Καθένας βέβαια έχει τό δικαίωμα νά νομίζει καί νά εκφράζεται όπως θέλει, δέν πρέπει όμως νά επιτρέπουμε σέ κανένα νά προσβάλλει δημόσια καί προγραμματισμένα τήν πίστη μας.
Ασφαλώς, μία τέτοια προσβολή τής αμωμήτου πίστεώς μας έπρεπε νά δημιουργήσει τήν αγανάκτηση καί τήν διαμαρτυρία όλων μας, όπως καί τήν εξέφρασαν οι γενναίοι εκείνοι χριστιανοί καί ομολογητές, οι οποίοι, μέ κίνδυνο νά κακοπάθουν, διαμαρτυρήθηκαν γιά τήν προβολή τού ασεβεστάτου καί βλασφήμου αυτού έργου.
2. Εύγε σ᾽ αυτούς τούς διαμαρτυρηθέντας χριστιανούς! Η διαμαρτυρία τους θά γραφεί στήν εκκλησιαστική ιστορία καί θά λάβουν γιά τήν ομολογία τους αυτή – νά είναι βέβαιοι γι᾽ αυτό – χρυσό στεφάνι στήν Βασιλεία τού Χριστού τήν επουράνιο.
Οι διαμαρτυρηθέντες αυτοί χριστιανοί είναι σ᾽ όλη τήν Εκκλησία γενικά μία γλυκειά παρηγοριά ότι καί σήμερα, παρά τήν πλεονάζουσα αμαρτία, παρά τούς αποκαλυπτικούς καιρούς πού ζούμε, δέν εξέλιπαν οι αγωνιστές τού Χριστού, οι οποίοι είναι έτοιμοι καί μέχρι πεζοδρομίων καί μέχρι αίματος καί φυλακίσεων νά εκφράσουν τήν αγάπη τους στόν Χριστό, πού ξανασταυρώνεται.
Καλά τό έλεγε ο Γέροντας τής Φλώρινας πατήρ Αυγουστίνος, «ουκ εκλίψουσι τή Ορθοδοξία στρατιώται»! Καί καλά τό είχαν πεί οι Ορθόδοξοι Πατριάρχες τής Ανατολής, απαντώντας τό 1848 στόν Πάπα Πίον Θ´, ότι σέ μάς υπερασπιστής τής πίστεως είναι ο λαός!
3. Εύγε λοιπόν καί δόξα καί τιμή καί έπαινος λαμπρός στόν διαμαρτυρηθέντα μέ δυναμισμό ευσεβή λαό κατά τού αισχρού αυτού έργου, πού υβρίζει χυδαιότατα τό πανάγιο Πρόσωπο τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Απέδειξαν ότι είναι τά πιστά τέκνα τής Εκκλησίας, γιατί η Ιερά Σύνοδος τής Εκκλησίας τής Ελλάδος τήν 7η Ιουνίου τού 2012 μέ ανακοίνωσή της προέτρεψε τούς χριστιανούς νά αποδοκιμάσουν τό έργο.
Σ᾽ αυτήν τήν προτροπή τής Μάνας Εκκλησίας οι πολλοί αδιαφόρησαν, αλλά οι διαμαρτυρηθέντες υπήκουσαν καί απέδειξαν ότι είναι χριστιανοί «τώ πνεύματι ζέοντες, τώ Κυρίω δουλεύοντες» (Ρωμ. 12,11).
Οι διαμαρτυρηθέντες αυτοί, νεώτεροι ομολογητές τής πίστεως, εμπνεύστηκαν γιά τήν άγια αυτή καί συνετή πράξη τους από τά ιερά μας Συναξάρια. Τά ιερά αυτά βιβλία, τά οποία, κατά τόν άγιο Πατέρα Ιουστίνο Πόποβιτς, αποτελούν τήν Εγκυκλοπαίδεια τής Εκκλησίας μας, ομιλούν γιά χριστιανούς μάρτυρες, οι οποίοι έμπαιναν στούς ναούς τών ειδώλων καί συνέτριβαν τά αγάλματά τους• η δέ αγία μας Εκκλησία καταχώρησε τούς ομολογητές αυτούς μεταξύ τών αγίων, γιά νά μιμούμεθα βέβαια τήν θερμότητα τής αγάπης τους στόν Χριστό καί τήν αποστροφή τους πρός τά είδωλα τής κάθε εποχής.
4. Απευθυνόμενος σ᾽ αυτούς, τούς λίαν αγαπητούς μας χριστιανούς, οι οποίοι διαμαρτυρήθησαν τελευταίως γιά τό βλάσφημο έργο Corpus Christi, τούς εκφράζουμε πάλι τά ευχαριστήρια καί τά συγχαρητήριά μας γιά τήν διαμαρτυρία τους, τούς εκφράζουμε τόν θαυμασμό μας καί τόν σεβασμό μας, γιατί μέ διάθεση θυσίας επορεύθησαν στόν τόπο τής διαμαρτυρίας καί έπραξαν αυτό τό άγιο πού έπραξαν. Τούς λέγουμε δέ – άν καί δέν είναι ανάγκη νά τούς τό πούμε – νά μήν επηρεάζωνται καθόλου από άλλους λόγους, κληρικών ή λαϊκών, πού θέλουν νά παραλύσουν τό αγωνιστικό τους φρόνημα μέ τά πλαδαρά τους κηρύγματα καί μέ λόγια ξένα πρός τά ιερά μας Συναξάρια καί τούς λόγους τών Πατέρων μας.
Αλήθεια, τί θά έλεγαν αυτοί στόν λόγο τού αγίου Ιωάννου τού Χρυσοστόμου, ο οποίος συμβουλεύει τούς ακροατές του νά ραπίζουν ακόμη τόν επίμονο βλάσφημο τού Ιησού Χριστού;
Καί λέγει μάλιστα στήν συνέχεια ο άγιος Πατέρας, όταν οι αρχές τούς καλέσουν σέ απολογία, νά πούν παρρησία: «Ναί, τόν ερράπισα, διότι εβλασφήμησε τόν Βασιλέα τών αγγέλων»! Καί τί θά πούν πάλι αυτοί οι τών πλαδαρών κηρυγμάτων γιά τό ράπισμα πού έδωσε ο άγιος Νικόλαος στόν βλάσφημο Άρειο; Έχει ιστορικότητα τό ράπισμα αυτό, είναι δηλαδή πραγματικό γεγονός• καί γι᾽ αυτό, γιά νά μή νομίσει δηλαδή κανείς ότι από οργή ο άγιος ερράπισε τόν Άρειο, γι᾽ αυτό, λέγω, η Εκκλησία στό Απολυτίκιο τού αγίου Νικολάου έβαλε τήν έκφραση περί αυτού «εικόνα πραότητος». Ή μήπως ο άγιος Αθανάσιος καί η Εκκλησία όλη δέν έπρεπε νά διαμαρτυρηθεί γιά τήν αίρεση τού Αρείου καί νά τήν καταδικάσει, γιατί έτσι τήν διαφήμισε περισσότερο;!...
5. Πρέπει νά αγωνιζόμαστε γιά τήν πίστη μας, αδελφοί, καί νά διαμαρτυρόμαστε γι᾽ αυτήν, όταν τήν βλέπουμε νά προσβάλλεται. Τέτοιο παράδειγμα καί τέτοια διδαχή μάς έδωσαν οι άγιοι Πατέρες μας. Μέ τά ξένα πρός τό γνήσιο πατερικό πνεύμα πλαδαρά κηρύγματα μερικών, καλυπτόμενα μάλιστα μέ θεολογική σινδόνα μιάς «νεοπατερικής» λεγομένης θεολογίας, από τά κηρύγματα αυτά δέν βγαίνουν ομολογητές καί μάρτυρες. Αλλά ούτε καί ελεύθερη πατρίδα θά είχαμε, άν επικρατούσαν τά τοιαύτα κηρύγματα, τά χωρίς αγωνιστικό φρόνημα. Η επανάσταση τού ᾽21 ήταν μία τρέλλα!
Μήν αμφιβάλλετε λοιπόν, αδελφοί, όσοι διαμαρτυρηθήκατε γιά τό βλάσφημο έργο, μήν αμφιβάλλετε, επηρεαζόμενοι από διάφορους λόγους, άν πράξατε καλώς ή όχι. Πολύ καλώς επράξατε καί νά τό ξανακάνετε! Η πικρία μου όμως καί η απογοήτευσή μου είναι μέ τόν εαυτό μου. Ήθελα νά είμαι καί εγώ στόν τόπο τής μαρτυρίας σας καί τού μαρτυρίου σας, νά εφώναζα καί εγώ μαζί σας καί μακάρι νά ήμουν καί θύμα, γιά νά έδιδα ως επίσκοπος ένα καλό παράδειγμα. Ναί, ημείς οι επίσκοποι πρέπει νά είμεθα μπροστάρηδες στούς υπέρ πίστεως αγώνες!
6. Τέλος, έχω νά πώ όχι μόνο μέ πόνο, αλλά καί μέ φόβο, ότι η περίπτωση αυτή τού Corpus Christi είναι ακριβώς καί ακριβέστατα περίπτωση Σοδόμων καί Γομόρρων (Γεν. κ. 19). Γιατί, όπως στήν βιβλική αυτή διήγηση οι Σοδομίτες εξέλαβαν τά θεία Πρόσωπα ως ανθρώπινα καί θέλησαν νά αμαρτήσουν μαζί τους, έτσι, καί στήν παρούσα περίπτωση, οι συγγραφείς τού έργου εκλαμβάνουν τό Θεανδρικό Πρόσωπο τού Χριστού... ως αμαρτωλό καί τό παρουσιάζουν κατά τήν αισχρή τους ποιότητα.
Αλλά φοβούμαι μήπως τό πύρ, πού έβρεξε ο ουρανός καί κατέκαυσε τήν αμαρτωλή πόλη, μήπως – μή γένοιτο, Χριστέ καί Παναγιά! –, έλθει καί καταπάνω μας καί κατακαούμε• γιατί, μαζί μέ τά άλλα αμαρτήματά μας, έγινε στήν πατρίδα μας καί αυτό τό χειρότερο τών άλλων αμαρτημάτων, η αισχρή εξύβριση κατά τού Προσώπου τού Κυρίου μας, χωρίς μάλιστα νά φαίνεται ότι πονούμε γι᾽ αυτό, αφού δέν διαμαρτυρόμαστε έντονα.
Άν η ύβρις αυτή γινόταν κατά τού προσώπου μας ή κατά τών οικείων μας ή κατά τών αρχόντων μας, ασφαλώς δέν θά ήμασταν απαθείς, αλλά θά κινητοποιούμασταν καί θά μηχανευόμασταν τρόπους διαμαρτυρίας καί αντιδράσεως. Τελειώνω εδώ μέ τόν πονετικό λόγο, μέ τόν οποίο κατέκλεισε κάποτε ο μακαριστός Γέροντας πατήρ Αυγουστίνος ένα του κήρυγμα περί βλασφημίας τών θείων: «Ώστε λοιπόν, μεγάλοι οι άρχοντές μας, μεγάλα τά ανθρωπάριά μας, μικρός ο Χριστός μας, όταν υβρίζεται κανείς δέν διαμαρτύρεται»!...
† Επίσκοπος Ιερεμίας
Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως
agioritikovima.gr
