του Στέλιου Συρμόγλου
Καθώς ψηφίστηκαν τα μέτρα στη Βουλή και σήμερα υπερψηφίζεται και ο προυπολογισμός, με τον πρωθυπουργό να ολισθαίνει για πολλοστή φορά στη ψευδολογία και να επαίρεται με επιτηδευμένη σοβαρότητα με τις...κενές σε περιεχόμενο έως ανερμάτιστες δηλώσεις του περί ανάπτυξης και νέας πορείας της χώρας, αμέσως μετά την εκταμίευση των 31,5 δισ και άλλων 5 δισ από τους δανειστές, τα αδιέξοδα καλά κρατούν. Αδιέξοδα και πάλι αδιέξοδα είτε άμεσα εκταμιευτεί η συγκεκριμένη δόση, είτε με χρονοκαθυστέρηση για λόγους αμιγώς ψυχολογικής πίεσης και συμμόρφωσης σε μια πολιτική συμπίεσης των πολιτικών δεδομένων και της κοινωνικής αντίδρασης…
Αδιέξοδα και φόβος για περισσότερα αδιέξοδα σ’ ‘ολο το εύρος της πολιτικοκοινωνικής μας ζωής. Η γωστή ρήση ότι στη “δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”, δεν ισχύει σε κοινωνίες όπου επικρατεί η παραπλάνηση και η σύγχυση, που προκαλεί η επιπόλαια εντύπωση ότι η δημοκρατία είναι ευθύγραμμη και καλύπτει ένα συγκεκριμένο πεδίο. Δεν ισχύει σε κοινωνίες όπου η άγνοια, η έλλειψη αυτοσεβασμού και η ανικανότητα των πολιτικών της ποδηγετών συσσωρεύουν βλακώδη αυτοπεποίθηση και αλαζονεία, ώστε να διεκδικούν ευκόλως πιστοποιητικά αμοραλισμού και καιροσκοπισμού.
Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα όταν η πολιτική δεν ασκείται για την εξυπηρέτηση συγκροτημένων και ενίοτε ανομολόγητων συμφερόντων. Όταν καθημερινά η ασκούμενη πολιτική δεν είναι πρόβα, αλλά κάθε πολιτική πρακτική αποτελεί και πρεμιέρα για το καλό του κοινωνικού συνόλου. Όταν η άσκηση της πολιτικής πρυποθέτει αυθεντικές ικανότητες, φαντασία, αφαίρεση και αποστασιοποίηση, πολυμέρεια και πολυπραγμοσύνη. Κι όχι διαλλακτικότητα σε βάρος της ηθικής τάξης σε εναγκαλισμό με τη δημοσιογραφική αυθαιρεσία, απότοκο των επιχειρηματικών συμφεροντολογικών διαγκωνισμών, που οδηγούν στη συνθηκολόγηση με τη συνείδηση.
Το έχουμε βιώσει αρκούντως. Το διαπιστώνουμε καθημερινά με την πολιτική λαθροχειρία και την ασυγκράτητη πολιτική λαιμαργία. Αμέτρητοι οι τυχοθήρες και οι τυχάρπαστοι της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου. Και είναι οι ίδιοι οι εκκλίνοντες της ευθείας πολιτικοί, οι οποίοι με με θράσος χιλίων πιθήκων και με υπεροψία καρδιναλίου, διεκδικούν κάθε φορά τη ψήφο μας και υφαρπάζοντας την με πολιτικά τεχνάσματα και επινοήματα, αναλάμβάνουν να μας σώσουν, ως μη έχοντες αντιληφθεί, ψηφοφόροι και ψηφιζόμενοι Ταρτούφοι της πολιτικής, τις συνέπειες των πολιτικών επιλογών και της διαφθοράς που εξέθρεψαν.
Έτσι δημιουργούνται τα αδιέξοδα στη δημοκρατία. Με την ανοχή και με την..αντοχή της κοινωνίας. Με τις τάσεις που επιβάλλονται και τις εντάσεις που καταπνίγονται στις αναθυμιάσεις των σκανδάλων και των πολιτικών της φαντασμαγορίας. Με την περαιτέρω αποχαύνωση των μαζοποιημένων πολιτών, που συστηματικά επιδιώκεται. με τον αποπροσανατολισμό της λαικής βούλησης που επιχειρείται. Γιατί η δημιουργία ψηφοφόρων χωρίς προσωπική βούληση και βούλευμα εξυπηρετεί το διεφθαρμένο και ανεπαρκές πολιτικό δυναμικό.
Κι όταν χάνεται η προοπτική θεώρησης των πραγμάτων, ο έλεγχος, η κριτική σκέψη και ο καθορισμός μιας στάσης ζωής, αναδεικνύεται η “καχεξία” της πολιτικής να αντισταθεί στις όποιες επιβολές και παλλινωδίες, την αναγωγή του εφικτού σε μυθοπλασία. Κι έτσι δημιουργούνται οι κλίσεις των επιπέδων, πάνω στα οποία “τσουλούν” τα όποια εγχώρια και ξένα συμπλέοντα συμφέροντα. Και οδηγείται ο λαός στις ψευδώνυμες αμφιβολίες και σε ανόητα και στημένα διλήμματα και σε δεινή αμηχανία. Και το “δέον γενέσθαι” αντικαθίσταται με την αδράνεια σ’ όλους τους τομείς της κοινωνικοπολιτικής ζωής.
Και σταδιακά με τις πολυώνυμες αμφιβολίες, τις αυθεντίες της πολιτικής, τις διλημματικές φοβίες, τις χαλκευμένες αξίες, τους ευκαιριακούς δοξοφάγους και τους ευνουχισμένους καριερίστες των πολιτικών πανδοχείων με τη βλακεία να “πανδοχεύει” στον εγκέφαλό τους και των οποίων ο άρτος ο επιούσιος έγινε αίφνης με την εμπλοκή τους στην πολιτική άρτος πλούσιος και μετετράπησαν σε χιμαιροκυνηγούς μεγαλείων, η δημοκρατία οδηγείται νομοτελειακά σε αδιέξοδο.
