Το έγκλημα που συνέβη στην Πάρο προ ημερών ήταν ένα περιστατικό...
επίδειξης ακραιφνούς βίας. Εκ πρώτης μάλιστα όψεως δεν ενέχει τίποτα το πρωτότυπο. Μια νεαρή, έφηβη κοπέλα έπεσε θύμα της επίθεσης ενός νεαρού ατόμου.
Εγκλήματα τέτοιου είδους συνέβαιναν και παλαιότερα, συμβαίνουν και, δυστυχώς, θα συμβαίνουν, όσο η ανθρώπινη φύση αναζητά με τρόπο ανορθόδοξο την ικανοποίηση αναγκών και την εκτόνωση ορμών. Το γεγονός μάλιστα ότι ο θύτης ήταν αλλοδαπός, όσο και αν τονίζεται από τα Μέσα ενημέρωσης και κάποιες συγκεκριμένες πολιτικές παρατάξεις, για τους δικούς τους λόγους(!), δε σημαίνει ότι δε θα μπορούσε να είναι και ΄Ελληνας και μάλιστα κάποιο ευυπόληπτο μέλος της κοινωνίας...
Μάλιστα, επιθέσεις με υλικό η σεξουαλικό κίνητρο σημειώνονται καθημερινά και από ΄Ελληνες, ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης και οικογενειακής προέλευσης... Υπάρχει, ωστόσο, μια άλλη πτυχή στην οποία πιστεύω δε δόθηκε ιδιαίτερη βαρύτητα και θα έπρεπε να μας προβληματίσει....Το γεγονός συνέβη σε μια πολυσύχναστη παραλία, χρονική στιγμή κατά την οποία απολάμβανε το μπάνιο του εκεί πολύς κόσμος, ενώ δίπλα υπάρχουν καταστήματα και τουριστικές επιχειρήσεις... Κοντά δε στο σημείο ήταν και η οικογένεια της άτυχης Μυρτώς...Το "θρίλερ" έχει και συνέχεια...
Η κοπέλα, όπως παραδέχτηκε και ο δράστης, ούρλιαζε, αντιστάθηκε, φώναζε....αλλά κανένα αυτί δεν ίδρωσε ούτε άκουσε.... Τι έγινε ρε παιδιά; Από πότε είμαστε τόσο κοντά σα σώματα, αλλά τόσο μακριά στην ψυχή...; Από πότε η κραυγή "βοήθεια" έχασε τα ντεσιμπέλ της και έγινε ένας απλός ψίθυρος καταδικασμένος να σβήνει προτού ακουστεί....; Από πότε ο νους και η ψυχή μας απορροφήθηκαν από τις έγνοιες τόσο, που δεν έχουν πια ούτε λίγα τετραγωνικά εκατοστά χώρο για τον άλλο...; Από πότε υψώσαμε τείχη, τόσο ψηλά, που έκρυψαν τον ήλιο και μαζί με αυτόν τη ζεστασιά της παρουσίας του άλλου; Από πότε το "τι κάνεις;" έγινε μια κουβέντα κενή περιεχόμενου, κάτι σαν το "γεια", το οποίο τείνει και αυτό να εκλείψει, ειδικά στις μεγαλουπόλεις....Και μάλιστα το όλο ζήτημα έχει και μια άλλη πλευρά...
Οι αρχές έκαναν λόγο πρώτα για ατύχημα...όχι για το ότι δεν υπήρχαν βάσιμες υποψίες για εγκληματική ενέργεια αλλά...για να μην πληγεί ο τουρισμός του νησιού.... Κοινώς, π ά ν ω α π' ό λ α η "κ ο ν ό μ α"...Και φυσικά εν μέρει να το συμμεριστώ εν καιρώ κρίσης...αλλά φτάσαμε εκεί πλέον...; Η επιδίωξη της τουριστικής κίνησης να στέκεται πάνω από τη σωματική και ψυχική υγεία, αλλά και τη ζωή ενός δεκαπεντάχρονου "λουλουδιού", που θα μπορούσε να είναι η αδελφή, η ξαδέλφη, η φίλη, η κόρη μας; Δεν μπορώ να το "κυκλοφορήσω".... Ειλικρινά, όλο και συχνότερα πλέον θλίβομαι για το κατάντημα μας ως κοινωνία... Και αυτό το κατάντημα δεν είναι μόνο οικονομικό...ούτε φυσικά μόνο ελληνικό...Είναι η θ ι κ ό... Η οικονομική κρίση μάλιστα είναι το εμφανές αποτέλεσμα μιας χρόνιας καθοδικής πορείας...Μιας έκπτωσης του ίδιου του ανθρώπου....Μιας απομάκρυνσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο...
Κατά βάθος εκείνος που φεύγει από το διπλανό του, έχει προηγουμένως φύγει μακριά από τον εαυτό του και δεν το έχει αντιληφθεί... Μάλιστα, είναι τραγικό πρόσωπο, διότι έχει την ψευδαίσθηση ότι έτσι υπηρετεί καλύτερα τον εαυτό του και τα συμφέροντά του...΄Ισως μάλιστα αυτό ξεκινά για όλους μας από πολύ νωρίς, απ' το ίδιο μας το σπίτι...Χωρίς να το συνειδητοποιούν και οι ίδιοι, οι γονείς μας, για να μας βοηθήσουν να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές, μας διδάσκουν να "κοιτάμε τη δουλειά μας"..."Διάβασες για αύριο;".."κοίτα τα μαθήματά σου..." είναι φράσεις που όλοι ακούσαμε στα μικράτα μας...Αλλά και φίλοι μας τα ίδια μας λένε σαν μεγαλώνουμε..."Μην ασχολείσαι...Κοίτα τη δουλειά σου...Πάμε να φύγουμε μη βρούμε κανένα μπελά..."
Αυτά έχουν ως απόρροια, βοηθούσης πλέον και της κατήφειας που έχει επιφέρει η κρίση, να διαμορφώνεται ένα μοντέλο ανθρώπου τόσο μονοδιάστατο και ατομοκεντρικό, που όχι μόνο θα αδιαφορήσει απέναντι στις φωνές της Μυρτώς αλλά, ενδεχομένως, αν δεν υπάρχουν και κάποιες ισχυρές ηθικές αντιστάσεις, θα στραφεί το ίδιο στη βία προκειμένου να υπερισχύσει και να κρατήσει αλώβητη την επικράτειά του... Αλλαγή πλεύσης γενικότερα λοιπόν...είναι το μήνυμα στο οποίο πρέπει να οδηγηθούμε επαγωγικά...Τσιτάτα του τύπου "έλεγχος της λαθρομετανάστευσης", "περισσότερη αστυνόμευση...", "αυστηρές ποινές στους δράστες", "μεγαλύτερη προσοχή στα παιδιά..." είναι παυσίπονα στον καρκίνο...
Για ακόμη μια φορά "μερικοποιούν" το πρόβλημα, ρίχνουν στάχτη στα μάτια και στοχεύουν το αποτέλεσμα και όχι τη ρίζα του πραγματικού προβλήματος... Οι σωστές φράσεις είναι "είσαι καλά;"..."Πώς περνάς;" "Μπορώ να κάνω κάτι για σένα;" "Μη φοβάσαι το σκοτάδι, γιατί εγώ είμαι κερί αλλά αν χρειαστεί θα γίνω φάρος για σένα..." Και ας μάθουμε επιτέλους να χαμογελάμε... Είναι μεταδοτικό...Ας μάθουμε πιο εύκολα να δίνουμε τα χέρια...να χαρίζουμε μια αγκαλιά...να χτυπάμε τον ώμο....Αυτό είναι ζωή...Ζωή σημαίνει αντίσταση ενάντια σε όλα εκείνα που προσπαθούν να με μικρύνουν ως άνθρωπο...όλα εκείνα που προσπαθούν να με κάνουν να ξεχάσω "το μεγαλείο του να είσαι άνθρωπος"...όλα εκείνα που προσπαθούν να μου καλλιεργήσουν φόβο, μιζέρια, μικρόνοια, χαμέρπεια...
Η Μυρτώ, μια δεκαπεντάχρονη ηλιαχτίδα αυτού του κόσμου, που γράφοντας αυτές τις γραμμές νιώθω να γεννηθήκαμε και να μεγαλώσαμε μαζί...αυτή τη στιγμή χαροπαλεύει γιατί εμείς είχαμε άλλα σοβαρότερα να κάνουμε την ώρα εκείνη... Να απολαύσουμε το "φραπεδάκι", το "μπανάκι", το "παρεάκι", το "καμάκι", χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι όλα αυτά κάνουν τον άνθρωπο "ανθρωπάκο"...Ας είναι το τελευταίο τέτοιο περιστατικό και της εύχομαι να ξεπεράσει γρήγορα τα σωματικά και, κυρίως, τα ψυχικά τραύματα - αν είναι δυνατό - αυτής της επίθεσης...΄Οσο για εμάς, ας μάθουμε να πολεμάμε τα ελαττώματά μας και ας βοηθήσουμε και τους άλλους να πράξουν το ίδιο...Λιγότερος εγωισμός και "εγωτισμός" ίσως να είναι τελικά το ζητούμενο....ώστε την επόμενη φορά, "όταν θα φωνάξει η Μυρτώ" να είμαστε "εκεί"...
