Αλλο ένα ημερήσιο εκτονωτικό «happening», το δεύτερο εντός δυο εβδομάδων, που, ωστόσο, σκιάστηκε από τον τραγικό θάνατο, από ανακοπή... ενός μακροχρόνια άνεργου ναυτεργάτη. Με τους συνήθεις διαδηλωτές στους δρόμους, τα καθιερωμένα επεισόδια και τις κλιμακούμενες αγριότητες των δυνάμεων προστασίας του συστήματος. Και τον λαό, ως συνήθως, στους καναπέδες της απαξίωσης, της απογοήτευσης και της απελπισίας. Κι ας έφτασαν 1,5 εκατομμύρια οι άνεργοι και πάνω από 4 εκατομμύρια οι νεόπτωχοι.
Τα συνδικάτα έβγαλαν μια ακόμη υποχρέωση, «κλειδώνοντας», κατά την πάγια τακτική τους, τη λαϊκή οργή και ενεργητικότητα στο «μπουκάλι» των κομματικών και συνδικαλιστικών παρελάσεων.
Ακόμη κι όταν η χώρα μας κατέκτησε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 2004, περισσότερος κόσμος κατέβηκε στους δρόμους. Όχι τώρα δα, που παίζεται η ύπαρξη μας, που η ζωή μας είναι υποθηκευμένη σε κατοχικές (δάνειες επισήμως) δυνάμεις.
Δεν αντιστεκόμαστε έτσι, απέναντι στη βαρβαρότητα που προωθούν το Δ΄ Ράιχ, το ΔΝΤ και οι εγχώριοι εντελοδόχοι τους, Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης. Ούτε με 30.000 ή 50.000, ούτε καν με 100.000 διαδηλωτές στο κέντρο της Αθήνας.
Αξίζει να υπενθυμίσουμε, τι έγραψε ένας άνθρωπος, όχι της πολιτικής, αλλά του ποδοσφαίρου, ο Αργεντινός Χουάν Ραμόν Ρότσα, που ζει χρόνια στην Ελλάδα. Σε πρόσφατο άρθρο του συνέκρινε την κρίση της Αργεντινής με της Ελλάδας και συμβουλεύει τους Έλληνες να ξεσηκωθούν αν θέλουν να σωθούν. Το παραθέτουμε αυτούσιο, μπας και αφυπνιστούμε:
«Άκουσα -γράφει- το τελευταίο διάστημα, στην Ελλάδα, αναφορές στη μεγάλη κρίση που βασάνισε τη Αργεντινή πριν από μία δεκαετία. Υπάρχουν πολλές ομοιότητες, αλλά και διαφορές.
Ο κόσμος στην Αργεντινή ακόμη αποφεύγει να προφέρει το όνομα του Μένεμ, που κυβέρνησε στη δεκαετία του 90. Ο Μένεμ, υποσχέθηκε ενίσχυση των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων. Η πολιτική του έκανε το αντίθετο, διαλύοντας και τη μεσαία τάξη, όπως και την οικονομία.
Καταστροφικές αποδείχθηκαν οι συνεχείς ιδιωτικοποιήσεις και οι "συνταγές" του ΔΝΤ, τις οποίες εφάρμοζε πιστά ο Μένεμ. Καταστροφική αποδείχθηκε και η ισοτιμία "ένα προς ένα" του νομίσματος, του πέσο, με το δολάριο (1991). Όλα αυτά οδήγησαν στη χρεοκοπία του κράτους, αλλά η κοινωνία είχε χρεοκοπήσει νωρίτερα. Ο κόσμος εξεγέρθηκε το Δεκέμβριο του 2001 κι ανέτρεψε τέσσερις προέδρους σε 13 μέρες!
Μάλιστα ο ένας, ο Ντε Λα Ρούα, αυτός που έφυγε με ελικόπτερο από την ταράτσα του προεδρικού μεγάρου, δικάζεται τον Νοέμβριο. Αυτό είναι μια δικαίωση για τον κόσμο.
Η μεγαλύτερη δικαίωση, όμως, ήταν τα αποτελέσματα της εξέγερσης, χάρη στην οποία η Αργεντινή με πρόεδρο πλέον τον Κίρσνερ μπήκε σε ένα διαφορετικό δρόμο και συνήλθε, οικονομικά και κοινωνικά. Είπε "ως εδώ" στο ΔΝΤ και τους δανειστές. Και σώθηκε. Η ιδιοσυγκρασία Ελλήνων και Αργεντινών μοιάζει. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι οι Έλληνες ακόμη δεν αντιδρούν, αν και τα μέτρα που επιβάλλονται εδώ είναι ακόμη σκληρότερα! Βλέπω επίσης, μεγαλύτερη ανεργία στην Ελλάδα. Παρατηρώ κάτι ακόμη: Εδώ δεν γίνεται ουσιαστική συζήτηση για τις αιτίες της κρίσης. Ούτε για το πώς θα έλθει ανάπτυξη, σε μια "ξεζουμισμένη" χώρα.
Παρατηρώ ανθρώπους που εκτονώνονται βρίζοντας για ασήμαντη αφορμή τον γείτονα, ή τον διπλανό οδηγό στα φανάρια. Δεν ξέρω αν φταίνε τα δελτία ειδήσεων, που ισχυρίζονται διαρκώς πως "δεν γίνεται αλλιώς". Ξέρω όμως ότι κάθε κοινωνία που βιώνει τέτοια περιπέτεια, χρειάζεται ελπίδα κι αυτή δεν τη βρίσκεις στη μοιρολατρία. Ούτε στην έχθρα προς το διπλανό.
Χθες η Αργεντινή. Σήμερα η Ελλάδα. Αύριο ίσως κι άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Αν δεις σημεία στο χάρτη, είναι απομακρυσμένα μεταξύ τους. Αν ζήσεις όμως την αγωνία εκείνου που μπορεί να χάσει τα πάντα, σε ένα βράδυ, εξαιτίας μιας κυβερνητικής απόφασης, καταλαβαίνεις πόσο κοντά είμαστε όλοι».
Υ.Γ. «Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία». Ανδρέας Κάλβος.
