Πέρα λοιπόν από την επιβεβαίωση ότι ο όμιλος Audi αγόρασε το 100% των μετοχών της Ducati, αποκαλύπτεται ότι πλήρωσε πολύ λιγότερο για την ιταλική εταιρεία, από ό,τι αναφέρθηκε στον Τύπο.
Η πραγματική τιμή αγοράς είναι 747 εκατ. ευρώ, αλλά ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι σύμφωνα με τα στοιχεία της Audi, τη Ducati αγόρασε η Lamborghini! Αυτό σημαίνει ότι η Ducati αποτελεί πλέον θυγατρική του ιταλού κατασκευαστή αυτοκινήτων.
Αυτά τα νέα βέβαια εξηγούν πολύ καλύτερα και το γιατί ο CEO της Ducati, Gabriele del Torchio ανέλαβε και σαν CEO της Lamborghini, στις αρχές του μήνα.
Στην πραγματικότητα, όλοι καταλαβαίνουμε ότι τελικά η ιδιοκτησία της Ducati από την Lamborghini είναι μια τυπικότητα, καθώς και οι δύο ανήκουν στην Audi. Ωστόσο η απόφαση των Γερμανών εξυπηρετεί δύο στόχους: έναν πραγματικό και ένα συμβολικό.
Ο συμβολικός έχει να κάνει με την ανάγκη των Ιταλών να νιώθουν ότι η αγαπημένη τους εταιρεία έχει -κατά κάποιον τρόπο- μείνει σε ιταλικά χέρια. Δεν είναι καθόλου έτσι βέβαια, αλλά για πολλούς στη γείτονα είναι πάντα καλύτερο να ακούγεται ένα ιταλικό όνομα ως ιδιοκτήτης, παρά ένα γερμανικό.
Η πραγματική αιτία έχει να κάνει με μια επιχειρηματική ανάγκη. Η κίνηση αυτή έχει πλεονεκτήματα, τουλάχιστον σύμφωνα με την οπτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι προδιαγραφές ρύπων γίνονται όλο και πιο αυστηρές στην ΕΕ, πράγμα που δυσκολεύει πολύ τους ειδικούς κατασκευαστές sport μοντέλων, γιατί οι τεράστιοι κινητήρες που χρησιμοποιούν, καίνε τον… «αγλέουρα» και καταστρέφουν το μέσο όρο όλης της γκάμας.
Εάν το «ενεργειακό αποτύπωμα» των προϊόντων μιας εταιρείας υπερβαίνει τα όρια, τότε το πρόστιμο είναι βαρύ. Όμως η εταιρεία αντιμετωπίζεται στο σύνολό της. Δηλαδή αν παράγει κάτι ενεργοβόρο και κάτι άλλο φιλικό προς το περιβάλλον, τότε αυτό που προσμετράται είναι ο μέσος όρος όλων αυτών.
Μία μέθοδος για να αποφύγει μια εταιρεία τις ποινές, είναι να προχωρήσει σε ένα είδος δημιουργικής λογιστικής, διατάσσοντας κατάλληλα τη γκάμα των μοντέλων.
Ή αν δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, ανεξαρτητοποιείς τη μάρκα των σπορ αυτοκινήτων ώστε να μην πάρει στο λαιμό της όλη την εταιρεία, πληρώνεις το πρόστιμο και ξεμπερδεύεις. Ή, τέλος, αγοράζει μιας εταιρεία μοτοσυκλετών με χαμηλή «εταιρική κατανάλωση», τη τσοντάρεις δίπλα στα λαίμαργα θηρία και... το πρόβλημα λύθηκε!
Το περίεργο είναι ότι ελάχιστα περιοδικά αυτοκινήτου στην Ευρώπη αντιλήφθηκαν το παιχνίδι. Στα περισσότερα η εξαγορά αντιμετωπίστηκε ως «καημός» των Γερμανών, ως ικανοποίηση κάποιου μυστικού πάθους τους, να αποκτήσουν ένα ιταλικό διαμάντι και πρόσβαση στην ιταλική αγορά.
Όσο το ψάχνουμε, τόσο απομακρυνόμαστε από την ρομαντική ιδέα της «απόκτησης» ενός αντικειμένου πάθους από την Audi. Πρόκειται απλά για μπίζνες, και μάλιστα έξυπνες μπίζνες...
