Οι πρώτοι εννιά μήνες του χρόνου κύλησαν τελώντας υπό την ατμόσφαιρα των εκλογών: υπήρξε μια παρατεταμένη άτυπη προεκλογική περίοδος, στη συνέχεια επίσημη προεκλογική περίοδος, κατόπιν...
δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις και ακολούθως η μετεκλογική περίοδος συνέπεσε με την έναρξη του καλοκαιριού και ...την πολιτική και κοινωνική κόπωση. Εκ των πραγμάτων η κυβέρνηση των τριών έλαβε πίστωση χρόνου, πραόλο που έδειξε τις πραγματικές της διαθέσεις αμά τη εμφανίσει της, δηλαδή μόλις σχηματίστηκε.
Ακόμη και σήμερα βρισκόμαστε στον απόηχο των εκλογών, αν σκεφτεί κανείς ότι η αξιωματική αντιπολίτευση, παρά την επιτάχυνση της καταστροφής, δυσκολεύεται να βρει έρεισμα για να ζητήσει νέες εκλογές.
Στο μεταξύ όλους αυτούς τους μήνες η προσδοκία των εκλογών και μιας πιθανής ομαλής ανατροπής μέσω αυτών, καταλάγιασε κατά κάποιο τρόπο τις συλλογικές κινηματικές διαδικασίες. Ώσπου η νέα σεζόν, ξεκίνησε από πολύ χειρότερες θέσεις: η δυναμική εμφάνιση της Χρυσής Αυγής, τρεις μήνες μετά την είσοδό της στη Βουλή, εμφάνισε την Αριστερά και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις να έχουν πιαστεί στον ύπνο.
Από εκεί που αναμενόταν ευρεία κοινωνική αντίδραση στα μέτρα, η Αριστερά (με την ευρεία έννοια) βρέθηκε αμυνόμενη σε μια πρωτοφανή επίθεση που με ταχείς ρυθμούς έστησε το σύστημα αξιοποιώντας την παρουσία της Χρυσής Αυγής.
Ειδικά, η αξιωματική αντιπολίτευση, με άλλα λόγια ο γνωστός ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που δείχνει να χρειάζεται και ζητά ανοιχτά την κοινωνική ενεργοποίηση βρίσκεται αντιμέτωπος με την «θεωρία των άκρων» η οποία ουσιαστικά προωθεί τον συμψηφισμό των πάντων, χρυσαυγιτών, κουκολοφόρων αντιεξουσιαστικής προέλευσης, απεργιών και λοιπών εργατικών κινητοποιήσεων και κάθε άλλης κοινωνικής διαμαρτυρίας.
Όλα αυτά έχουν δεξιοτεχνικά στηθεί λίγο πριν την ψήφιση ενός ισοπεδωτικού πακέτου μέτρων, το οποίο το πιθανότερο είναι ότι θα αποτελέσει το τελειωτιό χτύπημα στην οικονομία και την κοινωνία, καθώς κι εν όψει μιας μεγάλης – της πρώτης για την τρέχουσα περίοδο – πανελλαδικη΄ς απεργίας, η οποία θα αποπειραθεί να ξαναβγάλει τον κόσμο στο δρόμο.
Εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλει αυτή τη στιγμή ως κύριο – πολιτικό – αντίπαλο δέος στην αυταρχική συγκυβέρνηση των τριών και το «μακρύ της χέρι», την ΧΑ, μπορεί ν αυπερβεί της περιστάσεις και να κάνει μια «επιθετική» κίνηση και να βγει μπροστά, αντί να κλαψουρίζει στα κανάλια για την επιχειρούμενη εξίσωσή του με το φασισμό και να ζητά fair play από το σύστημα, τη στιγμή που αυτό αποκαλύπτει το πιο αυταρχικό του πρόσωπο;
