Οι ώρες περάσανε και η χθεσινή κινητοποίηση των Καστοριανών πολιτών πέρασε στην ιστορία. Αυτό που πρέπει να μας προβληματίσει είναι...
η ουσία του θέματος και ποια θα είναι η επόμενη μέρα.
Αλήθεια το μήνυμα στάλθηκε στον παραλήπτη; Το δίκαιο αίτημά μας θα ικανοποιηθεί; Το πετρέλαιο θα έχει τιμή προσιτή σε όλους; Πολύ φοβάμαι πως όχι. Δεν είμαι μάντης κακών αλλά ρεαλιστής. Η πραγματικότητα ίσως να μας προσπέρασε, ίσως αργήσαμε να κινητοποιηθούμε.
Διαβάζω παντού για τη μεγαλειώδη σημερινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Το πιστεύουν πραγματικά όλοι αυτό; Δυστυχώς, η συμμετοχή δεν ήταν αυτή, που εγώ τουλάχιστον προσωπικά περίμενα. Δεν είναι ότι δεν είχε κόσμο, αλλά ότι είχε τεθεί, και πολύ σωστά, πολύ ψηλά ο πήχης. Οι λόγοι γι’ αυτό, πολλοί. Τα καταστήματα που παρέμειναν ανοιχτά, η αδιαφορία ορισμένων και η νοοτροπία των περισσοτέρων ότι τίποτα δεν θα αλλάξει. Ενώ, είναι απορίας άξια η αντισυγκέντρωση των «παιδιών» που ζουν στο δικό τους παράλληλο κόσμο, του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Στα ευτράπελα και η ανούσια αντιπαράθεση με το αν θα ανοίξουν ή όχι τα σχολεία και η ανακοίνωση για υποχρεωτική παρουσία των δασκάλων και καθηγητών.
Δεν έχουμε μάθει ακόμα να παραμερίζουμε το εγώ μας. Δεν έχουμε μάθει στη συλλογικότητα και στην συμπαράσταση. Μέσα από τις κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών εμφανίζονται «σωτήρες». Ας αφήσουν τα παιδιά που ανέλαβαν την προσπάθεια να κάνουν τη «δουλειά» τους, ας καθίσουν ορισμένοι στις πίσω σειρές και να μην κορδώνονται και καμαρώνουν για την παρουσία τους στην πρώτη σειρά, μόνο και μόνο για να κερδίσουν μια φωτογραφία ή ένα πέρασμα από τις κάμερες των καναλιών σαν απτή απόδειξη ότι ήταν και αυτοί εκεί.
Δεν είμαι πεσιμιστής, ούτε έχω σαν πρόθεση να χαλάσω την ευφορία που επικρατεί, όμως οφείλουμε να λέμε αλήθειες. Και οι αλήθειες πολλές φορές είναι πικρές.
Το μέλλον θα είναι δύσκολο και ανηφορικό όμως οφείλουμε να συνεχίσουμε. Όλοι μαζί, πέρα και πάνω από κόμματα, πέρα και πάνω από προσωπικές φιλοδοξίες.
Οι κοινωνικές διεκδικήσεις απαιτούν πρώτα από όλα κοινωνική συνοχή.
