Τσίπρα η παραμικρή αναφορά για διαρθρωτικές αλλαγές του στρεβλού μοντέλου διοίκησης και ανάπτυξης που ευθύνεται για τη σημερινή κατάληξη της χώρας.
Η κατ εξοχήν συντηρητική θέση της διατήρησης των στρεβλοτήτων που υπονομεύουν τη βιωσιμότητα της ελληνικής κοινωνίας και απομακρύνουν τις δυνατότητες επίλυσης του προβλήματος, μπορεί να βρίσκει ευήκοα αυτιά σε τμήμα της κοινωνίας, είναι όμως απροκάλυπτα δημοκοπική και ανεύθυνη πολιτική στάση. Ο κ. Τσίπρας φαίνεται να αγνοεί το δομικό χαρακτήρα της κρίσης και δεν έχει την αίσθηση του επείγοντος και της άμεσης απάντησης που πρέπει να συγκροτηθεί για να αναμορφωθεί η σχέση μας με το κράτος, για να πρυτανεύσουν άλλες προτεραιότητες στην αναπτυξιακή μας ανασυγκρότηση. Καταφεύγει στην ευκολία του λαϊκισμού αλλοιώνοντας το δημόσιο χαρακτήρα της πολιτικής επιχειρηματολογίας για να υπερασπισθεί εμμέσως τις στρεβλότητες που με συστηματικό τρόπο διαβρώνουν χρόνια τώρα την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Η απάντηση στον δημεγερτικό του λόγο πρέπει να είναι η άμεση ενεργοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών που θα αλλάξουν τη δομή της διοίκησης και θα επαναπροσδιορίσουν το αναπτυξιακό μας μοντέλο.
Παρέχει τη δυνατότητα αναλυτικής παρουσίασης των θέσεων των κομμάτων και κυρίως της πολιτικής τους βούλησης να συγκροτήσουν συστηματικά οργανωμένο σχέδιο εξόδου από την κρίση. Για την αξιωματική αντιπολίτευση είναι το κριτήριο αξιοπιστίας της εναλλακτικής κυβερνητικής επιλογής που προτείνει.
Οι τοποθετήσεις του κ. Τσίπρα στη σχετική συζήτηση στη Βουλή ανέδειξαν για μια ακόμη φορά την ακραιφνώς δημαγωγική διάσταση του πολιτικού του λόγου, ταυτοποιητικό πλέον στοιχείο του τρόπου με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ προσεγγίζει τα θεμελιώδη προβλήματα του τόπου. Εκτός από τη συστηματική και κατά συρροή επίκληση των συνομοσιολογικών επιχειρημάτων, δεν υπήρξε στις τοποθετήσεις του κ. Τσίπρα η παραμικρή αναφορά για διαρθρωτικές αλλαγές του στρεβλού μοντέλου διοίκησης και ανάπτυξης που ευθύνεται για τη σημερινή κατάληξη της χώρας.
Η κατ εξοχήν συντηρητική θέση της διατήρησης των στρεβλοτήτων που υπονομεύουν τη βιωσιμότητα της ελληνικής κοινωνίας και απομακρύνουν τις δυνατότητες επίλυσης του προβλήματος, μπορεί να βρίσκει ευήκοα αυτιά σε τμήμα της κοινωνίας, είναι όμως απροκάλυπτα δημοκοπική και ανεύθυνη πολιτική στάση. Ο κ. Τσίπρας φαίνεται να αγνοεί το δομικό χαρακτήρα της κρίσης και δεν έχει την αίσθηση του επείγοντος και της άμεσης απάντησης που πρέπει να συγκροτηθεί για να αναμορφωθεί η σχέση μας με το κράτος, για να πρυτανεύσουν άλλες προτεραιότητες στην αναπτυξιακή μας ανασυγκρότηση. Καταφεύγει στην ευκολία του λαϊκισμού αλλοιώνοντας το δημόσιο χαρακτήρα της πολιτικής επιχειρηματολογίας για να υπερασπισθεί εμμέσως τις στρεβλότητες που με συστηματικό τρόπο διαβρώνουν χρόνια τώρα την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Η απάντηση στον δημεγερτικό του λόγο πρέπει να είναι η άμεση ενεργοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών που θα αλλάξουν τη δομή της διοίκησης και θα επαναπροσδιορίσουν το αναπτυξιακό μας μοντέλο.
