Για την ακρίβεια, η απώλεια πολιτικής ταυτότητας. Η λαϊκή Δεξιά του Σαμαρά, η Σοσιαλδημοκρατία του Βενιζέλου και η κυβερνώσα Αριστερά του Κουβέλη είναι κάτι πιο πολύ από προφανές ότι έχουν οικιοθελώς μπει στο μίξερ του νεοφιλελεύθερου ρεαλισμού. Αυτός ο ρεαλισμός διά των εντολών της τρόικας των πιστωτών υπαγορεύει κινήσεις, αποφάσεις και επιλογές κονιορτοποιώντας την αξιοπιστία τους στο εσωτερικό. Απ’ όπου, βέβαια, αντλούν τη νομιμοποίηση της εξουσίας τους διά των ψήφων που έλαβαν στις εκλογές, προβάλλοντας κάτι (μια πολιτική ταυτότητα) το οποίο έχουν παραδώσει.
Μια δεύτερη εξίσου σημαντική αντίφαση έχει να κάνει με αυτήν καθ’ αυτήν την πολιτική που η συγκυβέρνηση καλείται να εκλαϊκεύσει και να προωθήσει. Πρόκειται για μια πολιτική που απαιτεί θυσίες χωρίς όρια και τέλος για παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ. Δηλαδή, για μια υπόθεση που ολοένα και πιο πολύ γίνεται φανερό ότι είναι χαμένη.
Συνοψίζοντας τα παραπάνω, μπορεί κάποιος να υποστηρίξει βάσιμα ότι έχουμε μια κυβέρνηση η οποία μόνο θεωρητικά καλύπτει το ευρύτερο πολιτικό φάσμα από τη λαϊκή Δεξιά μέχρι την Αριστερά. Κοιτώντας ωστόσο πιο προσεκτικά, κοινή είναι πια η διαπίστωση ότι πρόκειται για μια κυβέρνηση - υποχείριο των πιστωτών, η οποία μάλιστα προέκυψε μετά την εξαπάτηση του εκλογικού σώματος στις πρόσφατες εκλογές.
Ακόμη χειρότερα, αυτή η καιροσκοπική συνένωση εξουσίας καλεί τον κόσμο να υποταχθεί σε μια πολιτική για μια χαμένη υπόθεση. Γιατί η υπόθεση του ευρώ είναι για την Ελλάδα τουλάχιστον χαμένη υπόθεση, όσο συνεχίζεται η πολιτική της αφαίμαξης και του σπιράλ της ύφεσης.
Δεν απαιτούνται, λοιπόν, ιδιαίτερα χαρίσματα ανάλυσης για να προβλέψει κανείς τα αυτονόητα: Το κυβερνητικό συνονθύλευμα είναι καταδικασμένο να συντριβεί κάτω από το βάρος των ψεμάτων, της ανικανότητας και των αντιφάσεων που το συνθέτουν.
topontiki.gr
Μια δεύτερη εξίσου σημαντική αντίφαση έχει να κάνει με αυτήν καθ’ αυτήν την πολιτική που η συγκυβέρνηση καλείται να εκλαϊκεύσει και να προωθήσει. Πρόκειται για μια πολιτική που απαιτεί θυσίες χωρίς όρια και τέλος για παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ. Δηλαδή, για μια υπόθεση που ολοένα και πιο πολύ γίνεται φανερό ότι είναι χαμένη.
Συνοψίζοντας τα παραπάνω, μπορεί κάποιος να υποστηρίξει βάσιμα ότι έχουμε μια κυβέρνηση η οποία μόνο θεωρητικά καλύπτει το ευρύτερο πολιτικό φάσμα από τη λαϊκή Δεξιά μέχρι την Αριστερά. Κοιτώντας ωστόσο πιο προσεκτικά, κοινή είναι πια η διαπίστωση ότι πρόκειται για μια κυβέρνηση - υποχείριο των πιστωτών, η οποία μάλιστα προέκυψε μετά την εξαπάτηση του εκλογικού σώματος στις πρόσφατες εκλογές.
Ακόμη χειρότερα, αυτή η καιροσκοπική συνένωση εξουσίας καλεί τον κόσμο να υποταχθεί σε μια πολιτική για μια χαμένη υπόθεση. Γιατί η υπόθεση του ευρώ είναι για την Ελλάδα τουλάχιστον χαμένη υπόθεση, όσο συνεχίζεται η πολιτική της αφαίμαξης και του σπιράλ της ύφεσης.
Δεν απαιτούνται, λοιπόν, ιδιαίτερα χαρίσματα ανάλυσης για να προβλέψει κανείς τα αυτονόητα: Το κυβερνητικό συνονθύλευμα είναι καταδικασμένο να συντριβεί κάτω από το βάρος των ψεμάτων, της ανικανότητας και των αντιφάσεων που το συνθέτουν.
topontiki.gr
