Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας το 2017. Ο σημερινός ένοικος του Ελιζέ άλλωστε, βρίσκεται ήδη ενώπιον σφοδρής κοινωνικής αμφισβήτησης, πρωτόγνωρης για το ξεκινήμα της θητείας κάποιου στην Προεδρία της Δημοκρατίας, προδικάζοντας ουσιαστικά μια ακόμη πιο δύσκολη συνέχεια.
Με δεδομένες τις πολιτικές φιλοδοξίες της για το μέλλον, η Κριστίν Λαγκάρντ γνωρίζει ότι θα πρέπει να πετύχει εκεί όπου απέτυχε ο Ντομινίκ Στρος-Καν. Να καταφέρει δηλαδή να διαχειριστεί με αριστοτεχνικό τρόπο τη στρατηγική που ακολουθεί και θα ακολουθήσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους της ευρωζώνης, έτσι ώστε να πιστωθεί προσωπικά και η ίδια τον θετικό αντίκτυπο της εξόδου από το πρόβλημα.
Η Γαλλίδα, που ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Φρανσουά Φιγιόν, επί προεδρίας Νικολά Σαρκοζί, είχε βραβευτεί ως η καλύτερη ΥΠΟΙΚ της ευρωζώνης, και θεωρείται ότι «γνωρίζει» οικονομία και να διαβάζει σωστά τους αριθμούς, ξέρει πολύ καλά ότι το «legacy» που προσδοκά να τη συνοδεύσει στα χρόνια που έρχονται, περνά αναπόφευκτα μέσα από την Ελλάδα.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο άλλωστε παραμένει ο βασικός «παίκτης» στην ελληνική κρίση. Όχι μόνο επειδή είναι ο κεντρικός δανειστής της Αθήνας, αλλά και διότι λειτουργεί ουσιαστικά ως ο συντονιστής των άλλων δυο μερών της τρόικας, δηλαδή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Το ΔΝΤ φυσικά, αν και διεθνής οργανισμός, ελέγχεται παρασκηνιακά από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Που στην παρούσα χρονική συγκυρία, επιθυμούν να μην αφεθεί η Ελλάδα να καταρρεύσει, επειδή ανησυχούν ότι τα απόνερα θα συμπαρασύρουν ολόκληρη την ευρωζώνη, και θα αποτελέσουν την ταφόπλακα για τις προσδοκίες επανεκλογής του Μπαράκ Ομπάμα στην Προεδρία.
Στο πλαίσιο αυτό, η χθεσινή δήλωση της Κριστίν Λαγκάρντ ότι το ΔΝΤ δεν θα αποχωρήσει ποτέ από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα, έχει πολλαπλές και κυρίως «περίεργες» ερμηνείες. Αφενός είναι μήνυμα προς τις αγορές, επομένως και προς τους κερδοσκόπους, προκειμένου να σταματήσει η παραφιλολογία περί εγκατάλειψης της Αθήνας από το Ταμείο, αφετέρου όμως συνδέει εμμέσως τις εξελίξεις με την αποδοτικότητα των μέτρων.
Η Κριστίν Λαγκάρντ μίλησε συγκεκριμένα για τις μεταρρυθμίσεις και την πάταξη της φοροδιαφυγής. Οι πρώτες, είναι τουλάχιστον συζητήσιμες. Η δεύτερη, μοιάζει «χαμένη από χέρι», σύμφωνα με την ιστορική εμπειρία και την κουλτούρα… κουτοπονηριάς των Ελλήνων.
Επομένως; Η Κριστίν Λαγκάρντ συμπεριφέρθηκε απλώς ως… διπλωμάτης. Ξέρει ότι ο Λευκός Οίκος δεν θα εγκαταλείψει την Αθήνα. Δεν έχει λοιπόν κανέναν δισταγμό να επιχειρήσει να εντάξει τη φιγούρα της στο κάδρο της κοινής προσπάθειας για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Απ’ την άλλη, αφήνοντας αιχμές για… προαπαιτούμενα, διαμορφώνει την ατζέντα των επιχειρημάτων, με τα οποία θα παρουσιαστεί ενώπιον του διοικητικού συμβουλίου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, προκειμένου να ζητήσει την εκταμίευση των επόμενων δόσεων προς την Ελλάδα. Ή ακόμη και της επόμενης βοήθειας, στο πλαίσιο ενός Μνημονίου ΙΙΙ.
Να πάμε πιο μακριά τη σκέψη μας; Η Λαγκάρντ διαμορφώνει τους όρους αποχώρησής της από το Ταμείο, για να διεκδικήσει τα κλειδιά των Ηλυσίων Πεδίων, διασφαλίζοντας ότι κανείς δεν θα μπορεί να της επιρρίψει ευθύνες. Αντιθέτως, θα μπορεί η ίδια να μονολογεί… «εγώ τα είχα πει».
