Η διαμαρτυρία, η περιγραφή της κατάστασης, η κριτική στους άλλους, η παλαιοκομματική πολιτική συνταγή με ακατάλληλα πολιτικά υλικά, το κάψιμο της βουλής και το ξύλο στους πολιτικούς, το άραγμα στο καναπέ, η τρόικα, μία νέα πολιτική;
Καταρχάς πέρα από την τεχνητή κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και της εξουσίας των Αγορών, που επηρεάζει όλες τις χώρες, η Κρίση, ιδιαίτερα για τη δική μας χώρα, είναι κατά βάσει θεσμική, με ρίζες απλωμένες και σε άλλα επίπεδα (αυτοτροφοδοτούμενος φαύλος κύκλος ) σε βάθος χρόνου.
Άρα το πρόβλημα πρέπει να επικεντρωθεί στους θεσμούς της Δημοκρατίας και στην εφαρμογή τους - πολιτικό το πρόβλημα. Κατά δεύτερον και εξίσου σημαντική με την πρώτη διαπίστωση, αφ΄ όσον η κρίση είναι πολιτική, πρέπει να εστιασθεί σε μία αρχή: όταν γνωρίζεις την αιτία, ή τις αιτίες σ΄ ένα πρόβλημα έχεις τη μισή λύση του προβλήματος. Η άλλη μισή ανήκει στο σχεδιασμό και στην οργάνωση.
Μερικοί υποστηρίζουν, συνειδητά, ή παραπλανητικά, ότι η κρίση είναι η συσσώρευση χρέους, δίνοντας διαστάσεις οικονομικές με περαιτέρω αναλύσεις περί ανάπτυξης, παραγωγικότητας, επιχειρηματικότητας, κ.λ. Αν πράγματι, η ελληνική κρίση ήταν μόνο το χρέος ( αιτία ), σε τυχόν υποθετικό μηδενισμό του χρέους οι θεσμοί – τα στηρίγματα της Δημοκρατίας μας δεν θα άφηναν στη συνέχεια περιθώρια για νέα κρίση. Ακόμη και εκείνοι, που θέτουν ως βασική αιτία την οικονομική κρίση και η παραπάνω υποθετική λύση πραγματοποιηθεί, καταλήγουν και αυτοί, στο ίδιο συμπέρασμα, ότι, από την επαύριον το χρέος θα τρέχει πάλι αρνητικά.
Άρα το πρόβλημα, κατά ανάγκη, εστιάζεται στους θεσμούς του συστήματος, που το ίδιο δημιούργησε. Αυτοί και γεννούν και αναπαράγουν την κρίση – το πρόβλημα. Αυτοί είναι τα στηρίγματα της Δημοκρατίας σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία.
Σχηματικά, οι σημερινοί θεσμοί, που δεν ανταποκρίνονται, θυμίζουν «διάτρητο τσουβάλι» που «έχει τρυπηθεί» από τους «ποντικούς, φύλακες» του συστήματος εξουσίας και το «περιεχόμενο» έχει περιέλθει σ΄ αυτούς. Ό,τι και να ριχθεί στο εσωτερικό του, για να αντισταθμίσει την κατάσταση, αυτό θα χαθεί. Οι ¨φύλακες¨ ελέγχουν με σχετική ευκολία περιεχόμενο και αλλαγή. Άρα οι υπάρχοντες θεσμοί, είναι προσαρμοσμένοι στο σημερινό σύστημα εξουσίας, να επιβιώνουν, να ελέγχουν και να ιδιοποιούνται τα πάντα.
Σύμφωνα με την προαναφερόμενη αρχή, «όταν γνωρίζεις τις αιτίες του προβλήματος, έχεις και τη μισή λύση», οι διάτρητοι, διαβρωμένοι και αναποτελεσματικοί θεσμοί ( αιτίες και κακοδαιμονία) επιβάλλεται να αλλάξουν, να βελτιωθούν και να ενισχυθούν. Το πρόβλημα βρίσκεται εδώ.
Για κάποιους πολιτικάντηδες σταματάει εδώ το πρόβλημα. Περιγράφουν την κρίση, βαπτίζουν κρίση το αποτέλεσμα της κρίσης, όχι τα γενεσιουργικά αίτια, θεωρούν το συντεχνιακό συμφέρον υπεράνω οποιασδήποτε σκέψης και λογικής, θέτουν διπολικά διλλήματα και συνθήματα παραπλανητικά, κάνουν σημαία τη συλλογική ευθύνη ( μαζί τα φάγαμε, όλοι φταίμε, κ.λ. ), δηλαδή καμία ευθύνη, κανένας υπαίτιος, ουδείς λογοδοτεί, ουδείς διώκεται, νιώθουν «φύλακες» του διεφθαρμένου παλαιοκομματικού συστήματος, ισχυροί, κατεστημένο και δεν αφήνουν καμία αλλαγή, ουσιαστική μεταρρύθμιση, βελτίωση, ενίσχυση, δίχως την έγκρισή τους.
Το κατεστημένο έχει δημιουργήσει μία πελατειακή δομή, ένα δίχτυ προστασίας στους θεσμούς με την εξουσία και τη διοίκηση του κράτους. Και προς τα επάνω και προς τα κάτω. Προς τα επάνω με την κρατικοδίαιτη επιχειρηματική ελίτ ( αναθέσεις, προμήθειες, στημένοι διαγωνισμοί, καρτέλ, βασικός μέτοχος, χρηματιστήριο, Siemens, χορηγίες, κ.λ.), γι΄ αυτό και χάθηκε κάθε ανάπτυξη και στον ιδιωτικό τομέα με το πρώτο φύσημα της κρίσης και προς τα κάτω με τη συναλλαγή του πολίτη - πελάτη με την εξουσία ( ρουσφέτια, «κατόπιν ενεργειών μου», ημέτεροι, διορισμοί, προαγωγές, προνόμια, αναθέσεις, επιδοτήσεις μαϊμού, συντάξεις, κ.λ.).
Έχει δημιουργήσει ένα τρόπο ζωής, την πελατειακή σχέση. Η διαφθορά, η εξαγορά, η αναξιοκρατία και η μετριοκρατία ισοπέδωσαν τα πάντα. Εξευτέλισαν Θεσμούς, Δημοκρατία, πολιτικούς και πολιτική. Έκλεψαν και το μέλλον των νεώτερων γενεών.
Κάθε ενέργεια φιλτράρεται από τους στόχους του συστήματος για διατήρηση και έλεγχο της εξουσίας. Ακόμη και η νέα συγκυβέρνηση ( εθνικής ευθύνης, ή εθνικής σωτηρίας) με τη χώρα σε τέτοια κατάντια, διόρισε τα δικά της παιδιά, γενικούς γραμματείς υπουργείων και περιφερειών, δίνοντας το παράδειγμα το τι θα επακολουθήσει. Πολιτικοί σχεδιασμοί, νομοθετήματα είναι πλήρως προσαρμοσμένα στο πελατειακό δίχτυ.
Παλαιότερα που έρεε το δανεικό χρήμα, η συναλλαγή προς όλες τις κατευθύνσεις γινόταν με άνεση. Τώρα δεν υπάρχει η αφθονία του χρήματος. Διατηρούνται οι ίδιες πελατειακές δομές, με τα ίδια πρόσωπα που δημιούργησαν τη θεσμική κρίση. Δεν αφήνουν καμία αλλαγή στις δομές του κατεστημένου. Κάθε αλλαγή για αυτούς ανασκάπτει το βεβαρυμμένο παρελθόν και επισύρει βαριές κατηγορίες, διαλύει τη συμμαχία με την οικονομική ελίτ, τις πελατειακές και συντεχνιακές σχέσεις με κοινωνικές ομάδες βασιλικών προνομίων και αφήνει τους σημερινούς ισχυρούς στο περιθώριο της εξουσίας.
Άρα η αιτία του ελληνικού προβλήματος, είναι, η πελατειακή δομή του συστήματος.
Καθημερινά παραδείγματα, πολλά. Δεν αγγίζει το σύστημα τη φοροδιαφυγή, γιατί έχει ονοματεπώνυμο. Προτιμά να κλέψει 20 ευρώ από το συνταξιούχο του ΟΓΑ, παρά να πατάξει τη φοροδιαφυγή. 40 δις μοιράζεται το διεφθαρμένο σύστημα ετησίως, που τα χάνει το νοικοκύρεμα του κράτους, ο πολίτης, η ανάπτυξη, οι θεσμοί.
Τα βασιλικά προνόμια κοινωνικών ομάδων και κλειστών επαγγελμάτων δεν αγγίζονται. Κάθε δίκαιη επιβάρυνση ή φορολόγηση μεταφέρεται εκβιαστικά στον πολίτη. Η γραφειοκρατία το ίδιο. Δεν χρηματίζεται μόνο ο επίορκος υπάλληλος, ωφελείται με δις το απλωμένο πελατειακό δίχτυ. Η ηλεκτρονικοποίηση όλης της διοίκησης το ίδιο, δεν προχωράει. Σε ελάχιστες περιπτώσεις με συνεχή προβλήματα ( προμήθειες, συντάξεις, συνταγές φαρμάκων, επιδόματα ) αποκάλυψε το πελατειακό δίκτυο, την αιτία των κακών.
Αιτία πολέμου αποτελεί η διατήρηση της πελατειακής δομής του διαβρωμένου κράτους, ή ακόμη χειρότερα, το χτίσιμο του νέου με τα διεφθαρμένα πολιτικά στοιχεία. Άμεση κατεδάφιση και απομάκρυνση των διαβρωμένων πολιτικών υλικών και «χτίσιμο» από την αρχή των θεσμών.
Άμεσες αλλαγές, στο Σύνταγμα της χώρας, στον εκλογικό νόμο, στη δικαιοσύνη, στην συγκέντρωση και απλοποίηση νόμων, στο ασυμβίβαστο του υπουργού με την ιδιότητα του βουλευτή, διαφάνεια σ΄ όλα τα επίπεδα λειτουργίας του κράτους και των θεσμών, αλλαγές στην υγεία, στην παιδεία, στη φορολογία, στην αξιοκρατία, γενικά στο θεσμικό χάρτη της χώρας, για να αρχίσει η ανάπτυξη, η επιχειρηματικότητα, που τόσο κόπτεται το διεφθαρμένο σύστημα.
Οι αλλαγές, οι μεταρρυθμίσεις στους θεσμούς του κράτους προϋποθέτουν και αλλαγή νοοτροπίας πολιτικών και πολιτών. Πολίτης σημαίνει, πολίτης του τόπου του και όχι πελάτης στις ορέξεις των πελαταρχών πολιτικάντηδων, κομματαρχών και της νοοτροπίας του «μαζί τα φάγαμε». Σημαίνει αντίσταση στους στημένους μηχανισμούς, στους διεφθαρμένους και ανίκανους προστάτες τους και σ΄ όλα τα παράγωγά τους ( τελευταίο παράδειγμα, η απάτη με τα ισοδύναμα, κ.λ.).
Ο πράγματι ενημερωμένος πολίτης γνωρίζει τις αιτίες του σαπιου-συστήματος και πρωτοστατεί για αλλαγές στις χρόνιες ασθένειες για να ξεφύγει από την πολιτική – κοινωνική κρίση. Χρειάζεται συλλογική δουλειά. Δεν τον απασχολεί το παιχνίδι της εξουσίας και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα. Αντίθετα οι επαγγελματίες πολιτικοί με τις συντεχνίες τους, έχτισαν κατ΄εικόνα και ομοίωσή τους θεσμούς, που μας έφεραν σ΄ αυτή την κατάσταση και αναμασούν, αλλαγές, μεταρρυθμίσεις, επανιδρύσεις, για το κλέψιμο της ψήφου και τη διατήρησή τους στην εξουσία του διεφθαρμένου πελατειακού κράτους.
Καταρχάς πέρα από την τεχνητή κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και της εξουσίας των Αγορών, που επηρεάζει όλες τις χώρες, η Κρίση, ιδιαίτερα για τη δική μας χώρα, είναι κατά βάσει θεσμική, με ρίζες απλωμένες και σε άλλα επίπεδα (αυτοτροφοδοτούμενος φαύλος κύκλος ) σε βάθος χρόνου.
Άρα το πρόβλημα πρέπει να επικεντρωθεί στους θεσμούς της Δημοκρατίας και στην εφαρμογή τους - πολιτικό το πρόβλημα. Κατά δεύτερον και εξίσου σημαντική με την πρώτη διαπίστωση, αφ΄ όσον η κρίση είναι πολιτική, πρέπει να εστιασθεί σε μία αρχή: όταν γνωρίζεις την αιτία, ή τις αιτίες σ΄ ένα πρόβλημα έχεις τη μισή λύση του προβλήματος. Η άλλη μισή ανήκει στο σχεδιασμό και στην οργάνωση.
Μερικοί υποστηρίζουν, συνειδητά, ή παραπλανητικά, ότι η κρίση είναι η συσσώρευση χρέους, δίνοντας διαστάσεις οικονομικές με περαιτέρω αναλύσεις περί ανάπτυξης, παραγωγικότητας, επιχειρηματικότητας, κ.λ. Αν πράγματι, η ελληνική κρίση ήταν μόνο το χρέος ( αιτία ), σε τυχόν υποθετικό μηδενισμό του χρέους οι θεσμοί – τα στηρίγματα της Δημοκρατίας μας δεν θα άφηναν στη συνέχεια περιθώρια για νέα κρίση. Ακόμη και εκείνοι, που θέτουν ως βασική αιτία την οικονομική κρίση και η παραπάνω υποθετική λύση πραγματοποιηθεί, καταλήγουν και αυτοί, στο ίδιο συμπέρασμα, ότι, από την επαύριον το χρέος θα τρέχει πάλι αρνητικά.
Άρα το πρόβλημα, κατά ανάγκη, εστιάζεται στους θεσμούς του συστήματος, που το ίδιο δημιούργησε. Αυτοί και γεννούν και αναπαράγουν την κρίση – το πρόβλημα. Αυτοί είναι τα στηρίγματα της Δημοκρατίας σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία.
Σχηματικά, οι σημερινοί θεσμοί, που δεν ανταποκρίνονται, θυμίζουν «διάτρητο τσουβάλι» που «έχει τρυπηθεί» από τους «ποντικούς, φύλακες» του συστήματος εξουσίας και το «περιεχόμενο» έχει περιέλθει σ΄ αυτούς. Ό,τι και να ριχθεί στο εσωτερικό του, για να αντισταθμίσει την κατάσταση, αυτό θα χαθεί. Οι ¨φύλακες¨ ελέγχουν με σχετική ευκολία περιεχόμενο και αλλαγή. Άρα οι υπάρχοντες θεσμοί, είναι προσαρμοσμένοι στο σημερινό σύστημα εξουσίας, να επιβιώνουν, να ελέγχουν και να ιδιοποιούνται τα πάντα.
Σύμφωνα με την προαναφερόμενη αρχή, «όταν γνωρίζεις τις αιτίες του προβλήματος, έχεις και τη μισή λύση», οι διάτρητοι, διαβρωμένοι και αναποτελεσματικοί θεσμοί ( αιτίες και κακοδαιμονία) επιβάλλεται να αλλάξουν, να βελτιωθούν και να ενισχυθούν. Το πρόβλημα βρίσκεται εδώ.
Για κάποιους πολιτικάντηδες σταματάει εδώ το πρόβλημα. Περιγράφουν την κρίση, βαπτίζουν κρίση το αποτέλεσμα της κρίσης, όχι τα γενεσιουργικά αίτια, θεωρούν το συντεχνιακό συμφέρον υπεράνω οποιασδήποτε σκέψης και λογικής, θέτουν διπολικά διλλήματα και συνθήματα παραπλανητικά, κάνουν σημαία τη συλλογική ευθύνη ( μαζί τα φάγαμε, όλοι φταίμε, κ.λ. ), δηλαδή καμία ευθύνη, κανένας υπαίτιος, ουδείς λογοδοτεί, ουδείς διώκεται, νιώθουν «φύλακες» του διεφθαρμένου παλαιοκομματικού συστήματος, ισχυροί, κατεστημένο και δεν αφήνουν καμία αλλαγή, ουσιαστική μεταρρύθμιση, βελτίωση, ενίσχυση, δίχως την έγκρισή τους.
Το κατεστημένο έχει δημιουργήσει μία πελατειακή δομή, ένα δίχτυ προστασίας στους θεσμούς με την εξουσία και τη διοίκηση του κράτους. Και προς τα επάνω και προς τα κάτω. Προς τα επάνω με την κρατικοδίαιτη επιχειρηματική ελίτ ( αναθέσεις, προμήθειες, στημένοι διαγωνισμοί, καρτέλ, βασικός μέτοχος, χρηματιστήριο, Siemens, χορηγίες, κ.λ.), γι΄ αυτό και χάθηκε κάθε ανάπτυξη και στον ιδιωτικό τομέα με το πρώτο φύσημα της κρίσης και προς τα κάτω με τη συναλλαγή του πολίτη - πελάτη με την εξουσία ( ρουσφέτια, «κατόπιν ενεργειών μου», ημέτεροι, διορισμοί, προαγωγές, προνόμια, αναθέσεις, επιδοτήσεις μαϊμού, συντάξεις, κ.λ.).
Έχει δημιουργήσει ένα τρόπο ζωής, την πελατειακή σχέση. Η διαφθορά, η εξαγορά, η αναξιοκρατία και η μετριοκρατία ισοπέδωσαν τα πάντα. Εξευτέλισαν Θεσμούς, Δημοκρατία, πολιτικούς και πολιτική. Έκλεψαν και το μέλλον των νεώτερων γενεών.
Κάθε ενέργεια φιλτράρεται από τους στόχους του συστήματος για διατήρηση και έλεγχο της εξουσίας. Ακόμη και η νέα συγκυβέρνηση ( εθνικής ευθύνης, ή εθνικής σωτηρίας) με τη χώρα σε τέτοια κατάντια, διόρισε τα δικά της παιδιά, γενικούς γραμματείς υπουργείων και περιφερειών, δίνοντας το παράδειγμα το τι θα επακολουθήσει. Πολιτικοί σχεδιασμοί, νομοθετήματα είναι πλήρως προσαρμοσμένα στο πελατειακό δίχτυ.
Παλαιότερα που έρεε το δανεικό χρήμα, η συναλλαγή προς όλες τις κατευθύνσεις γινόταν με άνεση. Τώρα δεν υπάρχει η αφθονία του χρήματος. Διατηρούνται οι ίδιες πελατειακές δομές, με τα ίδια πρόσωπα που δημιούργησαν τη θεσμική κρίση. Δεν αφήνουν καμία αλλαγή στις δομές του κατεστημένου. Κάθε αλλαγή για αυτούς ανασκάπτει το βεβαρυμμένο παρελθόν και επισύρει βαριές κατηγορίες, διαλύει τη συμμαχία με την οικονομική ελίτ, τις πελατειακές και συντεχνιακές σχέσεις με κοινωνικές ομάδες βασιλικών προνομίων και αφήνει τους σημερινούς ισχυρούς στο περιθώριο της εξουσίας.
Άρα η αιτία του ελληνικού προβλήματος, είναι, η πελατειακή δομή του συστήματος.
Καθημερινά παραδείγματα, πολλά. Δεν αγγίζει το σύστημα τη φοροδιαφυγή, γιατί έχει ονοματεπώνυμο. Προτιμά να κλέψει 20 ευρώ από το συνταξιούχο του ΟΓΑ, παρά να πατάξει τη φοροδιαφυγή. 40 δις μοιράζεται το διεφθαρμένο σύστημα ετησίως, που τα χάνει το νοικοκύρεμα του κράτους, ο πολίτης, η ανάπτυξη, οι θεσμοί.
Τα βασιλικά προνόμια κοινωνικών ομάδων και κλειστών επαγγελμάτων δεν αγγίζονται. Κάθε δίκαιη επιβάρυνση ή φορολόγηση μεταφέρεται εκβιαστικά στον πολίτη. Η γραφειοκρατία το ίδιο. Δεν χρηματίζεται μόνο ο επίορκος υπάλληλος, ωφελείται με δις το απλωμένο πελατειακό δίχτυ. Η ηλεκτρονικοποίηση όλης της διοίκησης το ίδιο, δεν προχωράει. Σε ελάχιστες περιπτώσεις με συνεχή προβλήματα ( προμήθειες, συντάξεις, συνταγές φαρμάκων, επιδόματα ) αποκάλυψε το πελατειακό δίκτυο, την αιτία των κακών.
Υπεύθυνοι υπουργοί, πολιτικοί και διοικητικοί παράγοντες αντί κατηγορητηρίου, πήραν προαγωγή από το πελατειακό σύστημα, γιατί ωφελήθηκε τα μέγιστα. Σελίδες ολόκληρες με παραδείγματα και ατιμωρησία μπορούν να γραφτούν.
Αιτία πολέμου αποτελεί η διατήρηση της πελατειακής δομής του διαβρωμένου κράτους, ή ακόμη χειρότερα, το χτίσιμο του νέου με τα διεφθαρμένα πολιτικά στοιχεία. Άμεση κατεδάφιση και απομάκρυνση των διαβρωμένων πολιτικών υλικών και «χτίσιμο» από την αρχή των θεσμών.
Άμεσες αλλαγές, στο Σύνταγμα της χώρας, στον εκλογικό νόμο, στη δικαιοσύνη, στην συγκέντρωση και απλοποίηση νόμων, στο ασυμβίβαστο του υπουργού με την ιδιότητα του βουλευτή, διαφάνεια σ΄ όλα τα επίπεδα λειτουργίας του κράτους και των θεσμών, αλλαγές στην υγεία, στην παιδεία, στη φορολογία, στην αξιοκρατία, γενικά στο θεσμικό χάρτη της χώρας, για να αρχίσει η ανάπτυξη, η επιχειρηματικότητα, που τόσο κόπτεται το διεφθαρμένο σύστημα.
Οι αλλαγές, οι μεταρρυθμίσεις στους θεσμούς του κράτους προϋποθέτουν και αλλαγή νοοτροπίας πολιτικών και πολιτών. Πολίτης σημαίνει, πολίτης του τόπου του και όχι πελάτης στις ορέξεις των πελαταρχών πολιτικάντηδων, κομματαρχών και της νοοτροπίας του «μαζί τα φάγαμε». Σημαίνει αντίσταση στους στημένους μηχανισμούς, στους διεφθαρμένους και ανίκανους προστάτες τους και σ΄ όλα τα παράγωγά τους ( τελευταίο παράδειγμα, η απάτη με τα ισοδύναμα, κ.λ.).
Ο πράγματι ενημερωμένος πολίτης γνωρίζει τις αιτίες του σαπιου-συστήματος και πρωτοστατεί για αλλαγές στις χρόνιες ασθένειες για να ξεφύγει από την πολιτική – κοινωνική κρίση. Χρειάζεται συλλογική δουλειά. Δεν τον απασχολεί το παιχνίδι της εξουσίας και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα. Αντίθετα οι επαγγελματίες πολιτικοί με τις συντεχνίες τους, έχτισαν κατ΄εικόνα και ομοίωσή τους θεσμούς, που μας έφεραν σ΄ αυτή την κατάσταση και αναμασούν, αλλαγές, μεταρρυθμίσεις, επανιδρύσεις, για το κλέψιμο της ψήφου και τη διατήρησή τους στην εξουσία του διεφθαρμένου πελατειακού κράτους.
