Κοινώς, η ΔΗΜΑΡ δείχνει ότι έχει αποφασίσει τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση βρέξει - χιονίσει ή, εν πάση περιπτώσει, δεν θα αποχωρήσει πριν δώσει τις περισσότερες δυνατές ευκαιρίες στην προσπάθεια της «εθνικής ευθύνης».
Επιπλέον, το στοιχείο που προβάλλει έντονα το ηγετικό επιτελείο του κόμματος είναι ότι η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται σε πλήρη αντιστοιχία με την εντολή που έλαβε στην κάλπη, την «εντολή για λύση» κατά το προεκλογικό της σύνθημα. Επομένως, μπορεί τα ζητήματα να είναι «ακανθώδη», όπως είπε ο Φώτης Κουβέλης, ωστόσο για τη ΔΗΜΑΡ είναι ενδεχομένως ζήτημα συνέπειας και κατ’ επέκταση πολιτικής επιβίωσης το να παραμείνει στην κυβέρνηση.
Τα παραπάνω αποτυπώνονται χαρακτηριστικά και στο ύφος μιας αποστροφής του Σπύρου Λυκούδη στην εισήγησή του στην Κ.Ε. του κόμματος πριν από λίγες μέρες, όπου καταγράφεται η σκέψη ότι δεν υπάρχει επιστροφή: «Ετούτη τη φορά είναι αλλιώς: Διασχίζουμε τον Ρουβίκωνα της πραγματικότητας, θα βραχούμε, αλλά την ευκαιρία πρέπει να την κάνουμε δυνατότητα για την Αριστερά και τον τόπο μας».
Μία μέρα πριν από το ραντεβού της κυβερνητικής τριανδρίας στο Μαξίμου, τη Δευτέρα, ο Φώτης Κου-βέλης (με συνέντευξή του στο «Πρώτο Θέμα») δικαιολόγησε σημερινά ή μελλοντικά προβλήματα συνεννόησης των τριών, λέγοντας ότι «είναι λογικό να υπάρχουν σε μια συνεργατική κυβέρνηση» και συμπλήρωσε πως «προφανώς στην πορεία θα προκύψουν προβλήματα, αλλά αυτά δεν λείψανε και στις δήθεν πανίσχυρες μονοκομματικές κυβερνήσεις».
Σημείωσε δε επιπλέον ότι είναι «ακόμη νωρίς» να κριθεί το ζήτημα, αλλά διαβεβαίωσε με νόημα ότι η ΔΗΜΑΡ προσέρχεται σε αυτήν τη μεγάλη προσπάθεια «με καθαρά χαρτιά και χωρίς δεύτερες σκέψεις». «Νομίζω», πρόσθεσε, «ότι αυτόν τον σταθεροποιητικό της ρόλο τής τον αναγνωρίζουν οι πολίτες».
Η τελευταία αυτή αναφορά παραπέμπει στην εκτίμηση των κορυφαίων στελεχών της ΔΗΜΑΡ ότι, αν αποχωρήσει, θα αρχίσει να ξηλώνεται το κυβερνητικό «πουλόβερ» κι εκεί πια διακυβεύεται η παραμονή της χώρας στο ευρώ. Ο Κουβέλης πλέον επισημαίνει ότι, μιλώντας προεκλογικά για σταδιακή απαγκίστρωση, «επειδή δεν μας αρέσει να κοροϊδεύουμε τους πολίτες, τονίζαμε το “σταδιακή”».
Ο «αποτροπιασμός»
Με βάση όλα τα παραπάνω, λοιπόν, είναι κρίσιμης σημασίας η απάντηση της ΔΗΜΑΡ στο ερώτημα αν μεταξύ των σκληρών μέτρων που καταρτίζονται από το υπουργείο Οικονομικών (όπου από τα 11,5 δισ. τα 5 ή 6 δισ. σχεδιάζεται να σαρωθούν από τις τσέπες των εργαζομένων) θα επικρατήσει στο ζύγι ο «αποτροπιασμός» για τα μέτρα ή το στοιχείο της «εθνικής ευθύνης».
Διότι μπορεί ο Κουβέλης να δηλώνει με κάθε ευκαιρία πως η ΔΗΜΑΡ θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να μην υπάρξουν οριζόντια μέτρα ή «οριζόντιες εφαρμογές», να μην επέλθουν απολύσεις στο Δημόσιο κ.λπ. και γενικώς να καταθέτει εν είδει πίεσης – και όσο πιο κόσμια γίνεται – τις ενστάσεις της και τις διαφοροποιήσεις της για επιμέρους ζητήματα ή για τον γενικό προσανατολισμό στην κατεύθυνση της εφαρμογής των σκληρών μέτρων άμεσα (σε συντονισμό και με τον Βενιζέλο), ωστόσο πέραν αυτού δεν φαίνεται ούτε να εισακούεται ούτε να επιμένει.
Αυτό πάντως εξηγείται, δεδομένου ότι ανεπισήμως υπάρχει η παραδοχή πως είναι περιορισμένες οι δυνατότητες εναλλακτικών λύσεων και το ζητούμενο είναι να διασωθούν τα χαμηλά εισοδήματα και συντάξεις.
Όμως, ανεργία, φοροεπιδρομές, περικοπές σε μισθούς, επιδόματα, συντάξεις, καθώς και στην ασφάλιση και την υγεία - πρόνοια, στην παιδεία κ.λπ., αλλά και η σαρωτική ακρίβεια έχουν ήδη αδειάσει τα πορτοφόλια των ασθενέστερων, οδηγώντας τους στην απελπισία. Επιπλέον, αυτή είναι η κατεύθυνση που θα ακολουθηθεί με μεγαλύτερη ένταση στη συνέχεια, επενεργώντας τελικά οριζοντίως, ακόμη κι αν κάποιες περικοπές (π.χ. 13ος και 14ος μισθός) τελικώς αποσοβηθούν.
Με άλλα λόγια, η προεκλογική εξαγγελία για σταδιακή απαγκίστρωση στη βάση της διαπίστωσης ότι το πρόγραμμα των μνημονίων «δεν βγαίνει» και η μετεκλογική υπόσχεση για προοδευτικές «πινελιές» και άσκηση πίεσης για εξεύρεση καταλυτικών και «θαυματουργών» ισοδύναμων μέτρων αρχίζουν και ξεθωριάζουν υπό το βάρος των σκληρών μέτρων που καταρτίζονται από το οικονομικό επιτελείο κάτω από το άγρυπνο βλέμμα Στουρνάρα - τρόικας.
Πλέον η ΔΗΜΑΡ είναι αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα της διακυβέρνησης, στην οποία κάθε τόσο την... «καλωσορίζει» ο Βενιζέλος. Αλλά, παρά την τρέχουσα διαφοροποίησή της, είτε για λόγους πίεσης είτε για λόγους επικοινωνιακούς, φαίνεται να έχει απαντήσει στο παραπάνω ερώτημα και να επιστρέφει στο αρχικό μοτίβο «σκληρά τα μέτρα, αλλά αναγκαία», επισείοντας τον φόβο της χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ. Όπως ακριβώς και οι άλλοι δύο κυβερνητικοί εταίροι της...
topontiki.gr
Επιπλέον, το στοιχείο που προβάλλει έντονα το ηγετικό επιτελείο του κόμματος είναι ότι η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται σε πλήρη αντιστοιχία με την εντολή που έλαβε στην κάλπη, την «εντολή για λύση» κατά το προεκλογικό της σύνθημα. Επομένως, μπορεί τα ζητήματα να είναι «ακανθώδη», όπως είπε ο Φώτης Κουβέλης, ωστόσο για τη ΔΗΜΑΡ είναι ενδεχομένως ζήτημα συνέπειας και κατ’ επέκταση πολιτικής επιβίωσης το να παραμείνει στην κυβέρνηση.
Τα παραπάνω αποτυπώνονται χαρακτηριστικά και στο ύφος μιας αποστροφής του Σπύρου Λυκούδη στην εισήγησή του στην Κ.Ε. του κόμματος πριν από λίγες μέρες, όπου καταγράφεται η σκέψη ότι δεν υπάρχει επιστροφή: «Ετούτη τη φορά είναι αλλιώς: Διασχίζουμε τον Ρουβίκωνα της πραγματικότητας, θα βραχούμε, αλλά την ευκαιρία πρέπει να την κάνουμε δυνατότητα για την Αριστερά και τον τόπο μας».
Μία μέρα πριν από το ραντεβού της κυβερνητικής τριανδρίας στο Μαξίμου, τη Δευτέρα, ο Φώτης Κου-βέλης (με συνέντευξή του στο «Πρώτο Θέμα») δικαιολόγησε σημερινά ή μελλοντικά προβλήματα συνεννόησης των τριών, λέγοντας ότι «είναι λογικό να υπάρχουν σε μια συνεργατική κυβέρνηση» και συμπλήρωσε πως «προφανώς στην πορεία θα προκύψουν προβλήματα, αλλά αυτά δεν λείψανε και στις δήθεν πανίσχυρες μονοκομματικές κυβερνήσεις».
Σημείωσε δε επιπλέον ότι είναι «ακόμη νωρίς» να κριθεί το ζήτημα, αλλά διαβεβαίωσε με νόημα ότι η ΔΗΜΑΡ προσέρχεται σε αυτήν τη μεγάλη προσπάθεια «με καθαρά χαρτιά και χωρίς δεύτερες σκέψεις». «Νομίζω», πρόσθεσε, «ότι αυτόν τον σταθεροποιητικό της ρόλο τής τον αναγνωρίζουν οι πολίτες».
Η τελευταία αυτή αναφορά παραπέμπει στην εκτίμηση των κορυφαίων στελεχών της ΔΗΜΑΡ ότι, αν αποχωρήσει, θα αρχίσει να ξηλώνεται το κυβερνητικό «πουλόβερ» κι εκεί πια διακυβεύεται η παραμονή της χώρας στο ευρώ. Ο Κουβέλης πλέον επισημαίνει ότι, μιλώντας προεκλογικά για σταδιακή απαγκίστρωση, «επειδή δεν μας αρέσει να κοροϊδεύουμε τους πολίτες, τονίζαμε το “σταδιακή”».
Ο «αποτροπιασμός»
Με βάση όλα τα παραπάνω, λοιπόν, είναι κρίσιμης σημασίας η απάντηση της ΔΗΜΑΡ στο ερώτημα αν μεταξύ των σκληρών μέτρων που καταρτίζονται από το υπουργείο Οικονομικών (όπου από τα 11,5 δισ. τα 5 ή 6 δισ. σχεδιάζεται να σαρωθούν από τις τσέπες των εργαζομένων) θα επικρατήσει στο ζύγι ο «αποτροπιασμός» για τα μέτρα ή το στοιχείο της «εθνικής ευθύνης».
Διότι μπορεί ο Κουβέλης να δηλώνει με κάθε ευκαιρία πως η ΔΗΜΑΡ θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να μην υπάρξουν οριζόντια μέτρα ή «οριζόντιες εφαρμογές», να μην επέλθουν απολύσεις στο Δημόσιο κ.λπ. και γενικώς να καταθέτει εν είδει πίεσης – και όσο πιο κόσμια γίνεται – τις ενστάσεις της και τις διαφοροποιήσεις της για επιμέρους ζητήματα ή για τον γενικό προσανατολισμό στην κατεύθυνση της εφαρμογής των σκληρών μέτρων άμεσα (σε συντονισμό και με τον Βενιζέλο), ωστόσο πέραν αυτού δεν φαίνεται ούτε να εισακούεται ούτε να επιμένει.
Αυτό πάντως εξηγείται, δεδομένου ότι ανεπισήμως υπάρχει η παραδοχή πως είναι περιορισμένες οι δυνατότητες εναλλακτικών λύσεων και το ζητούμενο είναι να διασωθούν τα χαμηλά εισοδήματα και συντάξεις.
Όμως, ανεργία, φοροεπιδρομές, περικοπές σε μισθούς, επιδόματα, συντάξεις, καθώς και στην ασφάλιση και την υγεία - πρόνοια, στην παιδεία κ.λπ., αλλά και η σαρωτική ακρίβεια έχουν ήδη αδειάσει τα πορτοφόλια των ασθενέστερων, οδηγώντας τους στην απελπισία. Επιπλέον, αυτή είναι η κατεύθυνση που θα ακολουθηθεί με μεγαλύτερη ένταση στη συνέχεια, επενεργώντας τελικά οριζοντίως, ακόμη κι αν κάποιες περικοπές (π.χ. 13ος και 14ος μισθός) τελικώς αποσοβηθούν.
Με άλλα λόγια, η προεκλογική εξαγγελία για σταδιακή απαγκίστρωση στη βάση της διαπίστωσης ότι το πρόγραμμα των μνημονίων «δεν βγαίνει» και η μετεκλογική υπόσχεση για προοδευτικές «πινελιές» και άσκηση πίεσης για εξεύρεση καταλυτικών και «θαυματουργών» ισοδύναμων μέτρων αρχίζουν και ξεθωριάζουν υπό το βάρος των σκληρών μέτρων που καταρτίζονται από το οικονομικό επιτελείο κάτω από το άγρυπνο βλέμμα Στουρνάρα - τρόικας.
Πλέον η ΔΗΜΑΡ είναι αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα της διακυβέρνησης, στην οποία κάθε τόσο την... «καλωσορίζει» ο Βενιζέλος. Αλλά, παρά την τρέχουσα διαφοροποίησή της, είτε για λόγους πίεσης είτε για λόγους επικοινωνιακούς, φαίνεται να έχει απαντήσει στο παραπάνω ερώτημα και να επιστρέφει στο αρχικό μοτίβο «σκληρά τα μέτρα, αλλά αναγκαία», επισείοντας τον φόβο της χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ. Όπως ακριβώς και οι άλλοι δύο κυβερνητικοί εταίροι της...
