Ουδέποτε με σαγήνευαν τα εύκολα και ισοπεδωτικά συνθήματα, τα μανιχαιστικού τύπου συμπεράσματα, ούτε οι αφοριστικές κατακλείδες, που επιχειρούν κατά κανόνα να...
συσκοτίσουν πτυχές μίας σύνθετης και πολλές φορές αντικρουόμενης πολιτικής πραγματικότητας.
Πίσω από τις επιπόλαιες εκτιμήσεις, συνήθως, υποκρύπτεται πολιτική υστεροβουλία και κεκαλυμμένη προσπάθεια απαξίωσης πολιτικών αντιπάλων, την ώρα, μάλιστα, που φαίνεται ότι οι τελευταίοι βρίσκονται στα σχοινιά.
Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου στην κυβέρνηση το 1981 επήλθε περίπου ως πολιτική νομοτέλεια, ως μία εξαγνιστική διαδικασία για ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού, που αισθανόταν πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά «ορφανό». Έγιναν εφεξής το πολιτικό κέντρο οι μη προνομιούχοι; Διακηρυκτικά ενδεχομένως. Παράλληλα, ωστόσο, «κατασκευάσθηκε» η τάξη των νέων προνομιούχων, μία διαδικασία, που μεταξύ αρκετών θετικών μετάγγισε στην ελληνική κοινωνία και το πολιτικό προσωπικό τη δηλητηριώδη νοοτροπία του εύκολου κέρδους, του άκρατου συντεχνιασμού και της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος ( όταν υπήρχε εν αφθονία ) στο βωμό «ευτελών κομματικών βωμών».
συσκοτίσουν πτυχές μίας σύνθετης και πολλές φορές αντικρουόμενης πολιτικής πραγματικότητας.
Πίσω από τις επιπόλαιες εκτιμήσεις, συνήθως, υποκρύπτεται πολιτική υστεροβουλία και κεκαλυμμένη προσπάθεια απαξίωσης πολιτικών αντιπάλων, την ώρα, μάλιστα, που φαίνεται ότι οι τελευταίοι βρίσκονται στα σχοινιά.
Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου στην κυβέρνηση το 1981 επήλθε περίπου ως πολιτική νομοτέλεια, ως μία εξαγνιστική διαδικασία για ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού, που αισθανόταν πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά «ορφανό». Έγιναν εφεξής το πολιτικό κέντρο οι μη προνομιούχοι; Διακηρυκτικά ενδεχομένως. Παράλληλα, ωστόσο, «κατασκευάσθηκε» η τάξη των νέων προνομιούχων, μία διαδικασία, που μεταξύ αρκετών θετικών μετάγγισε στην ελληνική κοινωνία και το πολιτικό προσωπικό τη δηλητηριώδη νοοτροπία του εύκολου κέρδους, του άκρατου συντεχνιασμού και της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος ( όταν υπήρχε εν αφθονία ) στο βωμό «ευτελών κομματικών βωμών».
Η σοβαρότερη παρακαταθήκη της 18ης Οκτωβρίου του 1981 είναι η ολοκλήρωση της διαδικασίας εμπέδωσης της δημοκρατίας, που ξεκίνησε το 1974 και μπορούσε να επικυρωθεί μόνον από μία κεντροαριστερή κυβέρνηση. Κατά τη δεκαετία του 1980 εισέρρευσε στη χώρα μέσω κυρίως των ΜΟΠ ( Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα εμπνεύσεως εν πολλοίς του Ανδρέα Παπανδρέου), πακτωλός χρημάτων, ικανός να αλλάξει το ρουν της Ελλάδος αλλά είπαμε, η διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ διολίσθησε γρήγορα στην ευνοιοκρατία και στη λογική της εξυπηρέτησης των ημετέρων.
31 χρόνια μετά σε έναν πρόδηλο πολιτικό συμβολισμό, το πολυτραυματισμένο ΠΑΣΟΚ οδεύει σε λίγους μήνες προς ένα Συντακτικό Συνέδριο, που ενδεχομένως να αποβεί καθοριστικό για την πολιτική του επιβίωση. Και σύμφωνα με τον Ευάγγελο Βενιζέλο η πολιτική λύση, το νέο και καθαρό στο πολιτικό σκηνικό θα προέλθει εκ νέου από το ΠΑΣΟΚ, ως πειστήριο της συναίσθησης εθνικής ευθύνης. Μοιάζει υπερφιλόδοξο το σενάριο, εντάσσεται, μάλλον, σε μία αόριστη ακόμη διακήρυξη περί ανασύστασης του Κεντροαριστερού χώρου, αλλά ποιος μπορεί να προβλέψει με σχετική ασφάλεια τις πολιτικές εξελίξεις στο αμέσως προσεχές διάστημα;
