Τα λεγόμενα του Σίμον Πέρες σε βαρυσήμαντη συνέντευξη που έδωσε στον τηλεοπτικό σταθμό «MEGA» είχαν έντονο άρωμα παγκοσμιοποίησης: «Όλες οι χώρες αλλάζουν διότι άλλαξε ο κόσμος. Κανείς δεν έχει επιλογή. Είτε θα περάσει στη σύγχρονη εποχή ή θα μείνει πίσω, φτωχός και ασήμαντος. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι κυβερνήσεις δεν ελέγχουν τις οικονομίες τους. Ισχύει για την Ελλάδα, ισχύει για το Ισραήλ, ισχύει για την Ιταλία, την Ισπανία και όλους. Αντί για εθνική οικονομία έχουμε παγκόσμια οικονομία. Καμία χώρα δεν μπορεί να γλυτώσει από τις επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομίας. Και καμία χώρα δεν μπορεί να ελέγξει την παγκόσμια οικονομία. Έχουμε παγκόσμια οικονομία χωρίς παγκόσμια κυβέρνηση και εθνικές κυβερνήσεις χωρίς έλεγχο των οικονομιών τους.»
Τι παραπάνω θέλουμε ν’ ακούσουμε; Εν ολίγοις ο Πρόεδρος του Ισραήλ φωτογράφισε την ανάγκη δημιουργίας παγκόσμιου κέντρου αποφάσεων, αφού οι εθνικές κυβερνήσεις δεν ελέγχουν πια τις οικονομίες τους. Μάλιστα όποιος αντισταθεί στις αλλαγές θα μείνει φτωχός, εκτιμά ο Πέρεζ. Δεν είναι όμως το Ισραήλ που οργανώνει το συγκεντρωτισμό πλούτου και εξουσιών. Στη συνέντευξη γίνεται απλά ανακοίνωση του σχεδίου της παγκόσμιας διαπλοκής των μεγάλο-ιδιωτών και όχι μόνο. Απλά κάποιες χώρες θεωρούν ότι θα τους δοθεί εξέχοντας ρόλος την επομένη μέρα.
Η κακή πλευρά της παγκοσμιοποίησης, η οποία υπερίσχυσε των όποιων φιλοδοξιών για αγνή συναδέλφωση των λαών, μπορεί να αντιμετωπιστεί, όπως είχαμε γράψει, μόνο με πολυδιάστατη πολιτική μεταξύ κρατών, των οποίων τα συμφέροντα τέμνονται. «Δεν είμαστε πολύ μεγάλες χώρες αλλά, έχουμε μακρά ιστορία και πρέπει να συνεργαστούμε. Το μέγεθος μιας χώρας σήμερα δεν έχει να κάνει με τη γεωγραφία της αλλά, με την επιστημονική πρόοδο», δήλωσε ο Πέρεζ υπογραμμίζοντας πιο κάτω: «Το έδαφος είναι έτοιμο. Εσείς το επιθυμείτε, οι Κύπριοι το επιθυμούν και εμείς το επιθυμούμε. (…) Η Ελλάδα και η Κύπρος είναι μέλη της ΕΕ.»
Το Τελ Αβίβ δεν παρουσιάζεται διόλου αντίθετο στην προοπτική συνεργασίας σε ό,τι αφορά την ενέργεια, μιας και η γεωγραφική θέση της Ελλάδας, ισχυρό χαρτί στις διαπραγματεύσεις με τα όποια κέντρα εξουσίας, επιτρέπει την μεταφορά ενεργειακών πόρων στην υπόλοιπη Ευρώπη, κάτι που μόνο κέρδη θα επιφέρει στις δύο χώρες. Ωστόσο η Αθήνα δεν πρέπει να μείνει μόνο στη συνεργασία με Ισραήλ και Η.Π.Α., αλλά να φέρει Ρωσία και Κίνα στο «παιχνίδι» των ενεργειακών επενδύσεων, προκειμένου να μην καταλήξει εξαρτημένη σε μονοδιάστατες πολιτικές, οι οποίες βάσει ιστορικής εμπειρίας οδηγούν εν τέλει σε απώλειες.
Βρισκόμαστε σε μεταβατική περίοδο και στην περιοχή μας προωθείται από την Δύση η δημιουργία της Εύρω-Μεσογειακής Ένωσης, «σπρώχνοντας» όλο και περισσότερες χώρες στην διοικητική ένωση του πλανήτη που θα επακολουθήσει. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση το εμπόδιο της Ρωσίας -και κατά δεύτερο λόγο της Κίνας- αποτελεί πονοκέφαλο για τις Η.Π.Α. και το ΝΑΤΟ που δεν επιθυμούν τη λύση του Συριακού μέσω συνομιλίας με την άλλη πλευρά και αυτό φάνηκε με την παραίτηση του Κόφι Ανάν. Πέραν τούτου υπάρχει και το θέμά με το Ιράν. Η Τεχεράνη, υποστηριζόμενη από τη Μόσχα, δυσκολεύει τα γεωστρατηγικά σχέδια Ισραήλ και Δύσης και «εάν τα μη στρατιωτικά μέσα δεν επαρκέσουν υπάρχουν και άλλες επιλογές στο τραπέζι», θύμισε σε όλους μας ο Σίμον Πέρεζ.
Τα πάντα έχουν δρομολογηθεί. Μένει να δούμε με ποιον τρόπο θα επιχειρηθεί να εφαρμοστούν…
