Μιλούν, βέβαια, για τους αγώνες του 2024 ή του 2028. Κάπου επτά δεκαετίες μετά τους ιστορικούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης του 1956, που συνέπεσαν και με το μεγάλο μεταναστευτικό κύμα των Ελλήνων μεταναστών.
Εκείνος που ενθουσιάστηκε πρώτος και εξέφρασε σοβαρά την ιδέα η Μελβούρνη να γίνει ξανά το κέντρο του κόσμου για δύο εβδομάδες, το λιγότερο, είναι ο πρώην άρχων των μεγάλων συμβάντων της Μελβούρνης και πρώην δήμαρχος Ρον Γουόκερ.
Πρώτα θα πει ότι «είμαστε σχεδόν έτοιμοι» και για να κλείσει τον κύκλο των αμφιβολιών των αμφισβητιών, θα προσθέσει «και αν δεν είμαστε έχουμε όλο τον καιρό μπροστά μας να ετοιμαστούμε».
Όταν το 1990, τους πήρε η Ατλάντα, οι φίλοι του θα πουν ότι «πληγώθηκε βαθειά».
Θα πει χαρακτηριστικά: «Είχαμε μια ευκαιρία την οποία χάσαμε, μάθαμε όμως πολλά και αυτό μας βοήθησε στο να κερδίσουμε την υποψηφιότητα στους Κοινοπολιτειακούς Αγώνες, ξεκινώντας από ένα προσωπικό τεσσάρων ατόμων και φθάνοντας στα χίλια, δουλεύοντας δίπλα-δίπλα με όλους αυτούς τους εκπληκτικούς ανθρώπους».
Σήμερα που οι Ολυμπιακοί του Λονδίνου τού ξύπνησαν το παλιό, ανεκπλήρωτο πάθος για τους Ολυμπιακούς της Μελβούρνης, προσπαθεί να μεταδώσει τον ενθουσιασμό του και στους άλλους που έχουν λόγο και αποφασιστικό ρόλο σ' αυτό.
Εκείνον που κέρδισε από την αρχή είναι ο σημερινός δήμαρχος της πόλης, ο Ρόμπερτ Ντόιλ τον οποίο ακούμε να λέει με ενθουσιασμό που θυμίζει Γουόκερ: «Κάνετε μεγάλα όνειρα. Είμαστε η πρωτεύουσα του αθλητισμού, όχι μόνο της Αυστραλίας, αλλά του κόσμου ολόκληρου.
Τα οφέλη που θα αποκομίσουμε είναι πολύ μεγαλύτερα από το κόστος».
Την ιδέα υποστηρίζει και ο σημερινός γενικός διευθυντής του Παγκόσμιου Κυπέλλου Κρίκετ που θα γίνει το 2015 στη Μελβούρνη, Τζον Χάρντεν, τονίζοντας ότι η Μελβούρνη έχει πολλές πιθανότητες να κερδίσει την υποψηφιότητα των Ολυμπιακών Αγώνων, δεδομένου ότι έχει τις κατάλληλες υποδομές.
Ο Μπρένταν ΜακΛέμεντς, εντούτοις, πρόεδρος της Επιτροπής Μεγάλων Διοργανώσεων στη Μελβούρνη, θα πει: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε τους κατάλληλους χώρους, την τεχνογνωσία και τις ικανότητες. Υπάρχουν όμως και άλλοι παράγοντες που μετράνε, όπως για παράδειγμα, το διεθνές ημερολόγιο συμβάντων, καθώς και ποιες άλλες πόλεις θα βάλουν υποψηφιότητα».
Οι αντιρρησίες θα πούνε ότι η Μελβούρνη δεν πρόκειται να τους πάρει γιατί ήδη τους φιλοξένησε το 1956 και το Σίδνεϊ το 2000.
ΑΠΕ-ΜΠΕ
