Τώρα η ιστορία…
Η Ibtisam, η νύφη μου, ήταν από μια οικογένεια Παλαιστινίων που εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους και τη γη τους το 1948, όταν αδίκως εγκαταστάθηκε το ισραηλινό κράτος στην Παλαιστίνη, στα δικά μας σπίτια.
Τα μέλη της οικογένειάς της εγκαταστάθηκαν ως πρόσφυγες στο Ιράκ και συγκεκριμένα στη Βαγδάτη. Από τότε, παρά τις εναλλαγές των κυβερνήσεων, στο Ιράκ αντιμετώπιζαν σχεδόν φιλόξενα τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες μέχρι την εμφάνιση του Σαντάμ Χουσεΐν, τη δεκαετία του ’70, ο οποίος αποφάσισε να εκδώσει ταξιδιωτικά έγγραφα στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες ώστε να μπορούν να μετακινούνται και επιπροσθέτως τους δώρισε σπίτια και πολλές άλλες διευκολύνσεις που οι άλλες αραβικές χώρες δεν προσφέρουν στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες.
Από το 2003, με την άφιξη των κατσιαπλιάδων τους οποίους τα αμερικάνικα τανκ τους εγκατάστησαν στην κυβέρνηση του Ιράκ, αυτοί επέλεξαν ως πρώτη τους ενέργεια το διωγμό εναντίον των Παλαιστινίων. Τους εκδίωξαν από τα σπίτια τους και τους εκτόπισαν στην έρημο, στα σύνορα με την Ιορδανία και τη Συρία, όπου τους εγκατέλειψαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης χωρίς καμία βοήθεια, μέχρις που παρενέβησαν ανθρωπιστικά ορισμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής (Χιλή, Αργεντινή και Βραζιλία) και φιλοξένησαν ένα μεγάλο μέρος αυτών των Παλαιστίνιων προσφύγων (διώχθηκαν από την πατρίδα τους και εκδιώχτηκαν και από τη δεύτερη πατρίδα τους, το Ιράκ των αμερικανών κατακτητών).
Στην οικογένεια του αδελφού μου έλαχε η εκτόπιση στη Συρία και η «φιλοξενία» σε προσφυγικά στρατόπεδα Παλαιστινίων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Στο μεταξύ, τα ταξιδιωτικά έγγραφα που διέθετε η οικογένεια του αδελφού μου από την κυβέρνηση του Σαντάμ Χουσεΐν δεν έχουν ισχύ…
Τώρα… τέλος πάντων η ιστορία είναι κάπως περίπλοκη…
Επειδή ο αδελφός μου διέθετε Ιορδανικό διαβατήριο, και πριν το θάνατό του διαβατήριο της Παλαιστινιακής Αρχής, τα παιδιά του έχουν δύο υπηκοότητες (Παλαιστινιακή και Ιορδανική). Στη χήρα σύζυγό του, όμως -καθότι πρόσφυγας του 1948- μετά την κατοχή του Ιράκ και τα ταξιδιωτικά έγγραφα που δεν έχουν ισχύ, ΚΑΜΙΑ αραβική χώρα δεν της δίνει ταξιδιωτικό έγγραφο. Ούτε η Παλαιστινιακή Αρχή, μιας και πρέπει να έχει την έγκριση του ισραηλινού στρατού και φυσικά τίποτα δεν κινείται… Άλλωστε, όπως είναι «φυσικό», το Ισραήλ δεν θα επέτρεπε -με καμία ανθρωπιστική έκκληση- τη χορήγηση εγγράφων για την Παλαιστινιακή υπηκοότητα, δηλαδή την επιστροφή μιας Παλαιστίνιας.
Η δική μου ανησυχία αυξάνει καθημερινώς με τις εξελίξεις στη Συρία. Ανησυχία για τη νύφη μου και τα παιδιά του νεκρού αδελφού μου (5 παιδιά… το μεγαλύτερο 14 χρόνων)…
Είναι τρομακτικό να μην γνωρίζεις πώς να βοηθήσεις την οικογένειά σου… μόνο και μόνο γιατί κανένας δεν θέλει να σου δώσει ένα κομμάτι χαρτί που θα σου έδινε τη δυνατότητα να φύγεις…
Εσείς μαθαίνετε αυτή την ιστορία επειδή εγώ σας τη διηγούμαι…
Ξέρετε πόσες άλλες ιστορίες σαν αυτή, κι όχι μόνο, υπάρχουν;
Τον 21ο αιώνα, την εποχή της κοινωνίας της πληροφορίας, υπάρχουν άνθρωποι φυλακισμένοι σε στρατόπεδα ενός τετραγωνικού χιλιομέτρου ως «προστατευόμενοι πρόσφυγες του 1948» και δεν μπόρεσαν ποτέ να βγάλουν τη μύτη τους έξω από το στρατόπεδο γιατί τους στέρησαν τα δικά τους σπίτια, τη δική τους γη… αλλά και ένα χαρτί που γράφει πάνω το όνομά τους και το αποκαλούν ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ.
