(Μια κριτικη προσεγγιση στο
προεκλογικο, μεσεκλογικο και μετεκλογικο σκηνικο)
Αξίζει λοιπόν να περιγράψει κανείς, με την όποια πεπερασμένη ικανότητά του ως ενεργού, αλλά μέσου πολίτη, όσα διημείφθησαν το τελευταίο αυτό τετράμηνο.
Ο ξέπνοος δικομματισμός
Ψηφίστηκε λοιπόν το 2ο μνημόνιο εκείνο το Φλεβάρη μέσα σε οχλαγωγία και ένταση. Και ω του θαύματος, ήλθε η στιγμή της αποκάλυψης για τον πάλαι ποτέ κραταιό δικομματισμό: η παράλυση των κομματικών γραμμών και οι συνακόλουθες διαγραφές προοιώνιζαν την αποστροφή του λαού για τον αχαρακτήριστο βίο και πολιτεία των δύο κομμάτων εξουσίας.
Στο μεν ΠΑΣΟΚ εξανέστησαν διάφοροι δήθεν ή πράγματι αριστερόστροφοι, οι οποίοι βέβαια μέχρι τότε σιωπούσαν αναπαυόμενοι εν τοις κόλποις του θνήσκοντος Παπανδρεϊσμού, αλλά των οποίων η αριστεροφροσύνη ξεπετάχτηκε, όταν κατάλαβαν ότι στο (μικρό αλλά καθαρό) «όλον ΠΑΣΟΚ» του Βαγγέλη Βενιζέλου ήσαν προγραμμένοι.
Στη δε ΝΔ, η κατακραυγή του κόσμου δεν ήταν τόσο έντονη, αφού τουλάχιστον είχε εντοπίσει το πρόβλημα, αν και με μεγάλη καθυστέρηση, το 2009 ο Κ. Καραμανλής και είχε εισηγηθεί μερικά πρώτα μέτρα εξορθολογισμού έναντι των κραυγών «λεφτά υπάρχουν» του επελαύνοντος ΠΑΣΟΚ. Επίσης η ΝΔ είχε έγκαιρα διαγνώσει την πλήρη αναποτελεσματικότητα του 1ου μνημονίου, τουλάχιστον έτσι όπως το εφήρμοζε το ΠΑΣΟΚ, με οριζόντιες περικοπές επί δικαίων και αδίκων, χωρίς να θίγει τα ρετιρέ, χωρίς να προβαίνει σε αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας υπηρεσιών και ατόμων, με στόχο ανομολόγητο οι επιπτώσεις να μην βαρύνουν κύρια τους «μεγαλο-επιδοματούχους» ή τους εμφανώς ανεπαρκείς (ως προθάλαμο οριστικής απόλυσης). Τούτο βέβαια ήταν αναμενόμενο, αφού το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να θυσιάσει τις «ιερές αγελάδες» του, δηλαδή τα ρετιρέ του Δημοσίου (πχ εφοριακοί) ή των ΔΕΚΟ (ΔΕΗ κλπ), αφού έτσι θα αποξενωνόταν από τις πανίσχυρες «κλαδικές» του, οι οποίες έχουν κηρύξει απηνή πόλεμο σε κάθε έννοια εξωτερικής αξιολόγησης, η οποία θα ακύρωνε τη συν-διοίκηση που είχαν ατύπως, αλλά ουσιαστικώς επιβάλλει στην παραλυμένη από τον κομματισμό Δημόσια Διοίκηση.
Και όμως η ΝΔ είχε τελικώς μεγαλύτερες απώλειες από τη ψήφιση του 2ου μνημονίου. Πώς συνέβη αυτό? Πέρα από τις «τακτικίστικες» ερμηνείες (τα αρμόδια στελέχη δεν αντιλήφθησαν το μέγεθος του προβλήματος κλπ), η πολιτική ουσία είναι ότι η εμφάνιση στο προσκήνιο του τιτάνα της πολιτικής Καμμένου ως ανατέλλοντα αστέρα δε θα γινόταν πραγματικότητα, αν η ηγεσία του κόμματος είχε εγκαίρως διαγνώσει ότι, κάτω από το ήπια (?) αντι-μνημονιακό δικό της στυλ, σιγόβραζε μία «σούπα» - νεφέλωμα αντι-ευρωπαϊστών, συνωμοσιολόγων, γραφικών υπερ-δεξιών, κρυπτο-φασιζόντων και άλλων υπέροχων βλαστημάτων της προ-ιστορικής παλαιο-δεξιάς. Βέβαια, όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι (ορισμένοι εκ των οποίων δε θα χαρακτηρίζονταν και υποδείγματα ψυχικής ισορροπίας βρε αδελφέ!) δε θα γίνονταν νοματαίοι, αν δεν τους είχε δώσει το δικαίωμα η αλλοπρόσαλλη τακτική της ηγεσίας. Αν η ηγεσία είχε ξεκαθαρίσει εγκαίρως και σε όλους τους τόνους ότι συμφωνεί με πολλά σημεία του μνημονίου, αλλά διαφωνεί καθέτως με την εφαρμογή του μνημονίου από το ΠΑΣΟΚ (το οποίο, ας θυμηθούμε, αύξανε τους φόρους σε μία απέλπιδα προσπάθεια να χρηματοδοτήσει το σπάταλο κράτος και τις ασύδοτες πράσινες συντεχνίες) τότε τα πράγματα θα ήσαν αλλιώς: δε θα μπορούσε ο κ. Καμμένος και οι φίλοι του να το παίζουν αταλάντευτοι στην αρχική αντι-μνημονιακή γραμμή της ΝΔ, την οποία ανέτρεψε ο «οπορτουνιστής» και «κολοτούμπας» Σαμαράς.
Ας σταθούμε όμως και στο τελευταίο αυτό: γιατί ο Σαμαράς άλλαξε πρύμναν το φθινόπωρο του 2011 μετά τις αρχικές δημαγωγικές του κορώνες το 2010? Μήπως γιατί άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι οι Ευρωπαίοι άρχιζαν να χάνουν την υπομονή τους με την Ελλάδα με κίνδυνο την αποπομπή μας από το Ευρώ? Μη ξεχνούμε ότι ,αν οι εκλογές λάμβαναν χώρα το φθινόπωρο του 2011, η αυτοδυναμία για τη ΝΔ ήταν σχετικώς εφικτή. Δυστυχώς το κακό είχε ήδη γίνει και το «αυγό του φιδιού» είχε ήδη επωασθεί εντός της αστικής φιλο-ευρωπαϊκής παράταξης, που ίδρυσε ο Κων/νος Καραμανλής.
Με τη ΝΔ εκούσα άκουσα αταίριαστο συνεταίρο στην κυβέρνηση Παπαδήμου, η χώρα (και ο δικομματισμός) δεν είχε πια εναλλακτική. Η λύση εκτόνωσης έπρεπε να προέλθει εκτός του δικομματισμού και εκεί μας προέκυψε… το νέο «θείο βρέφος», ο Τσίπρας.
