καταστροφή των αρθρώσεων συμπεριλαμβανομένων των αρθρικού χόνδρου και υποχόνδριου οστού.
Η οστεοαρθρίτιδα είναι η πιο κοινή μορφή αρθρίτιδας. Η συχνότητά της αυξάνεται με την ηλικία. Περίπου το 5% του πληθυσμού έχει προσβληθεί από οστεοαρθρίτιδα γόνατος και ισχίου, ενώ 9,5% των ενηλίκων ηλικίας μεγαλύτερο των 62 ετών έχουν οστεοαρθρίτιδα στο γόνατο.
Η οστεοαρθρίτιδα λόγω της υψηλής συχνότητας που εμφανίζεται και του άλγους που εμφανίζει στο κάτω άκρο επιφέρει σοβαρού βαθμού αναπηρία και το σημαντικότερο, δυστυχώς χαμηλή ποιότητα της ζωής του ασθενή. Περισσότερο από το 70% των συνολικών αντικαταστάσεων ισχίου και γονάτου είναι αντικαταστάσεις σχετικές με την οστεοαρθρίτιδα .Επειδή η οστεοαρθρίτιδα είναι τόσο συχνή, η τροποποίηση των παραγόντων που αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισής της και ιδιαίτερα η παχυσαρκία, θα μπορούσε να εμποδίσει σημαντικά τον πόνο και ανικανότητα των προσβεβλημένων ατόμων και τη χρήση των δαπανηρών υπηρεσιών υγείας και περίθαλψης.
Πώς σχετίζεται το υπερβάλλον βάρος με τον αυξημένο αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης οστεοαρθρίτιδας;
Από κλινικές μελέτες έχει πλήρως εξακριβωθεί ότι τα υπέρβαρα και παχύσαρκα άτομα αναπτύσσουν σε νεότερη ηλικία οστεοαρθρίτιδα του γονάτου απ’ ότι άτομα με φυσιολογικό βάρος. Επιδημιολογικές έρευνες στην Αμερική κατέδειξαν ότι ο κίνδυνος ανάπτυξης οστεοαρθρίτιδας του γονάτου σε ηλικίες περί των 30 και 35 ετών είναι 4 φορές μεγαλύτερος σε παχύσαρκα άτομα απ’ ότι σε άτομα με φυσιολογικό βάρος. Η μελέτη αυτή θεωρείται τυπική και στατιστικά αξιόπιστη για όλες σχεδόν τις κοινωνίες του δυτικού κόσμου.
Είναι γνωστό εξάλλου πως από εμβιομηχανικής απόψεως η φόρτιση στο γόνατο αυξάνει από τρεις έως έξι φορές του σωματικού βάρους κατά τη διάρκεια της βάδισης απ’ ότι σε κατάσταση στάσης . Για το δε ισχίο από έρευνες διαπιστώνεται μικρότερος κίνδυνος (2 φορές) αλλά βέβαια σημαντικά υψηλότερος από ότι σε μη υπέρβαρα άτομα.
Ο κίνδυνος για την πρώιμη εμφάνιση οστεοαρθρίτιδας συσχετίζεται σημαντικά με το βάρος του ατόμου και το δείκτη μάζας σώματος., από ότι ενημερώνουν άλλες έρευνες, αφού άτομα με 20% υψηλότερο βάρος έχουν αυξημένο κίνδυνο να νοσήσουν από την πάθηση 7-10 φορές
Εν κατακλείδι η παχυσαρκία θεωρείται ο κυριότερος παράγοντας της νόσου και η απώλεια βάρους μπορεί να προλάβει τη νόσο, ενώ σε καταστάσεις εγκαταστημένης νόσου η απώλεια μέρους έστω του υπερβάλλοντος βάρους μπορεί να ελαχιστοποιήσει τα συμπτώματα και ιδιαίτερα τον πόνο.
Πρέπει να δοθεί έμφαση λοιπόν στην προσπάθεια κοινωνικών προγραμμάτων για πρόληψη και θεραπεία της παχυσαρκίας για να προληφθεί και η πρώιμη αναπηρία στα νέα σχετικά άτομα.
