Προφανώς και η συμπεριφορική προσέγγιση της πολιτικής συμμετοχής του σε μια κυβέρνηση εθνικής ανάγκης, εξελίσσεται σε μείζον πρόβλημα για το ΠΑΣΟΚ, όπως επιβεβαιώνουν τα πολλαπλασιαζόμενα το τελευταίο διάστημα κρούσματα… αποξένωσης του Κινήματος από το Μέγαρο Μαξίμου.
Το πρόβλημα ωστόσο γίνεται μεγαλύτερο για τη χώρα, από τη στιγμή που θολώνει το μήνυμα το οποίο εκπέμπει η Ελλάδα, για την αποφασιστικότητά της να προχωρήσει τα μέτρα που απαιτούνται, ώστε να ανοίξει ένα παράθυρο ευκαιρίας στην επαναδιαπραγμάτευση όρων του Μνημονίου.
Το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να υποφέρει από μόνιμο… ψυχικό τραύμα. Το οποίο βέβαια έχει αυτοπόδεικτες πολιτικές και ιδεολογικές προεκτάσεις και παραμέτρους. Την εποχή που ορισμένοι προσδοκούσαν ότι, απλώς και μόνο πετώντας… στη θάλασσα τον Γιώργο Παπανδρέου (και τους «κηπουρούς») θα κατάφερναν να ανακτήσουν τον ψυχικό δεσμό του ΠΑΣΟΚ με τις κοινωνικές ομάδες και τα ιδεολογικά ρεύματα που ιστορικά το αγκάλιασαν και το στήριξαν, κάποιοι, λίγοι, έβλεπαν και διάβαζαν περισσότερο καθαρά την πραγματικότητα.
Το αντικειμενικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου. Ήταν το Μνημόνιο. «Κομιστής» του οποίου ήταν φυσικά, κατά κύριο λόγο ο Γιώργος Παπανδρέου, δεν ήταν όμως ο μόνος. Το Μνημόνιο σήκωσε στις πλάτες του στη συνέχεια ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ενώ στο πολιτικό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ, μπορεί εύκολα να εντοπίσει κανείς θήλακες συλλογικής ενοχής.
Στη βάση αυτής της ανάμνησης, το σημερινό ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να κρατήσει όσο πιο διακριτές αποστάσεις γίνεται, με ο, τιδήποτε θυμίζει… κάτι από Μνημόνιο. Το πρώτο λάθος λοιπόν, μετατρέπεται σε μόνιμο και διαρκές, από τη στιγμή που το σημερινό ΠΑΣΟΚ αρνείται να κατανοήσει ότι, για να απαλλαγεί η Ελλάδα, από ορισμένους έστω οδυνηρούς όρους του Μνημονίου, θα πρέπει να ανακτήσει πρώτα τη χαμένη αξιοπιστία της.
Μια αξιοπιστία που χάθηκε εξαιτίας του ΠΑΣΟΚ. Της ηγετικής ομάδας, των στελεχών και της… κουλτούρας τους.
Το πρόβλημα ωστόσο γίνεται μεγαλύτερο για τη χώρα, από τη στιγμή που θολώνει το μήνυμα το οποίο εκπέμπει η Ελλάδα, για την αποφασιστικότητά της να προχωρήσει τα μέτρα που απαιτούνται, ώστε να ανοίξει ένα παράθυρο ευκαιρίας στην επαναδιαπραγμάτευση όρων του Μνημονίου.
Το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να υποφέρει από μόνιμο… ψυχικό τραύμα. Το οποίο βέβαια έχει αυτοπόδεικτες πολιτικές και ιδεολογικές προεκτάσεις και παραμέτρους. Την εποχή που ορισμένοι προσδοκούσαν ότι, απλώς και μόνο πετώντας… στη θάλασσα τον Γιώργο Παπανδρέου (και τους «κηπουρούς») θα κατάφερναν να ανακτήσουν τον ψυχικό δεσμό του ΠΑΣΟΚ με τις κοινωνικές ομάδες και τα ιδεολογικά ρεύματα που ιστορικά το αγκάλιασαν και το στήριξαν, κάποιοι, λίγοι, έβλεπαν και διάβαζαν περισσότερο καθαρά την πραγματικότητα.
Το αντικειμενικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου. Ήταν το Μνημόνιο. «Κομιστής» του οποίου ήταν φυσικά, κατά κύριο λόγο ο Γιώργος Παπανδρέου, δεν ήταν όμως ο μόνος. Το Μνημόνιο σήκωσε στις πλάτες του στη συνέχεια ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ενώ στο πολιτικό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ, μπορεί εύκολα να εντοπίσει κανείς θήλακες συλλογικής ενοχής.
Στη βάση αυτής της ανάμνησης, το σημερινό ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να κρατήσει όσο πιο διακριτές αποστάσεις γίνεται, με ο, τιδήποτε θυμίζει… κάτι από Μνημόνιο. Το πρώτο λάθος λοιπόν, μετατρέπεται σε μόνιμο και διαρκές, από τη στιγμή που το σημερινό ΠΑΣΟΚ αρνείται να κατανοήσει ότι, για να απαλλαγεί η Ελλάδα, από ορισμένους έστω οδυνηρούς όρους του Μνημονίου, θα πρέπει να ανακτήσει πρώτα τη χαμένη αξιοπιστία της.
Μια αξιοπιστία που χάθηκε εξαιτίας του ΠΑΣΟΚ. Της ηγετικής ομάδας, των στελεχών και της… κουλτούρας τους.
statesmen.gr
